Op welke manier zal het groeien?

Ik was een nieuwsgierige jongen die opgroeide op de boerderij van Crawford County, Wisconsin, een paar kilometer buiten Seneca. Mijn acht broers en zussen en ik hadden geen toegang tot televisie en bibliotheken. Boeken, tijdschriften en kranten waren schaars in de jaren veertig en vijftig.

Dat weerhield me er niet van om me af te vragen wat er allemaal op de boerderij en op het platteland gebeurde, over vee, gewassen, de hemel, rivieren, bomen en hoe machines werkten.

Dus, laat me je iets vertellen dat een groot mysterie voor me was. Er wordt een zaadje in de grond gestopt. Hoe weet hij in welke richting hij moet groeien als hij enkele centimeters diep in de donkere grond staat? Ik was zo geïntrigeerd door deze vraag, dat ik gewoon een soort experiment moest doen. Ik nam een ​​oud koffieblik, vulde het met aarde en plantte er wat maïszaden in. Ik was 10 jaar oud.

Papa kocht DEKALB-zaadmaïs van Johnson's One Stop Shopping Center in Seneca. Hun motto was:"Als we het niet hebben, heb je het niet nodig". Ik wist dat ik een paar zaadkorrels kon vinden in de John Deere 999 planter die was opgeslagen in de machineschuur, een vleugel van de graanschuur. Het was een tweerijige planter en had twee cilindrische bussen van 5 gallon die de zaadmaïs bevatten.

Ik plantte zes korrels ongeveer 2,5 cm onder de aarde. Ik plaatste twee zaden die naar beneden wijzen, twee zaden die zijwaarts wijzen en twee zaden die naar boven wijzen. Ik plakte kleine markeringen in de container van het koffieblik om aan te geven welke zaden in welke richting wezen. Ik zette het koffieblik buiten bij de zonovergoten veranda en gaf de zaden elke dag water.

Ik wachtte en vroeg me af. Kan zonlicht 2 of 3 inch in de grond doordringen om de zaden te bereiken? Dat leek niet waarschijnlijk. Was het warmte, waar "boven" warmer is en "beneden" koeler? Ik was niet overtuigd. Zou het de rotatie van de aarde kunnen zijn die ervoor zorgde dat die maïszaden ontkiemen en omhoog gingen. Hoe zit het met de zwaartekracht? Welnu, als de zwaartekracht ervoor zorgt dat dingen naar beneden vallen, zouden zaden dan niet moeten ontkiemen en naar beneden gaan in plaats van naar boven?

Binnen een paar dagen kwamen alle maïsplanten op. Kleine groene schoven van spruiten. En het maakte geen verschil in welke richting het zaad oorspronkelijk was gericht toen het werd geplant. Ik wist natuurlijk dat ze dat zouden doen, maar ik moest het gewoon zelf proberen. Ik groef in de grond met een ijslollystok en ontdekte iets heel wonderbaarlijks. De maïskorrels die een paar dagen eerder met de punt naar beneden waren geplant, hadden een stengel die ongeveer 2,5 cm naar beneden begon te gaan, maar krulde toen weer omhoog naar de oppervlakte. Ik voelde dat sommige zaden tegen zichzelf praatten. Zoiets als "Goh, ik ben ondersteboven en ik moet ronddraaien en in de goede richting gaan." Dat was mijn gedachte. Vergeet niet dat ik pas 10 jaar oud ben.

Het antwoord op mijn vraag vond ik pas jaren later. Het lijkt een wonder, maar op de een of andere manier voelen de zaden de zwaartekracht. Het is niet de warmte of het licht die het lukt.

Planten hebben speciale cellen tot aan de punt van hun wortels. In deze cellen bevinden zich dichte, kleine balachtige structuren die 'statolieten' worden genoemd, een Grieks woord dat 'stationaire steen' betekent. Ze initiëren differentiële groeipatronen en buigen de wortels naar een verticale as.

Het leven is zo'n beetje, nietwaar? Je gaat je jaren afvragen over iets. Ik heb op die jonge leeftijd nooit veel geweten over celstructuur, terwijl ik opgroeide in het isolement van een boerderij op het platteland. Het bleef gewoon een mysterie tot jaren later. Dan komt de vreugde van het ontdekken, leren en oplossen van mysteries.