Welkom bij
Moderne landbouw
!
door Rebecca Sherratt, Functie-editor, Internationale Aquafeed
Atlantische zalm (Salmo salar) is een vissoort die synoniem staat voor de aquacultuurindustrie. Over de hele wereld gekweekt, de zalmindustrie blijft jaar na jaar groeien naarmate de vraag naar duurzame eiwitten groeit. Zalm is te vinden in een groot deel van Europa, Noord Amerika, Canada en Australië en worden het meest gekweekt in Noorwegen en Chili.
De soort kan worden onderscheiden door zijn grote mond en zilverachtige kleur, die duidelijke groene vlekken kunnen bevatten, bruin of blauw. Mannetjes en vrouwtjes zijn gemakkelijk te onderscheiden, als mannelijke zalm een duidelijke kype ontwikkelt (een haak op de onderkaak die kan worden weergegeven als een vorm van dominantie).
De zalmkweek begon voor het eerst in het VK in de jaren 1800, voordat het in de jaren zestig in Noorwegen verder werd gepopulariseerd door middel van zeekooiteelt, waarvan is bewezen dat het de zalm tot een verkoopbare grootte heeft vergroot en voor een grotere winstgevendheid heeft gezorgd. Naar aanleiding van deze ontwikkelingen, boeren begonnen al snel zalmkwekerijen op te zetten in Canada, Noord-Amerika, Schotland, Australië en Chili.
De snelle toename van de zalmkweek heeft geleid tot lagere prijzen, omdat de productie de vraag blijft overtreffen. Ondanks dit, er is een verschuiving zichtbaar naar een stijgende vraag naar duurzame eiwitten, die gemakkelijk door zalm kan worden geleverd. Aangezien het moeilijk is gebleken om zalm tegen of boven de productiekosten te verkopen, veel landen hebben kwaliteitscontroles ingevoerd.
In 1990, 225, 642 ton (t) zalm werd wereldwijd geproduceerd, die jaar op jaar een aanzienlijke stijging heeft gekend. anno 2015, 2, 381, 579 ton zalm werd geproduceerd, 90 procent daarvan is specifiek Atlantische zalm. De primaire markt voor de invoer van Atlantische zalm is Europa, Noord-Amerika en Japan.
Eetpatroon
Zalm heeft geen strikte vorm van eiwitbehoefte maar heeft veel essentiële aminozuren nodig voor een goede groei, zoals histidine, leucine, lysine en methionine. De voedingsbehoeften die worden gebruikt voor Atlantische zalm zijn vergelijkbaar met die van regenboogforel (Oncorhynchus mykiss). De essentiële elementen die Atlantische zalm nodig heeft, zijn ook opmerkelijk vergelijkbaar met die van landdieren, zoals zink, selenium, ijzer, magnesium en fosfor.
Zalmvoer bestaat voornamelijk uit vismeel en visolie, maar de groeiende vraag naar eiwitten heeft geleid tot de ontwikkeling van plantaardige en insecteneiwitbronnen. Er worden nu ook veel technologische oplossingen aangeboden voor zalmkwekers om hun voerprocessen te monitoren, zodat vissen kunnen worden gevoerd zonder het risico van overvoeding en buitensporige afvalproductie. Zalmvoer wordt voornamelijk geproduceerd via extrusietechnologie, omdat ze de voorkeur geven aan langzaam zinkende pellets. Vacuüminfusie wordt vaak gebruikt om vet in de pellet te laten doordringen, ervoor te zorgen dat het voer een hoog gehalte aan lipiden bevat. Pellets hebben doorgaans een diameter van 1-11 mm.
Om zalm de felroze kleur te geven die de consumentenmarkt gewend is, zalm kan carotenoïde pigmenten krijgen. Wilde zalm voedt zich met inktvis, garnalen en een verscheidenheid aan kleinere vissen.
Zalmproductie
Voorafgaand aan plaatsing in silosystemen, zalmeitjes worden bevrucht en ontsmet. Onbevruchte eieren worden vervolgens verwijderd. Incubatie van eieren vindt typisch plaats bij <10°C (50°F). Eenmaal uitgebroed, alevins zullen hun gereedheid voor voedsel markeren door op te stijgen naar een hogere waterkolom. In kinderdagverblijven, vissen worden opgeslagen en gehouden met een dichtheid van ongeveer 50 kg/m3.
Zodra de zalm tot een acceptabele grootte is gegroeid, ze worden overgebracht naar zeekooien, typisch op dieptes van ongeveer 15-18 meter (m) en tot 100 meter in diameter. Het is van cruciaal belang dat de locatie van deze kooien voldoet aan de eisen van Atlantische zalm. water zoutgehalte, stroom en wisselkoersen moet worden overwogen. Atlantische zalm gedijt het best bij een zoutgehalte van 33-34‰ en temperaturen tussen 6-16°C. Zalm groeit doorgaans twee jaar in deze kooien en wordt geoogst zodra ze 2 kg groot zijn.
Wilde zalm wordt gevangen via traditionele, commerciële visserijtechnieken, voornamelijk in gebieden zoals Rusland, Japan en Noord-Amerika. Ongeveer 69 procent van de zalmproductie vindt plaats op boerderijen, met 31 procent zijnde wilde aandelen.
