Een eerste rij van de melkveehouderij in Kenia

Afgelopen juni had ik de kans om naar Kenia, Afrika te reizen. Dit was mijn eerste keer in Afrika. Ik reisde voornamelijk van Nairobi naar Nakuru. Nakuru ligt in de Rift Valley en wordt gekenmerkt als een vochtig gebied. Om enig perspectief te bieden, regende het ongeveer 38 inch per jaar.

De Keniaanse zuivelindustrie omvat enkele "progressieve" melkveebedrijven met mechanisatie en intensief weidebeheer. Het omvat echter ook veel huishoudelijke "melkveehouders", die één tot drie koeien bezitten en hun product lokaal verkopen. In deze situatie wordt rauwe melk verkocht voor ongeveer $ 23 per honderdgewicht (cwt.), en verwerkte volle melk wordt in de winkel verkocht voor ongeveer $ 6 per gallon. Vermeldenswaard is dat Kenia een land is waar de melkaanvoer niet aan de vraag voldoet.

Als zuivelwetenschapper die geïnteresseerd was in voerkwaliteit en -beheer, was een van de hoogtepunten van de reis het leren over hun voersystemen. Voor intensieve begrazingssystemen zag ik voornamelijk Rhodos-gras (Chloris gayana) weiden groeien op diepe kleigronden. Maïs en sorghum worden ook gekweekt en geoogst voor kuilvoer in zowel intensieve als huishoudelijke systemen. Andere voedersoorten die worden gebruikt voor het voederen van vee zijn luzerne, plaatselijk luzerne genoemd, en Napiergras (Pennisetum purpureum), ook bekend als olifantsgras vanwege de snelle groeisnelheid.

Op huishoudniveau wordt het grootste deel van de maïs en sorghum verbouwd voor graanconsumptie en de stoof wordt vervolgens gesneden voor het voeren van vee. Deze gewassen worden in rijen geplant en bonen worden meestal tussen de rijen maïs en sorghum verbouwd. De meeste bewerkingen en onkruidbestrijding worden handmatig uitgevoerd, meestal door de vrouwen.

Lage melkproductie

Afhankelijk van het systeem kan melkvee langs de weg grazen, vrij of aan één poot vastgebonden, of binnen gehuisvest in primitieve stallen op het terrein. De melkproductie is vrij laag en varieert van 15 tot 25 pond per dag. Veel redenen kunnen deze lage productie verklaren, maar de slechte lichaamsconditiescores van de koeien weerspiegelen duidelijk een beperking van de drogestofopname. Het is ook eerlijk om te vermelden dat kalveren dicht bij hun moeders worden gehouden en daarom een ​​flink aantal maanden zogen. Uiteraard worden koeien op huishoudniveau met de hand gemolken.

Een hoogtepunt van onze reis was het bezoeken van Ellen en John, een paar huishoudelijke melkveehouders. Terwijl Ellen permanent op de boerderij werkt, werkt John vier dagen per week als marskramer in Nakuru. Wat hen fascineerde, was hun hoge managementvaardigheden en hun bereidheid om nieuwe technieken te leren. Zo haalden Ellen en John van alle boerderijen die we bezochten de meeste melk van hun koeien. Ook al is 25 pond per dag niet veel hier in de VS, voor dit Keniaanse stel was het een hele prestatie.

Een ander soort kuilvoerzak

Ellen legde uit dat ze sterk afhankelijk zijn van hun extensieservicepersoneel, dat voedingsstrategieën aanbeveelt (bijvoorbeeld ureum en melasse voeren). John en Ellen produceren ook maïskuil van zeer goede kwaliteit. Toen ik vroeg om het kuilvoer te zien, opende Ellen een vuilniszak van 55 gallon vol met een goed gefermenteerde maïskuil die handmatig, maar voorzichtig, in de vuilniszak was gepakt.

Een ander voorbeeld van hun managementvaardigheid was hun zelfgemaakte irrigatiesysteem. Via dit systeem werd het regenwater van het dak geleid en opgevangen in een eerste tank. Vervolgens, met behulp van een "stappensysteem", brengen ze het water over naar een tweede tank die zich op een hoger niveau bevindt. Het water wordt vervolgens door de zwaartekracht via een netwerk van leidingen het veld in gedistribueerd.

Zoals overal in de wereld zijn er slechte boeren, goede boeren en mensen die grenzen overschrijden. Ook al zijn ze op een ander niveau dan we in de VS gewend zijn, Ellen en John zijn uitstekende boeren die niet in problemen blijven steken; ze zoeken eerder naar oplossingen. Hun constante motivatie om zichzelf als boeren te verbeteren was duidelijk en weerspiegeld in positieve resultaten.

Kenia is een land met een zuivelindustrie die veel groeipotentieel lijkt te hebben. Deze groei zou waarschijnlijk worden gekoppeld aan een meer vooruitstrevend ruwvoederbeheer. Naar mijn mening zijn meer mechanisatie, meer gebruik van hoogwaardig voer zoals luzerne en een grotere implementatie van roterende begrazingssystemen enkele veranderingen die een grote impact kunnen hebben op het waarborgen van voedselzekerheid in Kenia.

Dit artikel verscheen in het augustus/september 2019 nummer van Hay &Forage Grower op pagina 24.

Geen abonnee? Klik om het gedrukte tijdschrift te krijgen.