De praktijk van het broeden van eendagskuikens is altijd leuk geweest voor ons gezin. Zelfs routinematige voorbereidingen zijn aangenaam en stressvrij. Maar dat veranderde allemaal toen onze twee huiskatten bij ons kwamen wonen.

Op een lentemiddag maakte ik mijn broedmachine klaar voor acht Cochin-kuikens die de volgende dag zouden aankomen. Na een grondige reiniging plaatste ik hem op een oude magnetronstandaard in onze bijkeuken. De broedmachine was een doorzichtige plastic opslagkuip, geïnstalleerd met feeders en een warmtelamp. Mijn jonge dochters vonden het geweldig, want ze konden oog in oog kijken met de schattige kleine puffballs.

Terwijl ik de bodem van het bad met grenen schaafsel bedekte, liep mijn vrouw de kamer binnen en vroeg terloops hoe ik van plan was onze katten er buiten te houden.

"De katten!" Ik herinnerde het me hardop, terwijl ik met mijn hand op mijn voorhoofd sloeg. “Ugh! Ik ben de katten helemaal vergeten!” Onze dochters hadden de vorige kerst twee kittens gekregen, die sindsdien behoorlijk groot en onverzadigbaar nieuwsgierig waren geworden. Tot zover de voorbereidingen die routinematig aangenaam en stressvrij zijn. Deze keer zagen ze er irritant en zenuwslopend uit.

In gedachten zag ik hoe de hulpeloze kuikens als kleine hockeypucks over de bodem van de badkuip werden geslagen, te midden van het geschreeuw van de meisjes terwijl ze de verwoesting voor hun ogen zagen gebeuren. Mijn vrouw moet soortgelijke mentale beelden hebben meegemaakt, maar ze was er zeker van dat ik deze verandering in omstandigheden op de juiste manier zou aanpakken. "Ach," zei ze met een glimlach. "Je komt tot een oplossing." Nadat ik in de loop der jaren een paar ongelukken had veroorzaakt, was ik verrast door haar zelfvertrouwen, maar ik was niet van plan haar dat van zich af te zetten.

'Absoluut,' antwoordde ik, terwijl ik mijn best deed om vertrouwen te wekken. "Die gretige katten zijn geen partij voor mij." Ik had gehoopt dat er een geweldig idee in me zou opkomen als ze wegliep, maar dat was niet het geval. Terwijl ik peinzend naar het bad staarde, leken er geen goede opties te zijn. De kuikens ergens buiten broeden zou ideaal zijn, maar een veilige plek was er niet. In het huis leek de bijkeuken de enige geschikte, maar twee open ingangen maakten het bijna onmogelijk om de katten buiten te houden.

Sindsdien heb ik geleerd dat er op zijn minst een paar methoden zijn om katten effectief weg te houden van broedende kuikens. Onschadelijke insectenwerende middelen kunnen binnenshuis worden gespoten, zelfs rechtstreeks op meubels, om katten in bedwang te houden. De beste methode, ontdekte ik later zelf, is om de kippenbroeder in een hondenbench te houden. Maar die dag verliet mijn gedachtegang het station niet.

Gefixeerd op het maken van enige vorm van vooruitgang, besloot ik de broedlamp op te zetten. De procedure is meestal vrij eenvoudig, maar die dag bracht het me alleen maar verder op de weg naar een ramp. Ik heb mijn warmtelamp altijd aan het ene uiteinde van een lichtgewicht ketting bevestigd, maar toen ik probeerde het andere uiteinde aan het plafond te verbinden, brak de oude haak boven het hoofd doormidden. Terwijl de frustratie toenam, herinnerde ik me dat er elders in het huis nog een plafondhaak was. Gepositioneerd boven een krappe hoek tussen de badkamer en de patiodeur, zou het een vreselijke plek zijn voor de broedmachine. De toegang tot zowel de badkamer als de patio zou zeker worden belemmerd, maar even later reed ik de oude magnetronstandaard uit de bijkeuken, door de gang en naar die nieuwe locatie.

Ik voelde me ziek en draaide het alle kanten op, in de hoop het gebruik van beide deuren te redden, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk moest ik kiezen of ik in plaats daarvan de patiodeur of de badkamer wilde blokkeren. Zorgen voor toegang tot de badkamer leek een no-brainer, perfect voor mijn lage mentale aanleg op die dag. Toen, in een kwestie van ogenblikken, was de lamp op zijn plaats, klaar om de kuikens op te warmen. Het was een positieve stap, maar ik had nog steeds niet door hoe ik de katten weg moest houden.

Toen begon zich vanuit de donkere krochten van mijn wanhopige geest een idee te vormen, een idee dat zo belachelijk en lelijk was dat ik het niet op de voorgrond durfde te brengen. Omdat ik mezelf beschouwde als iemand met een redelijk gezond verstand, was ik verbijsterd toen ik ontdekte dat zo'n absurd ontwerp ooit in mijn brein kon ontstaan. Het waren echter moeilijke tijden en nog steeds was er geen ander plan tot stand gekomen. Ik voelde me gehaast en had geen opties meer, ik stond mezelf toe te flirten met rampspoed.

Voor ik het wist liep ik de deur uit en in de richting van onze schuur. Als in een droom zag ik mezelf een grote rol kippengaas oppakken, samen met wat gereedschap, en ze het huis in dragen. Ik rolde een stuk van 4' uit en sneed het weg met mijn hektang. Vol ongeloof spande ik het over de voorkant van de magnetronstandaard en over de patiodeur. Toen pakte ik mijn hamer op, sloeg lange spijkers in de deurbekleding en boog ze over de draad in een hoek van 90 graden, waardoor ik hem ruw vastmaakte. Het andere uiteinde van het kippengaas maakte ik op dezelfde manier vast, zodat er voldoende ruimte overbleef voor toegang tot de badkamer.

Eindelijk, nadat er nog een stuk draad net erboven was bevestigd, reikte het formidabele fort boven de bovenkant van de broedmachine. Ik deed een stap achteruit en zag met een diepe zucht de grote puinhoop die ik had gemaakt. Het was afschuwelijk, om zeker te zijn, maar ik had er in ieder geval vertrouwen in dat het de katten weg zou houden … en dat deed het ook.

Nu ik dit waargebeurde verhaal begin af te ronden, kan de lezer zich afvragen wat de reactie van mijn vrouw op dit alles is. Ik was net klaar met mijn werk toen ze de hoek omsloeg en stil bleef staan. Onmiddellijk werden haar ogen groot en haar mond viel op de grond van sprakeloos ontzag. Gefascineerd scande ze de draad, de spijkers en de geblokkeerde terrasdeur. Even dacht ik dat ik haar goedkeuring zou krijgen, maar haar stilzwijgen sprak anders.

Gelukkig heelt de tijd veel wonden. We kunnen nu lachen om die belachelijke piekerervaring terwijl we loungen op het terras dat weer toegankelijk is. De broedmachine, de magnetronstandaard en inderdaad het kippengaas zijn allemaal weg. Alleen de spijkergaatjes in de bekleding zijn over, maar ik wijs ze niet aan.