Voedselpolitie die kleine boerderijen overvalt:waar is onze keuzevrijheid?

Je hoort over de voedselpolitie die de hele tijd kleine boerderijen en ranches en moeder- en popwinkels overvalt. Het is niet alleen in de VS, maar ook in het buitenland. Het verhaal is altijd hetzelfde. Ergens verkocht of distribueerde iemand voedsel "illegaal" aan het publiek. De autoriteiten duiken in met gewapende SWAT-teams en gemilitariseerde wapens en tactieken, eigendom vernietigen, produceren en producten, boeren en arbeiders arresteren of vasthouden, laat de boeren enorme boetes betalen, licenties en vergunningen intrekken, en soms nog erger, ze nemen hele boerderijen in beslag, uitrusting en eigendommen waardoor boeren en veeboeren niets meer hebben.

Politie Texas treft biologische boerderij met massale SWAT-inval

Dus waar stopt het? Zal het ooit stoppen? Wat kan er gedaan worden? Eerst moeten we kijken waar we het hier over hebben. Er zijn bepaalde gezond verstand sanitatie praktijken waarmee rekening moet worden gehouden. Boeren zijn zich meestal goed bewust van de gevaren van bedorven en onhygiënische omstandigheden en voedsel. Het zou gemakkelijk zijn om hier met een brede kwast te schilderen en de hele situatie eenvoudigweg te simplificeren door te zeggen:"Voedselpolitie neemt onze rechten af!" De redenen waarom de staat en de federale autoriteiten een vergunning/vergunning nodig hebben om eieren (of ander voedsel, drankje, of product) en vereisen dat u zich aan de gezondheids- en veiligheidsvoorschriften houdt, is een kwestie met meerdere facetten. Eerst en vooral is de gezondheid en veiligheid van het grote publiek. Als honderden of duizenden voedselproducten worden verkocht aan honderden of duizenden mensen en sommige van die items zijn bedorven of onhygiënisch, dan kan het een epidemie veroorzaken, mensen kunnen ziek worden, en/of overlijden. Niet alleen volwassenen, maar ook kinderen. En dat zou verschrikkelijk zijn. Niet dat een volwassene die ziek wordt of sterft op zich niet slecht zou zijn, maar we zijn het er waarschijnlijk allemaal over eens, dat als een kind ziek wordt en sterft door het eten van bedorven voedsel, dat zou onaanvaardbaar en afschuwelijk zijn. Als er een preventieve maatregel had kunnen zijn om dat te voorkomen, dan is de persoon die de etenswaren heeft verkocht aansprakelijk. Niet alleen de persoon die het eten verkocht, maar de federale staat en de lokale overheden zouden ook aansprakelijk zijn als ze het loslieten en de regels niet handhaafden. Maar waar is de keuzevrijheid gebleven? En waarom is het nu zo erg? We moeten toch onze eigen keuzes kunnen maken in het voedsel dat we eten? We zouden moeten kunnen eten wat we lekker vinden en "Verdomme iedereen die probeert me te vertellen wat ik moet eten." We zullen, Ja. Je moet en je kunt. Als het alleen JOU en alleen JOU treft. Kijk hier moet iemand beslissen wat wel en niet mag met betrekking tot de volksgezondheid en veiligheid. In een privéomgeving, in je eigen huis. Op je eigen boerderij. Het is aan JOU wat JIJ eet. Zeker wel. Tot op zekere hoogte. Echter, op het moment dat je voedsel gaat verkopen (of in grote hoeveelheden weggeeft) aan het grote publiek, de regels veranderen. Op dat moment hoeft u zich niet alleen zorgen te maken over uw gezondheid en veiligheid, nu is het het publiek. Het zijn je buren, en het zijn de kinderen. Dus hoe kom je van de aansprakelijkheid af en krijg je de keuzevrijheid terug? Dat is een moeilijke, en het is misschien echt niet mogelijk in de openbare orde der dingen. Als er een partij eieren was, of kip, of enig ander voedselproduct dat besmet was met enige vorm van schadelijke bacteriën en de autoriteiten hebben toegestaan ​​dat voedsel (bewust of onbewust) werd uitgedeeld en mensen ziek werden of stierven, dan zijn ze natuurlijk aansprakelijk, Rechtsaf? Hetzelfde zou waar zijn als ze iemand zouden toestaan ​​om te werken zonder een vergunning om voedsel te verkopen. Rechts? De gezondheid en veiligheid van het publiek moeten worden beschermd, maar tegen welke prijs? Onze keuzevrijheid? We kunnen nog steeds eten wat we willen. We kunnen onze kinderen nog steeds voeden wat we of zij willen. Die keuze hebben we nog steeds. Dat neemt niemand af. Wat er wordt gezegd is dat als je het voedsel aan het publiek wilt verkopen, bepaalde voorzorgsmaatregelen moeten worden genomen. Er moeten preventieve maatregelen worden genomen om ervoor te zorgen dat het voedsel dat wordt gedistribueerd veilig is voor menselijke consumptie en voor distributie aan het grote publiek. En dit is waar een grijs gebied zou kunnen zijn. Een maas in de wet om zo te zeggen. Het is een kwestie van privacy versus publiek, niet alleen een kwestie van aansprakelijkheid versus vrijheid. Privacywetten kunnen hier een rol gaan spelen met betrekking tot de kwestie van aansprakelijkheid (gezondheid en veiligheid), die de kern van het probleem lijkt te zijn. De staat en de federale autoriteiten willen niet dat de aansprakelijkheid, en zij hebben de verantwoordelijkheid om het grote publiek te beschermen tegen alles wat de gezondheid en veiligheid van het grote publiek in gevaar zou kunnen brengen. Dit is een feit dat wordt bewezen door mensen die de lokale staats- en federale regeringen aanklagen voor miljoenen en miljoenen dollars wanneer er een incident is dat resulteert in de verwonding of de dood veroorzaakt door iets waarvan wordt aangenomen dat het onder de controle van de autoriteiten staat. . Niemand wil blijkbaar verantwoordelijkheid nemen voor zijn daden. Wij als burgers verwachten van onze overheid een zekere mate van bescherming en verantwoordelijkheid. Maar we verwachten niet dat onze regering inbreuk maakt op onze mensenrechten. Dat is waar we de grens trekken. En op dat moment, op het moment dat een overheid inbreuk maakt op onze mensen- en/of burgerrechten, zijn alle weddenschappen uitgeschakeld. Dit betekent dat wetten die inbreuk maken op onze rechten waarschijnlijk niet worden nageleefd. In de tussentijd is er misschien een manier om de meeste mensen tevreden te stellen. Je kunt niet altijd iedereen tevreden stellen. Maar je kunt de meeste mensen soms een plezier doen. Als je een programma kunt maken dat wordt gesponsord door de overheid, waardoor "rauw voedsel" kan worden gedistribueerd en verkocht aan mensen zonder dat de mensen terugkomen en de overheid aanklagen als er iets misgaat, dan heb je het probleem opgelost. We hebben het hier niet over het grote publiek, maar eerder een groep mensen die ervoor kiest om “rauw voedsel” te kopen. Het zou een particuliere organisatie of groep zijn waarbij ze alleen verkochten aan leden van de groep en niet aan het grote publiek. In aanvulling, om iedereen te beschermen tegen aansprakelijkheid en gewenning. Dan zouden alle leden wettelijk verplicht kunnen zijn om een ​​verklaring van afstand te ondertekenen die de boer en alle overheidsinstanties en autoriteiten vrijstelt van aansprakelijkheid in het geval van letsel of overlijden als gevolg van de consumptie of distributie van deze voedingsmiddelen. Zou een vrijstelling van aansprakelijkheid werken? Als de voedselproducenten en voedselconsumenten allemaal aansprakelijkheidsverklaringen ondertekenden dat ze de autoriteiten niet zouden aanklagen voor gezondheids- of veiligheidskwesties die voortvloeien uit het distribueren of consumeren van "rauw voedsel", zou dat dan werken? Zou het de keuzevrijheid terugbrengen? Is het logisch? Of is dit een slecht idee? Is dit iets dat we nooit zouden moeten doen? Zouden we de doos van Pandora openen? Zou dit ons onze keuzevrijheid teruggeven?***