Welkom bij
Moderne landbouw
!
Het lijkt eenvoudig genoeg…. start de oude John Deere 6030 elke maand om hem fris te houden. Dan verandert een maand in twee, dan drie, dan merk ik dat ik er weer nieuwe batterijen voor koop.
Ik heb het waarschijnlijk al 15 jaar niet meer gebruikt. Elke oogst zeg ik tegen mezelf dat ik het zal gebruiken om wagens binnen te halen. De omstandigheden zouden ideaal moeten zijn omdat het geen voorwielondersteuning heeft, maar zou het niet gaaf zijn! Echter, in de chaos van de oogst, het wordt altijd op een laag pitje gezet en voor je het weet, het is lente.
Dus waarom houd ik een tractor die ik niet gebruik?
Ik gebruik het niet alleen niet, maar het is meestal pijnlijk. onvermijdelijk, waar ik het ook probeer te stoppen, het staat altijd iets in de weg dat ik eruit moet halen. Wat de waarde betreft, het is waarschijnlijk afgevlakt sinds ik het in 2008 van mijn vader kocht. Ik heb het niet individueel gekocht. Ik heb al zijn apparatuur in één keer gekocht. In plaats van elk apparaat uit te pluizen, elk gereedschap, elke logboekketen, Papa wilde het in één keer doen. Het was een beslissing die me goed beviel. Ik kon boeren met alles wat ik kende, inclusief een John Deere 6030 uit 1976.
Interessant genoeg, op een bepaald moment, Papa had er twee. Ze hadden genoeg pk's om de 4 aan te kunnen, 000 gallon mesttanks. Plus, ze waren redelijk idiot-proof. Dat was van onschatbare waarde, want mest vervoeren was geen gewilde klus. Ja, hij heeft wel wat "niet zo ervaren" mensen aangenomen toen hij in de problemen zat, en de 6030 was een perfect leermiddel. Met een meedogenloze koppeling, het leerde jongens snel.
Naarmate de tijd verstreek, de landbouwmachines kregen een upgrade. Al snel was de 6030 geen concurrentie voor de nieuwere dingen. Geluiddempende cabines, voorwielondersteuning, en powershifts maakten het oude spul allemaal behoorlijk ongemakkelijk om te rennen. En toch heb ik het gehouden….
Het was niet vanwege een gebrek aan kansen om het te verkopen. Ik was altijd verbaasd over de aanbiedingen die kwamen als mensen hem in de hoek van de schuur zagen staan. Van buren tot de willekeurige bezorger, mensen konden het niet helpen, maar liepen ernaartoe en bewonderden het.
"Oh, Ik zou het aan je moeten verkopen, Ik gebruik het nooit.” Dat was de standaard reactie.
Het ging meer om de herinneringen dan om het nut. Dat was een van de eerste tractoren die ik ooit heb gebruikt. Ik bracht er talloze uren in door met het trekken van een 15-voet bonenboor. Het was ellendig! Ik denk dat ik echt het glazuur van mijn tanden ben kwijtgeraakt door al het stof dat ik heb gegeten. Ik droeg een koptelefoon, maar toen zette ik de radio zo hard dat ik hem boven het gebrul uit kon horen. Het oude meisje was meedogenloos op je rug. Ik herinner me dat het alarm afging, en bang voor nog een hele dag van afranselingen die ze me zou geven.
Waarom heb ik dit ding in godsnaam bewaard?
Rob Sharkey is een graanboer van de vijfde generatie uit Illinois. Samen met zijn vrouw, Emily, en vier kinderen (van de zesde generatie), ze verbouwen maïs en sojabonen. Voor meer informatie over Rob, ga naar SharkFarmer.com.
