De Moo Man

Gedurende vier jaar gefilmd, volgt The Moo Man een minzame, meelevende boer die toegewijd is aan zijn kleine kudde op het steeds meer verouderde familiemelkveebedrijf. Deze zachte, gemakkelijke documentaire, geregisseerd door Andy Heathcote en Heike Bachelier, was een favoriet bij het publiek en zelfs bij Robert Redford zelf op het Sundance Film Festival 2013, waar het een van de 12 films was die meededen aan de World Cinema Documentary Competition.

De filmmakers schilderen een landelijk portret van een boer van middelbare leeftijd die de rauwe, ongepasteuriseerde melk verkoopt die hij krijgt van zijn kudde van 55-70 koeien in East Sussex. Terwijl zijn fotogenieke zwart-witte Holsteins langs de moerassen bij Pevensey Bay grazen, worden we getrakteerd op de idyllische schoonheid van de regio. Gelukkig, hoewel cinematografie prachtig is, zijn er genoeg roestige pennen en moderne landbouwmachines om te voorkomen dat het overgaat in schmaltzy overkill.

De film draait om de Moo Man, wiens echte naam Stephen Hook is. Hij is een underdog met een sympathieke houding en het is gemakkelijk om hem de hele film te steunen.

Als gevolg van moderne zuivelpraktijken heeft Hook besloten om de kostenbesparingen en handelsstrategieën die leiden tot de "vreselijke winkelmelk" die bij supermarktketens wordt verkocht, de rug toe te keren. In plaats daarvan verkoopt hij zijn melk rechtstreeks aan het publiek en bezoekt hij boerenmarkten, waar hij potentiële klanten verleidt om een ​​gratis monster te proberen. Hij is ervan overtuigd dat Hook &Son-melk veel beter is dan melk uit de supermarkt en hoopt dat een enkele smaak ongelovigen zal verlichten.

Ondanks zijn inspanningen wint de massaproductiemarkt. Supermarkten verkopen een goedkoper, inferieur product dat de ene na de andere familieboerderij dwingt te sluiten. In feite eindigt de film met tekst die ons informeert dat er elke dag een familieboerderij permanent wordt gesloten in het VK. Hook, die afhankelijk is van belastingkredieten om rond te komen, wordt geconfronteerd met deze constante onzekerheid en worstelt met de oneerlijkheid van zijn situatie.

"Waarom betalen [supermarkten] ons geen prijs die ons in staat stelt om met enige waardigheid te leven en te betalen voor onze eigen manier van leven?" zegt hij, eraan toevoegend dat naarmate de familieboerderij sterft, ook de kennis en vaardigheden verdwijnen die zijn opgedaan door generaties boeren die hun hele leven op het land hebben gewerkt en hun dieren hebben verzorgd.

Ondanks deze voortdurende strijd streven Hook en zijn familie – inclusief zijn vader, zijn vrouw en hun vier jonge kinderen – ernaar om hun melkveebedrijf zo gezond mogelijk te runnen. Ze winnen vaste klanten en moeten een dure nieuwe bottelmachine aanschaffen om aan de vraag te voldoen.

Het grootste deel van de dag van de Moo Man wordt besteed aan het verzorgen van zijn kudde. Hook kent de persoonlijkheid van elke koe. Hij neemt de tijd om deze banden op te bouwen, en in ruil daarvoor komen ze naar hem toe als hij wordt geroepen, met heel weinig hoeden vereist.

De filmmakers gebruiken kleine, dramatische momenten om de ritmes van het dagelijkse leven op een melkveebedrijf te laten zien. In één reeks zorgt Hook voor de geboorte van drie kalveren op rij. In een ander verhaal realiseert hij zich dat een kalf zichzelf heeft verwond nadat hij wat draad heeft ingeslikt. Dit is de dagelijkse gang van zaken om een ​​kleine boerderij overeind te houden. Ondanks zijn pastorale oppervlak is het nooit gemakkelijk. Als de dierenarts tuberculose in zijn kudde constateert, maken we ons begrijpelijkerwijs zorgen over de toekomst van Hook &Son.

De ster van deze show is ongetwijfeld Ida, een 12-jarige koe en de constante metgezel van de Moo Man. Ze reist met hem mee naar de Engelse kust en treedt op als zijn 'poster girl' tijdens een fotoshoot. Het kijken naar Hooks voorliefde voor Ida is het hoogtepunt van deze documentaire. Als ze ziek wordt, voelen we Hooks bezorgdheid en verdriet.

"Alles op een boerderij is een cyclus", zegt hij weemoedig. "Je moet de slechte momenten waarderen om van de goede te genieten."

Per saldo leven de "lieve dames" van de Moo Man enkele jaren langer dan hun neven in de fabrieksboerderij. Zelfs zijn stierkalveren – die vaak direct na hun geboorte worden gedood om de boeren wat geld te besparen – kunnen nog een paar jaar gelukkig leven en grazen voor de onvermijdelijke reis naar het slachthuis. Meelevend of niet, boeren moeten boeren.

Dit is de kracht van de film. Het is realistisch en ontroerend, maar nooit maffe. De Moo Man is een echt aangrijpende film, grotendeels dankzij de bescheiden, vriendelijke persoonlijkheid van Hook. Zijn wereld wordt zo effectief getoond dat het onmogelijk is om niet voor hem te voelen terwijl hij storm na storm doorstaat.

De filmmakers gebruiken subtiliteit en humor om een ​​beeld te schetsen van de familieboerderij, die op de lijst van bedreigde diersoorten in Groot-Brittannië lijkt te staan. Ze doen uitstekend werk in het illustreren van de groeiende uitdagingen waarmee onafhankelijke boeren worden geconfronteerd. Deze film is traag, ontspannen en boeiend - net als zijn hoofdpersoon. En als er niets anders is, zal hij je waarschijnlijk overtuigen om wat rauwe melk te proeven de volgende keer dat je de kans krijgt op de boerenmarkt.

Beoordeling: Niet geclassificeerd en gezinsvriendelijk

Waar te kijken: Beschikbaar voor aankoop op de The Moo Man-website, iTunes en Vimeo on Demand.