Verschil tussen visteelt en aquacultuur

Technologie heeft zich in de loop van de tijd ontwikkeld om het leven gemakkelijker te maken en de mensheid ten goede te komen. Evenzo zijn de technologie en methoden van de visteelt en aquacultuur ontwikkeld om te voldoen aan de gestaag toenemende vraag van de markt naar zeevruchten. In het algemeen is visteelt een methode om vissen kunstmatig te kweken en te kweken. Het is een vorm van de overkoepelende methode van aquacultuur, een manier om elke vorm van vissen en waterorganismen uit verschillende wateromgevingen te oogsten, te kweken en te kweken. De termen voor deze praktijken variëren en omvatten ander jargon zoals 'viskweek' en 'aquafarming'. Al deze terminologieën worden vaak door elkaar gebruikt en soms door elkaar gehaald.

Vissenteelt en aquacultuur zijn nauw met elkaar verbonden en worden qua proces als vergelijkbaar beschouwd. De verschillen tussen hen liggen echter in de locatie van de landbouw, de controle over de landbouwomgeving en de duurzaamheid en ethiek van de landbouw.

Beide technieken voor het kweken van vissen worden voor commerciële doeleinden gebruikt om voedsel te verschaffen. Ze komen dus de economie ten goede. Vissen die kunstmatig of in het wild zijn gekweekt, komen uiteindelijk in de zeevruchtenafdeling van uw plaatselijke supermarkt terecht. Maar ook grote bedrijven en andere industrieën zoals mode, farmaceutica en energie profiteren van de viscultuur.

Dit is te zien aan hoe Omega 3 uit vis wordt gevonden in verschillende soorten vitamines die verkrijgbaar zijn bij de drogisterij. Laten we, om onderscheid te maken tussen aquacultuur en visteelt, dieper ingaan op hoe elke methode werkt en wat ze ons bieden.

Wat is visteelt?

De term "visteelt" klinkt misschien vreemd en onhandig. Dit komt omdat het is afgeleid van het Latijnse woord "Vissen", wat betrekking heeft op vis. Visteelt wordt vaak viskweek genoemd omdat het gaat om het kweken en kweken van vis in een door de mens gemaakte faciliteit of in omhuizingen.

Over het algemeen omvat de viskweektechniek het verzamelen en uitbroeden van viseieren. De uitgekomen vissen worden vervolgens opgevangen in aparte faciliteiten, waar ze worden verzorgd, gevoerd en geoogst en vervolgens worden gedistribueerd naar andere locaties die ze nodig hebben.

Deze methode van viskweek hangt sterk af van het hebben van een ideale omgeving voor visactiviteiten. Om dit te doen, moeten specifieke maatregelen worden genomen om ervoor te zorgen dat de tanks of vijvers een veilige habitat bieden voor de vissen om zich te ontwikkelen en zich voort te planten.

Ten eerste moet de diepte van de vijver exact zijn. De hoeveelheid water waar de vissen verblijven, beïnvloedt de manier waarop ze groeien en zich voortplanten. Er zijn ondiepe vijvers aangelegd om de productiviteit te verhogen.

Daarom is de afstand tussen het oppervlak van de behuizing en de vloer normaal gesproken niet groter dan ongeveer 5 meter. Dit hangt natuurlijk ook af van het soort vis dat wordt gekweekt.

Een ander element dat het visteeltproces beïnvloedt, is de kwaliteit van water en de chemische toestand ervan. Deze factoren moeten regelmatig worden gecontroleerd om een ​​goede leefomgeving voor de vissen te behouden. Alkalisch water is, in vergelijking met zuur water, over het algemeen een meer ideale chemische balans voor de ontwikkeling van vissen. Viskwekers moeten ook rekening houden met watervervuiling en maatregelen nemen om zich hiertegen te wapenen, aangezien vervuilde watercondities de ontwikkeling van de vissen schaden.

Een derde fysieke factor die van invloed kan zijn op de visteelt is de watertemperatuur. Omdat vissen koudbloedig zijn, moet de temperatuur van het water waarin ze zich bevinden constant zijn. Idealiter zouden ze niet in te ijskoud water moeten zwemmen, omdat dit hun productiviteit aanzienlijk zal stagneren.

Visteelt biedt meerdere voordelen naast de bovengenoemde economische en marktvoordelen. In plattelandsgebieden van ontwikkelingslanden over de hele wereld heeft de visteelt werkgelegenheid gecreëerd voor lokale arbeiders. India is bijvoorbeeld een van de leidende landen waar visteelt wordt beoefend. In de Indiase staat Kerala, waar grote watermassa's zijn, kweken viskwekers verschillende vissoorten zoals karpers, de mul en zelfs schaaldieren.

Naast arbeidsvoorwaarden geeft de visteelt de markt ook toegang tot een grote verscheidenheid aan vissen die normaal niet het hele jaar door verkrijgbaar zijn. Een voorbeeld van deze seizoensvissen is haring, die meestal het best verkrijgbaar is in de zomer, in tegenstelling tot makreel, die in die periode gewoonlijk weinig beschikbaar is. Een ander voorbeeld is dat de wilde zeebaars het best aan het begin van het jaar te vinden is, terwijl de schol halverwege het jaar in het seizoen is.

Wat is aquacultuur?

Aquacultuur is de meer algemene vorm van visteelt. Het omvat soortgelijke processen als die van de visteelt, namelijk het uitbroeden, verzorgen en kweken van vissen in een gesloten omgeving. In tegenstelling tot visteelt verwijst aquacultuur ook naar het kweken van andere zeedieren zoals schaaldieren en algen. Bovendien is het algemeen bekend dat het duurzamer is dan de visteelt, zijn kunstmatige tegenhanger.

Aquacultuur kweekt vissen in open water in plaats van kunstmatige omheiningen. Vishokken worden gewoonlijk geïnstalleerd in een geselecteerd gebied van de oceaan of een meer. Ze zijn afgemeerd en verankerd in de zeebodem, zodat de pen goed onder water ligt en veilig is voor het geval van een natuurramp.

Op deze manier worden de vissen grootgebracht in hun natuurlijke habitat, wat helpt om stress te verminderen terwijl ze zich ontwikkelen. Dit is een duurzame, milieuvriendelijke en ethisch verantwoorde methode om vis te kopen voor voedsel en andere commerciële producten, omdat het een gezondere habitat oplevert voor de vissen om in te wonen tot het moment dat ze worden geoogst.

Een ander argument voor de duurzaamheid van aquacultuur is dat aquacultuurtechnieken die in sommige delen van de wereld worden toegepast, helpen om meer vissoorten in het wild te herbouwen en te koesteren, evenals het ecosysteem waarvan het deel uitmaakt.

Ondanks dat de bovengenoemde methoden gunstig zijn voor de vissen, kan aquacultuur als neveneffect ook schadelijk zijn voor het milieu. Volgens PETA brengen viskwekerijen die direct in natuurlijke wateren zijn opgezet, vaak afval van vis en andere operationele activiteiten direct in het water vrij. Dit vervuilt uiteindelijk grotere watermassa's en ruïneert het omliggende ecosysteem.

Als sommigen van jullie bekend zijn met het uitzicht op viskweek in open water, weet je dat deze aangewezen gebieden vaak groen slijm aan het oppervlak hebben. Deze smurrie is meestal een product van afval dat wordt veroorzaakt door te veel vissen in één gebied. Te veel hiervan kan ook schadelijk zijn voor de vissen of andere waterdieren die worden gekweekt.

Vaak zal geavanceerde aquacultuur deze mogelijke milieuschade op zich nemen en de hardware en methoden dienovereenkomstig aanpassen. Een gebruikelijke manier om negatieve effecten op aangrenzende wateren te beperken, is door een geïntegreerde aquacultuurtechniek toe te passen. Dit is wanneer elke viskooi in de buurt van een ander zeedier wordt geplaatst dat kan profiteren van vissen en hun afval, wat een individuele microkosmos van een ecosysteem creëert.

Als voorbeeld van een geïntegreerd aquacultuursysteem kunnen bodemvoeders zoals zee-egels onder een enkele viskooi worden geplaatst. Ze profiteren van visafval dat naar de bodem van de kooi drijft. Filtervoeders zoals sint-jakobsschelpen kunnen worden opgehangen aan een viskooi, omdat ze zich kunnen voeden met omringende deeltjes en zorgen voor een schone omgeving rond de vissen die worden gekweekt.

Ten slotte wordt zeewier meestal ook in de buurt geplaatst. Hun rol bij het opnemen van fosfor en stikstof uit het water houdt het water rond de verblijven gezond voor de vissen. Met deze methode kunnen ook sint-jakobsschelpen en mosselen samen met de vis worden geoogst, waardoor het aquacultuurproces effectief wordt.

Het verschil tussen visteelt en aquacultuur

Nadat we de visteelt en aquacultuur afzonderlijk hebben onderzocht, zijn er verschillende opvallende verschillen. De eerste hiervan is de locatie van de viskwekerijen zelf. Visteelt kweekt en oogst vis van specifieke kunstmatige boerderijen. Deze gastvijvers, omhuizingen en tanks die speciaal zijn gebouwd en ontworpen voor een optimale fokkerij. Ondertussen is aquacultuur een natuurlijker proces, waarbij de viskwekerijen in natuurlijke wateren worden geplaatst.

Hoewel beide methoden vissen in een gesloten omgeving voeden, voedt alleen de visteelt ze in een gecontroleerde omgeving. Zoals eerder vermeld, worden het volume, de chemische en alkalische niveaus, de temperatuur en de vervuilingsniveaus van het water consequent gecontroleerd en aangepast om een ​​gunstig resultaat te bereiken.

Bij aquacultuur verandert de omgeving van tijd tot tijd, afhankelijk van natuurlijke factoren die niet kunnen worden voorspeld of gecontroleerd, zoals het weer of natuurrampen.

Ten slotte verschillen aquacultuur en visteelt in duurzaamheid. Hoewel elke viskweektechniek zijn eigen impact heeft op het milieu, is aquacultuur in open oceaan een aanzienlijk duurzamere methode van de twee, gezien de ethische behandeling van de vissen door ze in hun natuurlijke habitat te laten blijven.

Deze verschillen kunnen worden samengevat in de onderstaande tabel: