Welkom bij
Moderne landbouw
!
Er zijn wereldwijd steeds meer boeren die het werk goed willen doen door kwaliteitszaden te planten en het best mogelijke product op hun boerderijen te krijgen. Er is een grote verscheidenheid aan soorten boerderijen, die meer technologie gebruiken en andere die voor meer traditionele technieken hebben gekozen. Een van deze soorten is intensieve zelfvoorzienende landbouw. De vraag is dus wat intensieve zelfvoorzienende landbouw is en wat de kenmerken ervan zijn?
Intensieve zelfvoorzienende landbouw is het type landbouw waarbij de boer een klein stukje land bewerkt met eenvoudig gereedschap en meer arbeid. Deze boeren gebruiken hun land om genoeg voedsel te produceren voor hun lokale consumptie en ook voor de uitwisseling van goederen.
Intensieve zelfvoorzienende landbouw kan op veel verschillende manieren worden ingezet. Boeren doen het meestal op kleine stukjes land om genoeg voedsel te produceren voor hun gezin of voor lokale consumptie. Er zijn er ook die de rest van hun gewassen en producten verkopen aan de plaatselijke kruideniers. Ook zijn er boeren die biologisch voedsel willen verbouwen voor eigen gebruik.
Zoals ik eerder al zei, is intensieve landbouw het soort landbouw waarin boeren hun gewassen, fruit en groenten verbouwen op een klein stukje land met behulp van eenvoudig gereedschap. Deze boeren verbouwen meestal voedsel voor persoonlijk gebruik, of ze verkopen het aan lokale kruideniers.
De term intensieve zelfvoorzienende landbouw wordt ook gebruikt om een type landbouw te beschrijven dat wordt gekenmerkt door een hoge output per landeenheid en een lage output per werknemer. Het is goed om te vermelden dat de aard van dit soort landbouw is veranderd, en in veel gebieden is er nu geen bestaan meer.
Ondanks de veranderingen wordt de term intensieve zelfvoorzienende landbouw nog steeds gebruikt om die landbouwsystemen te beschrijven die duidelijk geavanceerder zijn dan de primitieve landbouw. Soms wordt intensieve zelfvoorzienende landbouw ook wel de moessonlandbouw genoemd.
Intensieve landbouw voor eigen gebruik is het best ontwikkeld in de moessonlanden van Azië. Dit type landbouw is te vinden in China, Japan, Korea, India, Pakistan, Sri Lanka, in een groot deel van continentaal Zuidoost-Azië en ook in sommige delen van het insulaire Zuidoost-Azië.
Het is belangrijk om te vermelden dat de bevolkingsdichtheid in sommige landbouwgebieden in Aisa hoger is dan die van industriegebieden in het Westen. Landbouw in nat laagland moet zeer intensief zijn om een dichte bevolking in stand te houden. Veel van die regio's met intensieve zelfvoorzienende landbouw hebben een hoogontwikkelde samenlevingsvorm, zoals China en India, die een ononderbroken beschavingsgeschiedenis kennen.
Een van de belangrijkste kenmerken van intensieve zelfvoorzienende landbouw zijn zeer kleine bedrijven. Dit soort boerderijen is door vele generaties onderverdeeld en daardoor zijn ze extreem klein geworden en vaak erg onrendabel om te runnen. Het is voldoende om te zeggen dat een gemiddelde boerderij in Japan ongeveer 1,5 hectare groot is, terwijl de boerderijen in India en elders in Aia misschien nog kleiner zijn.
Hierdoor hebben boeren niet genoeg winst om goederen te kopen en voor dieren en gewassen te zorgen. Soms hebben ze geen winst uit hun producten, ze gebruiken het alleen voor persoonlijke voedselopslag. De kleine landcapaciteit stelt hen in staat om zichzelf of kleine lokale klanten van voldoende voedsel te voorzien.
Het punt van intensieve zelfvoorzienende landbouw is niet om veel voedsel te produceren om te verkopen, het punt is om gewassen te verbouwen, voornamelijk om hun eigen gezin te onderhouden, hoewel er op sommige plaatsen een overschot te koop is. In China werden de kleine boerderijen echter, als gevolg van snelle veranderingen in de landbouw die plaatsvonden na de agrarische revolutie van 1949, onder het communistische bewind geconsolideerd tot grote collectieven.
Hoewel de landbouwgrond beperkt is, zijn er enkele boeren in Monsoon Asia die zo 'landhongerig' zijn dat ze elk stukje bouwland gebruiken voor landbouw. Die velden worden alleen van elkaar gescheiden door smalle en handgemaakte richels en voetpaden waardoor boeren zich over hun boerderijen kunnen bewegen. Die richels zijn erg smal gehouden om waardevolle landruimte te besparen.
Boeren proberen extra land beschikbaar te maken voor teelt door moerassige gebieden droog te leggen, drogere gebieden te irrigeren en heuvelhellingen te terrassen om vlakke oppervlakken te produceren die geschikt zijn voor de teelt van gewassen. Er zijn enkele gebieden die onbebouwd blijven en dat zijn alleen de steilste heuvels en de meest onvruchtbare gebieden.
Door de zeer beperkte ruimte aan bruikbare grond voor landbouw proberen boeren zoveel mogelijk te verdienen met hun gewassen. De landbouw is zo intensief dat ze soms dubbele of drievoudige teelt beoefenen. Dit betekent in de loop van een jaar meerdere gewassen op hetzelfde land verbouwen. Op deze manier proberen boeren het maximale uit hun land te halen en dat is geweldig.
De intensieve zelfvoorzienende boeren gebruiken niet veel technologie in hun landbouw en ook niet veel machines, daarom is er veel handarbeid nodig. Deze boeren gebruiken meestal traditionele technieken en eenvoudige hulpmiddelen om de best mogelijke producten te produceren.
Sommige boeren die dieren op hun boerderij hebben, ploegen met behulp van buffels of paarden. Ze harken velden met de hand en planten hun gewassen in precieze rijen door de familie die de boerderij runt. Het oogsten gebeurt meestal met sikkels en met de hand gedorst. Eenvoudige hulpmiddelen kunnen ook nuttig zijn, maar zijn geen must.
De basisgereedschappen die vaak worden gebruikt zijn ploegen, een soort spade en schoffels. Er zijn steeds meer innovatieve machines en technologie die op sommige boerderijen worden gebruikt, maar het is niet zo gebruikelijk voor intensieve zelfvoorzienende boerderijen om dat soort machines te bezitten.
Dergelijke machines worden niet veel gebruikt op intensieve zelfvoorzienende boerderijen omdat de meeste boeren niet genoeg geld hebben om ze te kopen, maar ze worden op grote schaal gebruikt in het welvarendere Japan en worden geleidelijk verspreid over moesson Azië. Sommige boeren kunnen deze machines ook huren die eigendom zijn van bedrijven of coöperaties.
Er zijn veel verschillende technieken die boeren gebruiken om hoge opbrengsten en aanhoudende vruchtbaarheid te garanderen. Daarom gebruiken boeren vaak alle beschikbare soorten mest, zoals boerderijafval, rotte groenten, maaisel, visafval, dierlijke mest en ook menselijke uitwerpselen. Ze gebruiken dierlijke mest, vooral van de varkensstallen en kippenhokken.
Sommige regeringen, zoals die in Japan, India en China, geven advies of hulp bij het gebruik van grotere hoeveelheden kunstmest. De toegepaste basismeststoffen zijn onder meer fosfaten, nitraten en kalium, die helpen om essentiële voedingsstoffen voor planten in de bodem aan te vullen.
Zoals ik eerder al zei, hebben de meeste boeren niet genoeg geld om chemicaliën en meststoffen voor hun land en gewassen te kopen. Daarom gebruiken ze organische en natuurlijke meststoffen waar ze al toegang toe hebben op hun boerderijen. Deze gewassen resulteren in een veel hogere kwaliteit en worden biologisch voedsel genoemd, wat tegenwoordig erg gezond en populair is.
Het is belangrijk om te vermelden dat de intensieve zelfvoorzienende landbouw grotendeels is verdwenen in Noord-Amerika met de verplaatsing van pachters en pachters uit het Amerikaanse Zuiden en Midwesten in 1930. Niettemin was het in de jaren vijftig nog gebruikelijk om een groot deel van het eigen voedsel van een gezin te verbouwen en maken hun eigen kleding op hun familieboerderijen. Ook verdiende de productie van de boerderij genoeg geld om goederen te kopen, wat ook een goede zaak is.
Die boeren kochten vaak veel van de artikelen en incidentele diensten van artsen, dierenartsen, smeden en anderen met ruilhandel in plaats van met geld.
