Eerste voorbode van de lente

Het gebeurt elk jaar in januari. Ik ren elke dag vol verwachting naar de brievenbus. Niks. Op een dag is hij daar, mijn eerste zadencatalogus van het nieuwe jaar.

Voor mij is die eerste catalogus altijd een voorbode van de lente geweest, een belofte dat de aarde uiteindelijk weer zal ontdooien en het leven zal vernieuwen.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen winterbasher, ik hou zo van dit bevroren seizoen. Er is geen mooier gezicht dan een ongerepte ochtend na een nieuwe sneeuwval. Ik hou van het pure plezier van het bouwen van een sneeuwpop en de uitgelaten vreugde van het snel afdalen van een heuvel op een slee. Het is ook een rustige tijd om relaties te vernieuwen, een boek te lezen en na te denken. Maar tegen het einde van januari zijn er meer bewolkte dan zonnige dagen, zijn de temperaturen meer negatief dan positief en lijkt de charme te vervagen.

Dan verleiden die kleurrijke foto's in de zaadcatalogi me weer met de belofte van verse producten. Het is zo leuk om alle nieuwe variëteiten te zien en ook om de oude beproefde nietjes pagina na pagina te zien. Ik ben niet zo naïef om te denken dat wat ik plant eruit zal zien als de weelderige producten die de zaadcatalogi laten zien. Toch herinner ik me het heerlijke gevoel van het graven in de aarde en het pure wonder van het planten van een klein zaadje en het zien uitgroeien tot een volwassen plant die een overvloed aan fruit zal produceren.

Nog geruststellender in de afgelopen jaren is de heropleving van erfstukzaden. Niet iedereen is het erover eens wat een erfstuk precies is. Sommigen zeggen dat het een variëteit is van zaad dat een bepaald aantal jaren is gekweekt, terwijl anderen beweren dat het een variëteit is die generaties lang van het ene familielid op het andere is doorgegeven. Hybriden daarentegen hebben hun plaats wanneer telers zich zorgen moeten maken om het maximale uit het maximale te halen. Door kruisbestuiving bieden hybriden een betere opbrengst, betere kleur en meer ziekteresistentie.

Ook al zijn ze niet altijd even praktisch als hybriden, ik hou van het idee van erfstukzaden omdat elk geplant een beetje van het verleden bewaart en ons erfgoed beschermt. Wie weet wanneer er een nieuw gebruik, misschien een medicinale, opduikt voor een bepaalde variëteit. Zodra een van deze soorten mag verdwijnen, is deze voor altijd verdwenen. Wat een schande zou dat zijn.

Ook elk jaar spoort de avonturier in mij me aan om iets totaal nieuws uit die zaadcatalogi te proberen. Het ene jaar was het peanuts. Geen goede keuze. Het ene jaar waren het cushaws (ongebruikelijk ogende vruchten die naar pompoen zouden moeten smaken). Het deed het niet. Waarom heb ik niet gewoon pompoen geplant???

Nou, de wind giert nog steeds, de sneeuw komt nog steeds en de temperatuur is nog steeds in enkele cijfers. Maar mijn geest wordt lichter met elke zadencatalogus waar ik doorheen blader. Ik denk dat ik dit jaar bij de basis blijf, behalve één nieuw product dat mijn aandacht trekt:Captain Jack's Dead Bug Brew. Wat denk je?