Welkom bij
Moderne landbouw
!
De gevechtslinies in de Point Reyes-gemeenschap werden diep getrokken en uitgegraven. Vrienden ruzieden met buren:laat de oesterkwekerij zijn! Haal de landbouw uit het park! Lobbyisten gooiden pr-modder en advocaten dienden briefjes in als kanonssalvo's. Reputaties werden aangevallen; milieuactivisten werden beschuldigd van slechte wetenschap.
Voor velen kwam het erop neer wat belangrijker was:een lokaal duurzaam aquacultuurbedrijf of een beschermde wildernis.
Vlak voor Kerstmis in 2014 sloot de Drakes Bay Oyster Company de deuren en verwijderden federale agenten alle sporen ervan uit het estuarium. De resolutie kon vrij eenvoudig worden uitgelegd:de pachtovereenkomst van de DBOC was afgelopen en zou niet worden verlengd; tijd om te gaan. Tegenwoordig is Drakes Bay alleen nog maar wildernis, geen oesterkwekerij. De eigenaren van DBOC hebben zich opnieuw geconcentreerd op hun nabijgelegen veehouderijbedrijf.
In The Oyster War:het waargebeurde verhaal van een kleine boerderij, grote politiek en de toekomst van de wildernis in Amerika ($18,95, Counterpoint Press) , doet auteur Summer Brennan uitgebreid verslag van het verhaal. Nadat ze haar jeugd had doorgebracht met het verkennen van de wildernis van Noord-Californië, verhuisde Brennan in 2012 naar Point Reyes vanuit New York City om voor een lokale krant te werken, en raakte meteen verwikkeld in het debat. Het boek diende als Brennans poging om te begrijpen wat er is gebeurd.
We spraken Brennan via e-mail over hoe een oesterkwekerij een Californische gemeenschap verscheurde, wat het betekent om echt wild te zijn, en hoe landbouw en openbare gronden soms met elkaar in botsing komen.
Moderne boer :Een kop die Salon gebruikte voor een interview met jou, luidde:"Toen oesters liberalen uit elkaar scheurden." Voor mij lijkt het verhaal meer op boeren versus academici, of libertariërs versus de overheid. Wie zou je beschrijven hoe de gevechtslinies werden getrokken?
Zomer Brennan: De strijdlijnen werden getrokken tussen mensen die vonden dat de oesterkwekerij in Drakes Estero in bedrijf moest blijven, en mensen die dachten dat het moest verdwijnen. Er waren veel pogingen om mensen tot essentialistische dichotomieën te dwingen:boer versus milieuactivist, bedrijfsleven versus overheid, landbouw versus wetenschap, arbeiders versus bedienden, arbeider versus toerist. Maar uiteindelijk was dat allemaal misleidend. Er was geen echt verenigd front tussen mensen die 'townies' of milieuactivisten of boeren of wetenschappers waren. Je vond al die mensen aan beide kanten van het gevecht. Veel van de betrokkenen droegen van beide kanten meerdere labels. Het was vooral een politieke strijd. Het was een strijd om de publieke opinie. Gewone mensen werden opgebouwd en afgebroken – verheven, gelogen – zoals we politici opbouwen en afbreken.
MF:Een vraag die je jezelf stelde tijdens het rapporteren en schrijven van dit boek was:"Wat betekent het om wild te zijn?" Dit gaat over wildernis en nationale parken, en hoe mensen omgaan met die ruimtes. Denk je een antwoord te hebben gevonden?
SB:“Wild” is een wat amorf en subjectief begrip. Wild zijn is op de een of andere manier ongecultiveerd of ongedwongen zijn, van wilde bloemen tot 'girls gone wild' tot Where The Wild Things Are . Wildernis en landbouw zijn letterlijke antoniemen, en toch bestaat de schijnbaar tegenstrijdige praktijk van 'wilde landbouw'. Wild betekende vroeger alleen die plaatsen waar de mensheid niet was:de bossen en velden en woestijnen en heuvels die verder gingen waar de steden en tuinen en boomgaarden en weiden ophielden. Maar nu wij als mensen ons bijna overal hebben binnengedrongen, door ontwikkeling of vervuiling of geïntroduceerde soorten, kan het moeilijk zijn om te zeggen wat meer als 'wild' telt. Ik weet niet zeker of ik je precies kan vertellen wat echte wildernis is, maar ik kan je wel vertellen wat het niet is. Het is geen “ongerept, origineel” landschap, want zoiets bestaat niet. De natuur is altijd in beweging en in beweging.
MF:Wat voor soort misvattingen ben je tegengekomen als het gaat om een oester en hoe het publiek de wildheid ervan waarneemt?
SB:Ik denk dat veel mensen aannamen dat de oesters in het verhaal werden geoogst uit inheemse bedden, zoals de Nederlanders in de zeventiende eeuw oesters oogstten rond het eiland Manhattan; de manier waarop de Lenape waarschijnlijk eeuwen, zo niet millennia, eerder hadden gedaan. Maar de oesters in Drakes Estero waren geen natuurlijk voorkomende populatie. Drakes Bay Oyster Farm kweekte voornamelijk geïmporteerde Japanse Japanse oesters, gekweekt op plastic staven of metalen draden, of in gaaszakken, allemaal opgehangen in het water in plaats van vastgehecht aan een rif. Er zijn gekweekte oesters en wilde oesters, net zoals er gekweekte en in het wild gevangen zalm is. Het is een ander proces met andere eisen. Maar het was gemakkelijk te zien dat zelfs sommige journalisten de aard van de oesteroperatie in Drakes Estero niet echt begrepen, zoals blijkt uit een New York Times artikel dat verwees naar de oesterkwekerij als "het extraheren van dieren in het wild". In hun karakter en mystiek denk ik dat oesters in het algemeen tot de meest "wilde" moderne voedingsmiddelen behoren, maar strikt genomen was dit geen populatie van wilde of natuurlijk voorkomende oesters.
MF:Een van de meest interessante en levendige hoofdstukken in het boek is wanneer je de Graton Ranchera-indianen bezoekt, die al eeuwen in het Point Reyes-gebied wonen, en de sectie bespreekt hoe mensen ooit met het wild omgingen om voedsel te vinden , in plaats van het land overmatig te beheren zoals we dat nu doen. Ik dacht meteen aan Wes Jackson, wiens Land Institute het landbouwprobleem probeert op te lossen. Denk je dat wildernisgebieden en duurzame landbouw beter kunnen samenwerken?
SB:Ik denk dat de landbouw veel kan leren van de wildernis, en tot op zekere hoogte gaat het ook de andere kant op. We hebben al aan de meeste van onze wilde ruimtes gesleuteld, roofdieren geëlimineerd of invasieve stoffen geïntroduceerd. Wilde ruimtes moeten dus tot op zekere hoogte worden 'beheerd' om de biodiversiteit te beschermen. Je hoeft alleen maar naar de verwoestende gevolgen van monocultuur te kijken om te zien hoe landbouwpraktijken kunnen profiteren van lessen die in het wild zijn geleerd.
MF:Denk je dat dit verhaal implicaties heeft die de oesterteelt op nationaal niveau zullen beïnvloeden?
SB:Ik eigenlijk niet. Tenminste, niets belangrijks. Ik denk dat oesterkwekerijen extra waakzaam moeten zijn om ervoor te zorgen dat de plasticvervuiling door hun operatie niet in het milieu terechtkomt. En ik hoop ook dat mensen iets meer kunnen leren over hoe oesterkwekerijen werken, welke voordelen ze kunnen bieden en hoe kwetsbaar ze zijn voor klimaatverandering en oceaanverzuring, net als alle visserijen.
MF:Is de gemeenschap, en misschien de lokale economie, helemaal genezen nadat de boerderij is gesloten?
SB:In sommige opzichten wel, en in sommige opzichten niet. Het bedrijf had tussen de 20 en 30 mensen in dienst, dus het was geen belangrijke bron van werkgelegenheid voor de gemeenschap, zoals je zou zien bij een sluiting van een grote fabriek, of een houtkapbedrijf, of andere gevallen van lokale economieën die worden beïnvloed door milieumaatregelen . Bedrijven komen en gaan in de West Marin-gemeenschap, restauranthouders gaan met pensioen, kranten verkleinen of worden opgekocht door concurrenten. De mensen die het meest gepassioneerd waren over het oestergeschil kunnen er nog steeds opgewonden van raken, dat weet ik zeker. Sommige relaties zijn permanent verbroken. Maar het lijkt erop dat velen in de gemeenschap gewoon verder willen. Er zijn andere gevechten, andere uitdagingen aan de horizon.
