Welkom bij
Moderne landbouw
!
Vegetarisme en veganisme zijn geweldig voor sommige mensen, maar het heeft me nooit aangesproken. Ik hou van echt eten, van echte bronnen, en dat geldt ook voor mijn vlees. Het probleem is dat ik een hart en een geweten heb en een abonnement op Netflix heb, dus ik heb alle documentaires gezien en alle artikelen gelezen over hoe fabrieksboerderijen worden gerund en hoe sommige dieren worden behandeld. Er zijn bepaalde restaurantketens die we niet betuttelen, en vlees uit de supermarkt komt zelden (of nooit) bij ons thuis. Het is een keuze die we hebben gemaakt en waar we achter staan.
Ik vertelde dit onlangs aan een vriend, en zij antwoordde met het oude cliché:"Hoe kun je iets eten dat je kent? Iets dat je hebt genoemd? Het heeft een ‘gezicht’!” Ik vertelde haar dat dat precies de reden is waarom we dat dier eten. Het heeft een gezicht en een geschiedenis, en met de boeren en veehouders waaraan we ons geld geven? Dat dier heeft een geweldig leven en een marginaal waardeloze dag op het einde.
We ontmoetten de vrouw die ons varkensvlees fokt op een boerenmarkt. Ze verkocht groenten, maar had een teken dat ze ook deposito's nam op boerderijvarkensvlees. Mijn man vertelde haar voor de grap dat we zouden tekenen als hij ons varken kon noemen. Ze stemde toe en we kochten 'Kevin Bacon'. In de daaropvolgende maanden kregen we Facebook-updates van haar boerderij met Kevin op de foto's getagd. Hij was een knappe kerel. Bij elke maaltijd vanaf die herfst kenden we het dier dat ervoor zorgde. Voor de verjaardag van mijn man maakten we ribben en onze neef beëindigde plechtig de genade met:"Dank u, God, voor Kevin en moge hij in vrede knorren." Hoeveel fabrieksvarkens krijgen de erkenning die ze verdienen? Niet genoeg.
Ik denk dat het het ook makkelijker maakt als je iemand bent die ooit een dier heeft grootgebracht. Veehouderij is niet voor bangeriken. Je lacht naar baby's die in het gras spelen. Sommige nachten blijf je wakker in je zachte bed terwijl je luistert naar roofdieren, en sommige nachten blijf je wakker terwijl je op een harde vloer zit te luisteren naar ademhalingsgeluiden bij een ziek dier. Wat ze eten is net zo belangrijk als wat je eet, en je maakt je druk over zaken als schoon water en schaduw. Soms is het het liefste dier dat je ooit hebt ontmoet, en soms is het een demon spawn critter gestuurd om je nederig te maken. Als ze uiteindelijk sterven, gaat een klein stukje van jou met hen mee.
Toen we opgroeiden, hadden we een score van dieren in die "ornery" categorie. Vleeskoeien die de boomgaard in zouden vliegen, melkkoeien die je vrolijk tussen de muur en hun benige konten zouden drukken, een 4-H-varken van mijn neef dat kon tunnelen als niemands zaak en minstens één keer per week een grote ontsnapping maakte, paarden die grendels konden bedienen als katteninbrekers en uit hun stallen en in een hooiberg konden zijn in de tijd die het kostte om je om te draaien.
Ik herinner me dat mijn grootouders een koe hadden, "Daisy", die over het hek zou springen zodra mijn grootvader naar zijn werk reed. Geen enkele hoeveelheid vleierij, achtervolging, traktaties of bedreigingen zou die koe terug in haar hok krijgen. Zodra ze de auto van mijn grootvader over de landweg hoorde komen, sprong ze terug in haar hok en knipperde met haar lange wimpers. Toen Daisy eindelijk de plaat raakte, hadden we allemaal seconden. Het was hetzelfde met "Tom" - de kalkoen die zichzelf routinematig verdronk in het kinderbad dat mijn grootmoeder voor haar eenden hield. Ik heb levendige herinneringen aan mijn oom die natte vleugels pompt en reanimatie uitvoert bij kalkoenen. We lachen nu, maar in die tijd maakten die wezens ons routinematig te laat op het werk, breidden ze onze klusjes uit en maakten ze ons het leven zuur.
Ik deel momenteel mijn leven met een Duitse dog en zes kippen. De hond heeft zijn momenten, maar over het algemeen is hij een behoorlijk coole kerel. De kippen zijn kippen. “Camilla” is een echte Houdini. Ze kan aan hun pen ontsnappen en we moeten nog zien hoe ze het doet. Het enige dat we kunnen bedenken, is dat ze zweeft en een 'draad-de-naald'-manoeuvre doet die een marinepiloot waardig is om door een opening in het dak te komen waar ze technisch gezien niet doorheen zou kunnen passen. Ik ben aan het werk in de tuin (ook omheind) en hoor gekakel aan mijn voeten. Daar is Camilla. Gewoon rondhangen en kijken wat ik van plan ben.
Aan de andere kant van het spectrum is "Taffy" die zwak is - zelfs voor een kip. Als het mogelijk is om erin/ eromheen/ eronder vast te komen zitten - Taffy is je meisje. Dus minstens één keer per dag wordt de lucht in onze tuin onderbroken door "Verdorie, Taffy!" "Camilla, jij kleine !&#%*$!," en we zouden niet anders willen. Ik nam mijn camera mee toen ik vanavond klusjes deed. Camilla zegt hallo.
