Het is een jungle daarbuiten

Ik hou van de zomer. Maar dan hou ik ook van de andere seizoenen. Ik haat het om de huidige te zien verdwijnen, maar ik ben altijd benieuwd naar de volgende. Het enige probleem is dat alle andere beestjes ook blij zijn om de zomer te zien.

Het lijkt alsof het een eeuwigheid duurt voordat het in de lente warm wordt. Dan is er die perfecte avond wanneer de lucht warm is, de zonsondergang prachtig is, de geuren van de eerste lentebloemen door de lucht zweven en de wereld gelijk heeft. Dan slaat het toe, de eerste muggenaanvallen.

Zo begint de oorlog tussen hen en ons. Het is best triest als je de hele winter wacht om de shorts en tanktops uit te breken, alleen om ze af te zien of het risico te lopen dat je een etentje voor muggen bent.

Stinkdieren houden ook van deze tijd van het jaar. Ik heb behoorlijk geluk gehad. Een stel heeft de afgelopen jaren in mijn aangebouwde schuur gekampeerd, maar ze lijken me met rust te laten. Ik gooi mijn afval meestal in het veld en ze ruimen het graag op.

We hebben een wederzijds begrip bereikt over dit onderwerp. Ze wagen zich niet in de richting van het huis zolang ik er maar restjes uitgooi. Dit werkt voor mij.

Rond juni of juli wordt het een totale oorlog tussen ons mensen en Gods andere schepselen. Ik vind het echt niet erg om met ze samen te leven, zolang ze maar op hun manieren letten. Ik probeer tenslotte rekening met ze te houden.

Ik rotzooi niet met hun leefgebied, met hun voedselvoorziening of met het grootbrengen van hun jongen... zolang ze mij maar respecteren. Het probleem is dat ze niet lijken te beantwoorden.

Het hert en ik zijn nog steeds in een verhit debat over wiens tuin het is. Vorig jaar vonden ze het gepast dat ze zichzelf trakteerden op een toetje in de vorm van sla, worteltoppen, de groene bladeren van mijn pompoen en vooral mijn hosta's toen ze door de tuin liepen om de sojabonen van de buren van het veld te eten.

Dit heeft de neiging om mijn huidschilfers omhoog te krijgen. Het is tenslotte mijn zaad en mijn harde werk dat in de tuin is gegaan en ik ben van plan om de vruchten te plukken. Dit is oorlog.

Ik heb een bewegingslamp geïnstalleerd, hete pepervlokken op de planten gelegd en Deer-out rond de omtrek gespoten. Het schrikt hen af ​​totdat ze het plan doorgronden. Dat is oké, ik heb nog een paar andere trucjes in petto. Ik zal zegevieren.

Ik heb hetzelfde probleem met konijnen. Nu vind ik het geweldig om ze te zien knabbelen op het groene gras en er is altijd genoeg voor ze om te eten. Na een tijdje worden ze wat avontuurlijker en beginnen ze ook de tuin te verkennen. Is niets meer heilig?

Zelfs mieren denken dat ze onze wereld kunnen binnendringen. Kolibries vallen niemand lastig en zorgen voor een kleurrijke show als ze komen eten bij de bloemen en voeders.

Op de een of andere manier denken mieren echter dat de zoete nectar voor hen is uitgestrooid terwijl ze de palen beklimmen en de voeders vullen. Het is wat extra werk, maar de draden naar de feeders inspuiten met anti-aanbakspray lijkt een paar dagen te helpen. We zullen hier de hele zomer tegen vechten.

Ik vraag me vaak af hoe zulke kleine wezens het leven zo ellendig kunnen maken. Het faalt altijd dat wanneer het tijd is om wilde frambozen te plukken, ik oorlog moet voeren tegen vlooien.

Een lange broek met manchetten in laarzen zou alles moeten zijn wat ik nodig heb om door het gras bij de bessen te komen. Dat is slechts wishfull thinking, want ze vinden altijd wel een manier om er doorheen te komen en voor zoiets kleins kunnen ze zeker een flinke jeuk incasseren.

Ik pluk het liefst vroeg in de ochtend en later op de avond als het koel is. Dus dat betekent dat als ik halverwege de ochtend kom, ik me uitkleed en 's avonds ga douchen en hetzelfde. Tijdens het bessenseizoen ben ik waarschijnlijk de schoonste persoon die er is. Het is een hele klus, maar de bessen zijn het zo waard!

Het is niet alleen de fauna die de zomer ellendig kan maken, maar sommige flora-packs zijn zelfs nog erger. Ik heb een heuvel bij de schuur waar ik heb geprobeerd om verschillende bodembedekkers op gang te krijgen.

Gras, distels en brandnetel leken elke vierkante centimeter kale grond te vinden. Dus ik trotseerde de gevolgen en ging op pad om het op te ruimen. De brandnetel kreeg de eerste lik binnen. Hij besloop me... eerlijk genoeg.

De gifsumak en gifeik zijn echter een ander verhaal. Ik wist dat het er was. Ik wist waar het was en ik bleef op afstand. Nou, het won weer en ik kreeg er een zakje van over mijn hele lichaam als herinnering dat het me te slim af was.

Ik denk dat het dit jaar een serieuze zaak was, omdat het een sterkere soort leek te zijn. Het was moeilijker om er overheen te komen en ik werd er zelfs misselijk van.

Het is alsof de gifplant een stellige verklaring aflegt dat hij voorgoed is ingetrokken. Ik denk het niet. Ik hou er helemaal niet van om chemicaliën te gebruiken, maar dit kan de enige uitzondering zijn.

In alle boeken die je leest en in alle films wordt de zomer afgeschilderd als een luie en magische tijd van het jaar om achterover te leunen en te ontspannen terwijl alle bloemen en gewassen in de zon liggen te zonnebaden. Ja, de wereld in de zomer is in theorie een idyllische plek, maar niet in werkelijkheid.

Ik hou van deze foto die iedereen door een roze bril ziet. Ik ben van plan ernaar te leven en ik zal zegevieren over de beestjes.

Het is hun verdienste dat ik door deze plagen nog meer van de zomer geniet omdat het het interessant houdt. Ja, wij mensen zullen zegevieren en onze zomer terugnemen!