Geweldige druiven kweken

Mensen telen al heel lang druiven, of het nu is om te eten of om wijn te maken. Met zo'n 60 verschillende soorten wijnstokken op het noordelijk halfrond - houtachtige bladverliezende klimmers die door boomtoppen in gematigde bossen wandelen - heeft elk specifieke eigenschappen waardoor ze beter zijn in sommige banen dan andere.

Onder de verscheidenheid aan soorten,Vitis vinifera ssp. sylvestris valt op. Deze specifieke wijnstok komt uit het Kaukasusgebergte tussen de Zwarte en de Kaspische Zee. Van deze soort kwamen verse druiven, rozijnen gedroogd aan de wijnstok, en zelfs wijn en azijn. Dit is de voorouder van alle wijndruiven en de meeste tafeldruiven. Het kan ook de plant zijn die ons leerde tuinieren - en wijn maken.

Het is heel goed mogelijk dat de traditie van drankjes rond een kampvuur begon na een succesvolle jacht in de Nieuwe Steentijd, waarbij druiventrossen, die al aan de wijnstok gisten, ter viering rond het vuur werden doorgegeven. Ofwel dat, of een eerder vergeten zak met bijna gedroogde rozijnen, zorgde ervoor dat het hele ding begon. We zullen misschien nooit zeker weten wat er is gebeurd; dit alles was lang voordat iemand iets opschreef. Wat we wel weten, dankzij archeologen, is dat er druivenpitten zijn gevonden bij neolithische vuurkorven die zo oud zijn als 8.000 v.Chr., Armeense wijnpersen dateren van ongeveer 4.000 v. 6000 v.Chr.

Ergens in die periode leerde de mens druiven te snoeien en te tralielen, wijnstokstekken te wortelen en druivensap tot wijn te fermenteren zonder dat het in azijn veranderde. De wijnstok zelf heeft hoogstwaarschijnlijk nieuwe tuiniers de meeste van deze lessen geleerd. Wijnstokken zullen gemakkelijk wortels raken waar ze in contact komen met de grond, en slapende wijnstokken zijn een van de gemakkelijkst te rooten. Gewoon een stuk wijnstok met een paar knoppen in de grond steken is vrijwel gegarandeerd succes. Oplettende verzamelaars zouden hebben opgemerkt dat de nieuwste takken van een wijnstok de grootste en beste druiventrossen produceerden, en dat wijnstokken die door vallende bomen waren beschadigd, snel herstelden - en bovendien voor een geweldige oogst aan druiven zorgden. En, zoals het scenario bij het haardvuur hierboven suggereert, fermenteren overrijpe druiven snel, dankzij een natuurlijke gistbloei die elke bes in de tros bedekt.

Ergens in die tijd veranderden de druiven zelf fundamenteel, met een toevallige mutatie die creëerde wat botanici 'perfecte' bloemen noemen, met zowel mannelijke als vrouwelijke reproductieve structuren. Voor die tijd was elke wijnstok alleen mannelijk of vrouwelijk, en wijngaarden zonder zogenaamde kale mannelijke wijnstokken droegen weinig of helemaal geen druiven. Als gevolg van deze verandering zijn moderne gedomesticeerde druiven wetenschappelijk bekend als vitis vinifera ssp. vinifera .

Druiven, wijnstokken en wijn kregen al snel een spiritueel en religieus belang in vroege culturen.

Wijn werd al snel een handelsartikel, deels vanwege zijn religieuze betekenis, en meer praktisch vanwege het feit dat alcoholhoudende dranken meestal de enige dingen waren die veilig waren om te drinken, vooral waar de stadswaterleiding ook dienst deed als gemeentelijk rioleringssysteem. Kortom, overal kwamen mensen in alle aantallen bij elkaar. Overal waar de wijnhandel ging, volgden al snel wijngaarden. De druivencultuur verspreidde zich al snel oost en west over het Midden-Oosten en de mediterrane landen. Romeinse legioenen namen de druiventeelt en wijnbereiding mee door heel Europa. Wijnliefhebbers wijzen er graag op dat de veroveringen van Rome stopten waar de wijnbouwomstandigheden eindigden, omdat de Romeinen zich geen leven konden voorstellen zonder wijn of olijven. Dat kan wel of niet waar zijn, maar het zorgt voor een goed verhaal.

Gedurende al die tijd stond wijn centraal in de druivencultuur. Mensen aten wel verse druiven, en ze droogden rozijnen voor opslag en voor iets zoets, en oogstten zelfs druivenbladeren voor op tafel, maar wijn was het primaire doel. Zelfs vandaag is de wijnproductie veel groter dan de productie van tafeldruiven en rozijnen. Goede wijndruiven en goede tafeldruiven zijn in geen geval hetzelfde; iedereen die ooit wijndruiven heeft geproefd, zal je vertellen dat je er niet snel van zou snoepen.

We mogen de Nieuwe Wereld bedanken voor de tafeldruiven. Terwijl de Oude Wereld één opvallende druivensoort had, had Amerika er meerdere, waaronder vossendruiven (Vitis labrusca ), oeverdruiven (Vitis riparia ), en muskaatdruiven (Vitis rotundifolia ). Nee, Amerika's wilde druiven waren niet bepaald weelderig en klaar om te knallen, maar ze waren ook niet half slecht. Ze waren echter het perfecte genetische materiaal om te kweken en om te kruisen met Europese wijnstokken, een kans die Franse wijnbouwers graag wilden grijpen.

Er moest een prijs betaald worden. Oost-Amerikaanse wijnstokken zijn gastheer voor een klein insect, phylloxera, dat zich voedt met de wortels van wijnstokken. Amerikaanse wijnstokken hebben manieren om met phylloxera om te gaan, zoals het vormen van gallen en callus om te beschermen tegen de aanstootgevende plaag. V. vinifera heeft geen verdediging. Amerikaanse wijnstokken die in de jaren 1850 naar Frankrijk werden gebracht, droegen het ongedierte met zich mee, waar het als een lopend vuurtje door weerloze wijngaarden scheurde en de wijnindustrie bijna vernietigde. Nu worden de meeste Europese druiven geënt op natuurlijk phylloxera-resistente Amerikaanse onderstammen, de enige manier om de plaag te bestrijden.

Wijngaarden en jaargangen zijn nu over de hele wereld te vinden, van Australië en Zuid-Afrika tot Chili en Californië. Wijnstokken kunnen goed groeien in vrijwel elk gematigd klimaat, inclusief uw eigendom. Ze hebben volle zon, een goede luchtstroom, sterke ondersteuning en diepe, goed doorlatende, maar niet bijzonder rijke grond nodig. Sommigen zeggen dat armere grond eigenlijk betere druiven maakt, vooral voor het maken van wijn. De wortels van de wijnstokvoeder liggen dicht bij het grondoppervlak; mulch om onkruid te bestrijden in plaats van te cultiveren.

De twee belangrijkste punten van druivencultuur, trelliseren en snoeien, werken samen. Net als fruitbomen, zijn wijnstokken ongebreideld, onkruidtelers, waardoor veel hout wordt uitgestoten ten koste van de fruitproductie. Ze moeten elke winter zwaar worden gesnoeid, voordat de groei voor het seizoen begint. Druiventrossen worden gedragen op eenjarig hout. Verwijder extra stokken met ruige, afbladderende schors. Naarmate het weer warmer wordt, zult u merken dat uw wijnstokken overmatig sap "bloeden". Dat is volkomen normaal en zal de wijnstokken geen pijn doen.

Verwacht bij het snoeien maar liefst driekwart van de groei van het voorgaande jaar te verwijderen, waarbij een paar nieuwe stokken en een paar korte sporen op elke wijnstok achterblijven. Veel snoeimethoden laten slechts twee tot vier nieuwe stokken per jaar toe, plus hetzelfde aantal vernieuwingssporen.

De snoeimethode die u gebruikt, hangt af van de trellismethode, en dat is een onderwerp op zich, veel te groot om hier te behandelen. Druiven kunnen bijvoorbeeld op een paal worden geleid, over een draadlatwerk, over een gesplitste rail, zelfs over een pergola of een doorgang. De beste trainingsmethode hangt ook af van de groeigewoonten en kracht van een variëteit.

Er zijn een paar dingen waarmee u rekening moet houden bij het kiezen van een structuur en trellismethode. Ten eerste moet de structuur stevig en duurzaam zijn, aangezien wijnstokken tientallen jaren, zelfs eeuwen kunnen groeien. Ten tweede, zorg voor een goede luchtstroom en blootstelling aan licht, om de smaak te verbeteren en ziekte te voorkomen. Kies ten derde een structuur waarmee u gemakkelijk bij de wijnstokken kunt komen voor oogsten en snoeien. Ten slotte klimmen wijnstokken met behulp van ranken; voorzien van geleidingsdraden om ze aan vast te maken. Druiven kunnen niet klimmen door rond stammen te draaien of door in vlakke oppervlakken te wortelen.

Druiven zijn verkrijgbaar in verschillende vormen - rond, ovaal, langwerpig, zelfs puntig als een traan - en kleuren:wit (groen), rood, brons, paars, blauw en zwart. Bronnen schatten maar liefst 10.000 verschillende variëteiten, dus er zijn er zeker meer dan een paar die het goed voor je doen, of je nu op zoek bent naar wijn, azijn, vers eten, sap of drogen voor rozijnen. Als bonus zal elke wijnstok je bladeren geven om te vullen en stokken om te weven. Overweeg een of twee van de volgende zaken voor uw eigen wijngaard, prieel of pergola.

'Alden' is een Amerikaanse hybride van 'Ontario' en 'Grosse Guillaume'. Het draagt ​​grote hoeveelheden blauwe druiven met een uitstekende smaak, die doet denken aan druivengelei. Het is winterhard tot min 10 graden Fahrenheit of zo, dus het is een uitstekende keuze voor noordelijke en noordoostelijke klimaten. Het is redelijk vatbaar voor ziektedruk en de druivenschillen zijn zacht en vatbaar voor barsten. De smaak en productiviteit maken de tekortkomingen echter goed.

Zuidelijke telers zullen 'Herbemont', ook wel bekend als 'Black Spanish', interessant vinden. De toevallige Amerikaans-Franse hybride is van nature resistent tegen zowel phylloxera als de ziekte van Pierce, een dodelijke bacteriële ziekteverwekker die in het zuiden wordt aangetroffen. Ooit gebruikelijk in de VS, werden bijna alle beschikbare 'Herbemont'-planten naar Frankrijk verscheept als reactie op de phylloxera-epidemie. Hoewel het ongetwijfeld de Europese wijnindustrie heeft gered, ging 'Herbemont' bijna verloren in Amerika. Gelukkig is hij er weer. De kleine roodbruine bessen hebben een uitstekende balans van zuren en suikers en worden gebruikt voor zowel witte als lichtrode wijnen.

Voor een witte pitloze druif, overweeg 'Interlaken'. Een kruising van 'Ontario' en 'Thompson Seedless', 'Interlaken' produceert compacte, middelgrote trossen kleine, witte, pitloze druiven met een duidelijk "Amerikaans" of "foxy", zoet , aromatische smaak. Het is winterhard tot ongeveer min 5 graden.

Telers in Zone 7 en warmer zouden een muscadine-druif moeten overwegen voor een echt Amerikaanse erfgoedervaring. Muscadine-wijnstokken produceren grote bessen in kleine trossen, geen traditionele trossen. De bessen zijn groot, donkerpaars, met een eetbare schil en veel suikers. Een vrouwelijke wijnstok, 'Supreme', heeft een bestuivende wijnstok in de buurt nodig om vrucht te zetten.

Er zijn nog veel meer soorten om uit te kiezen. Neem contact op met uw plaatselijke voorlichtingsdienst of het Master Gardener-programma voor aanbevelingen voor regionale druivenrassen.

Druiven zijn een van de oudste vruchten van de mensheid en hebben ons misschien geleerd hoe we fruit moeten telen, niet alleen om het te verzamelen. Wijnstokken zijn op dezelfde manier langlevend. Kies het juiste ras, plant het op de juiste plek aan een sterk prieel en ook jij kunt genieten van de vruchten van het goede leven.

Gerelateerd:Bekijk onze gids voor snoeigereedschap, zodat u het hele jaar door voorbereid bent op snoeiwerkzaamheden.