Wilde paarden... Wilde controverse

paarden. Er is een fascinatie voor hen die ons boeit, meer dan bij veel andere dieren. Als je de wilde paardenfactor toevoegt, is er nog meer mystiek. Soms is het ondoorgrondelijk om zelfs maar voor te stellen dat er nog steeds massa's van deze wilde paarden bestaan ​​in het westen van de Verenigde Staten, gezien de wijdverbreide bevolking en industriële expansie van vandaag. Maar dat doen ze wel.

Wilde paarden zijn afstammelingen van de paarden die de Spaanse conquistadores van de 16 ^de meebrachten eeuw. Ze worden over het algemeen mustangs genoemd, afgeleid van het Spaanse woord mustengo wat "beest zonder eigenaar" betekent. Omdat ze afstammelingen zijn van ontsnapte gedomesticeerde paarden, beschouwt natuurbeheer ze als verwilderd (wat betekent dat ze zijn ontsnapt en wild worden) in plaats van wild. Wilde paarden zijn echter nog steeds wild in de zin dat ze alleen in het wild leven en ongetemd zijn.

Ze zijn te vinden in Californië, Oregon, Utah, Wyoming, Colorado, Montana, South Dakota, Arizona en Texas, hoewel Nevada voor meer dan de helft aanspraak maakt op thuis. Het feit dat ze na zoveel jaren nog steeds vrij rondlopen, is een hoopgevend teken in deze gecompliceerde wereld van regels en beperkingen. Vrijheid komt echter nooit zonder een prijs, zoals blijkt uit het feit dat er naar schatting meer dan 70.000 mensen op de westelijke graslanden wonen die er maar 27.000 kunnen dragen.

Deze overbevolking is gedeeltelijk te wijten aan hoe ze leven en dat ze geen natuurlijke vijanden hebben. Ze scharrelen de meer dan 34 miljoen hectare openbare grond waar ze op rennen, gras en struikgewas op. Op een typische dag eet elke mustang 5 tot 6 pond voedsel wanneer het beschikbaar is. Ze lopen in grote kuddes, die meestal bestaan ​​uit één hengst, acht vrouwtjes en de jongen. De kudde wordt geleid door een merrie en een hengst die ouder is dan 6 jaar. Bij gevaar leidt de merrie de kudde in veiligheid terwijl de hengst blijft en vecht. Ze kunnen zonder tussenkomst elke vier jaar de omvang van de kudde verdubbelen en hebben een levensduur van ongeveer 40 jaar.

Overbevolking is een groot probleem. Het Bureau of Land Management heeft de onverschrokken taak om de mustangpopulatie van de Verenigde Staten te beheren en het bureau heeft een mandaat om het aantal op 23.622 te houden. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien er verschillende opvattingen over dit probleem zijn. Nu het aantal groeit, kan het weiland kaal worden gestript als het probleem niet onder controle wordt gehouden. Aan de andere kant schat de Humane Society dat 100 jaar geleden de populatie wilde paarden twee miljoen bedroeg en nu zijn er minder dan 25.000. De cijfers komen duidelijk niet overeen en de oplossingen ook niet.

Mustangpopulaties die uit de hand lopen, kunnen niet worden behandeld als wilde zwijnen of herten als hun aantal te veel toeneemt. Speciale jachten zijn toegestaan ​​en het varkensvlees en het wild worden geconsumeerd, terwijl het eten van paardenvlees taboe is in de Verenigde Staten, in tegenstelling tot Frankrijk, Zweden en Japan, waar het deel uitmaakt van hun dieet.

Het Amerikaanse ministerie van landbouw heeft geen inspecteurs die zich bezighouden met paarden om de bevolking te doden. Regeringsfunctionarissen zouden akkoord moeten gaan met het verschepen van duizenden naar slachthuizen in Mexico. Er is een beweging om een ​​klein aantal strikt gereguleerde verwerkingsfabrieken in de Verenigde Staten te heropenen, maar dit is een zeer lastige en verhitte oplossing.

De mustangs kunnen worden geadopteerd, maar hiervoor is geld en land nodig. De overheid heeft de mogelijkheid om ze op te pakken en naar particuliere boerderijen te sturen. Volgens de Washington Post kostte dit de regering in 2012 echter 74,9 miljoen euro en tegen 2030 schat dezelfde studie dat de regering 1,1 miljard dollar zal hebben uitgegeven aan voedsel en onderdak. Ongeveer 450.000 mustangs worden gehouden op deze "pensionerings" -boerderijen en het oppakken, vaccineren en volgen van programma's is een ontmoedigende taak.

ONBRANDED was een documentaire die de aandacht vestigde op het probleem van de mustang-overbevolking. In 2013, geïnspireerd door Ben Masters, adopteerden vier jonge mannen mustangs van het Bureau of Land Management, trainden ze en reden in vijf maanden en zes dagen 3.000 mijl van Mexico naar Canada. Ze reden op openbare gronden in Arizona, Utah, Wyoming, Idaho en Montana en zagen de Grand Canyon, Yellowstone en Glacier National Park als geen ander. Ze lanceerden een campagne, zamelden geld in en trokken een all-star filmteam aan om de adoptie van wilde paarden te promoten. Alle opbrengsten gaan naar de Mustang Heritage Foundation die helpt bij de adoptie van deze paarden. Al met al hebben ze $ 100.000 opgehaald en honderden mensen geïnspireerd om deze wilde beesten van schoonheid te adopteren.

ONBRANDED en de drijvende kracht van Masters achter de beweging was een goed begin om het bewustzijn te vergroten, maar het kwam nog steeds niet in de buurt van een oplossing. In maart 2016 was bekend dat 67.000 paarden en ezels nog steeds op openbare gronden rondzwerven en 45.000 in kooien van de overheid.

Ecologen, boswachters en veeboeren zijn het erover eens dat de overbevolking van de mustang onomkeerbare schade heeft toegebracht aan het delicate woestijnecosysteem. Waar ze het niet over eens zijn, is wat ze aan het probleem moeten doen. Voorstanders van wilde paarden zeggen dat het aantal schapen en runderen moet worden verminderd om meer voederruimte voor de paarden over te laten. Natuurlijk zijn boeren het daar niet mee eens, aangezien schapen en runderen hun brood en boter zijn.

Natuurbeschermers pleiten ervoor dat bizons, langhoornmuilezelherten, tandhoorns en andere dieren in het wild voorrang moeten krijgen op vee en wilde paarden. Dierenactivisten zeggen dat alle dieren op openbare gronden moeten kunnen rondlopen. Het probleem is dat er maar zoveel land is en, zoals Will Rogers zei:"Land, dat maakt niets meer van het spul."

Om het allemaal in perspectief te plaatsen:in maart 2016 leefden 15.500 wilde paarden en ezels in weides en korte stallen en nog eens 31.500 leefden in langdurige weiden. Al deze werden buiten het assortiment verzameld, gescheiden op geslacht, gecastreerd, gebrandmerkt, geschoten en waren gedoemd om ongeveer vijf jaar in een weide te blijven. Ze zijn of zullen worden vrijgelaten in vreemde weiden voor hen, zonder enige gelijkenis met hun vroegere wilde levensstijl. Is dit een manier voor deze pittige dieren om te leven?

Zeker, er is een probleem. Tussen alle betrokken groepen kan niemand beslissen wat de beste oplossing zou moeten zijn. Waar ze het wel over eens zijn, is dat niets doen zal resulteren in moeilijkere beslissingen in de toekomst. Dit zijn pittige mustangs, wilde paarden die voor nog grotere controverse zorgen.