Pompoenen uit de hand

Je hebt het keer op keer horen zeggen dat graven in de aarde gewoon iets helends is. Er is een gevoel van opnieuw verbinden met de natuur en het kalmeren van de ziel. Dat heb ik tot dit jaar te lang gemist.

Toen we 22 jaar geleden voor het eerst naar ons huis verhuisden, besloten we het eerste jaar een tuin te hebben. Met al het andere dat we moesten doen, weet ik niet waarom we besloten om dit project aan te pakken, maar we deden het. In plaats van klein te beginnen, gingen we voor het hele varken en hadden we een enorme tuin. Omdat we de perfectionisten zijn die Jim en ik allebei zijn, waren we er elke avond na het werk om ervoor te zorgen dat er nergens een wiet te zien was.

Toen, in augustus van dat jaar, kregen we een verschrikkelijke windstorm en de volgende ochtend was de hele tuin plat. Jim besloot dat dat genoeg was en we hebben sindsdien geen tuin meer, ook al smeekte en smeekte ik.

Pas dit jaar. Misschien was hij mijn bedelen beu of misschien heb ik hem ervan overtuigd dat zelfkweek gezonder is omdat het gebruik van pesticiden kan worden gecontroleerd. Wat de reden ook was, hij gaf toe en liet een buurman een perceel van 1,80 meter breed bij 30 meter lang rototilleren aan de andere kant van de bloementuin.

Hoewel het niet groot genoeg leek voor wat we wilden telen, zijn we erin geslaagd om acht tomatenplanten, vier cherrytomaten, bieten, wortelen, uien, sla, okra, paprika, courgette en pompoenen te planten. We hebben de courgette en pompoenen aan beide uiteinden geplant omdat we wisten dat ze zouden uitlopen.

De hele tuin was geweldig. Alles heeft onze verwachtingen overtroffen en het geluk was aan onze kant omdat we geen storm hadden.

Blijkbaar is het uitrijpen het enige intelligente wat we wisten over pompoenen. We waren zeker niet voorbereid op hoe ze het overnamen, letterlijk de tuin en het erf overnamen.

Ik weet niet of het het jaar, het weer of gewoon ons eerste geluk was, maar we hadden overal pompoenranken. Ze sleepten niet alleen drie meter lang het erf in alle richtingen uit, maar ze klommen in de dennenboom en de windmolen en begroeven de uien. Het idee was om Halloween-pompoenen voor de kleinkinderen te hebben. Toen begon onze opleiding.

We hadden zoveel bloesems dat alle wijnstokken in juni geel leken. Ik kreeg visioenen van een kraam langs de weg om de extra te verkopen. Toen merkten we dat niet alle bloesems kleine pompoenen produceerden. We spraken met een paar vrienden die wel een grote pompoenplek hebben en blijkbaar zijn er mannelijke en vrouwelijke bloesems en alleen de vrouwtjes produceren de vrucht.

Het volgende dat we hebben geleerd, is dat je ze niet zo vroeg plant als je ze in de rest van de tuin zet. Het was pas juli en we hadden pompoenen die oranje werden. We wisten dat ze het pas in oktober zouden halen. Onze visioenen van jack-o-lanterns begonnen te verdwijnen.

Gelukkig voor ons hadden we veel regen en bleven de bloesems komen. We hadden er dus nogal wat die later in september rijpten. Dus toen Jim er 21 telde op de grond en één die in de pijnboom groeide, waren we meer dan tevreden. We hadden nog steeds een overvloed aan bloesems naast de volwassen pompoenen, dus toen een vriend uit Ohio vroeg of hij er wat mocht hebben, moesten we dat doen. We konden ons niet voorstellen waarom hij ze wilde, totdat we gingen lunchen. Als je nog nooit gepaneerde en gefrituurde pompoenbloesems hebt geproefd, mis je een traktatie!

Toen hadden we onze volgende schok. Het was de derde week van september en alle wijnstokken stierven, dus gingen we de pompoenen plukken. Ze waren allemaal bedekt met kleine zwarte beestjes van ongeveer een centimeter lang. Het was een verschrikkelijk gezicht. Dat was onze eerste les in squashbeestjes. Ze deden geen pijn aan de producten, er waren er zo veel.

Toen we ze plukten, was het moeilijk om je niet te verbazen dat deze enorme oranje exemplaren uit een klein zaadje kwamen. Ik hoor tuiniers de hele tijd over dit wonder praten, maar het raakt nooit echt thuis totdat je op je eigen grond loopt en het fruit plukt van dat ene zaadje dat je met je eigen handen hebt geplant. Voor al het werk dat een tuin kost, maakt dit ene moment het allemaal de moeite waard.

Wat betreft de pompoen in de dennenboom, die groeit nog steeds. De jury is er nog steeds niet over uit, maar mijn ziel wordt weer gekalmeerd alleen voor het pure plezier van het graven in het vuil.