Welkom bij
Moderne landbouw
!
De moerasbuffel is het belangrijkste werkdier van rijstproducerende landen in Zuidoost-Azië. De landen met de grootste aantallen zijn China en Thailand.
Dieren worden gebruikt om te ploegen en te eggen, en om de rijstvelden te vullen voordat rijst wordt geplant. Het trekken van karren en sleeën is ook gebruikelijk. Ze worden zelden gemolken, maar worden vaak gegeten tegen het einde van hun lange werkzame leven. Er is maar één ras, de moerasbuffel, met vele soorten en stammen.
Deze zijn meestal stevig gebouwd met enorme variatie in hun grootte of gewicht (250 tot 1000 kg) en ook in de duisternis of lichtheid van hun grijze kleur. De lange hoorns groeien zijdelings en horizontaal naar buiten bij de jonge dieren en buigen in een halve cirkel rond naarmate het dier ouder wordt. De mate van hoornkromming en grootte varieert.
De rivierbuffel is in de eerste plaats een melkdier dat zowel genetisch verschilt van moerasbuffel (de rivierbuffel heeft een chromosoomgetal van 50, terwijl de moerasbuffel 48 heeft) als in zijn fysieke verschijning. Rivierbuffels zijn zeer volgzame en gemakkelijke dieren, die liever in helder water wentelen in vergelijking met moerasbuffels die de voorkeur geven aan een modderpoel.
India en Pakistan zijn de thuisbasis van de meeste rivierbuffels van de wereld. Er worden veel rassen en variëteiten gevonden, waaronder de beroemde Nili-Ravi (Figuur 1), Kundi, Murra, Jafarabadi, Surti en de Middellandse Zee. Er is een grote variatie in kleur en hoornvorm.
De dieren zijn meestal zwart, maar andere tinten zoals grijs en leigrijs komen ook voor. Er kunnen witte aftekeningen op het voorhoofd en de onderste helft van de benen zijn, samen met een witte schakelaar van de staart. Bruingekleurde waterbuffels zijn ook niet ongewoon. Piebalds en albino's bestaan ook. De hoorns zijn meestal kort en kunnen strak naar voren krullen, naar beneden of naar achteren. Sommige rassen hebben ongekrulde lange hoorns die lijken op die van moerasbuffels.
Bijvoorbeeld, de hoorns zijn strak gekruld en dicht bij het hoofd (downswept) in de Jaffarabadi, Kundi, Murrah en Nili-Ravi rassen. In Bhadawari, Middellandse Zee, Mehsana en Surti ze zijn sikkelvormig en naar boven gericht. Het volwassen lichaamsgewicht varieert sterk tussen rassen. Bij de zware rassen kunnen mannetjes 500 ± 600 kg wegen, terwijl vrouwtjes meestal 450 ± 500 kg wegen. Er zijn geen hoornloze buffelrassen en in tegenstelling tot koeien, boeren houden er niet van om ze te onthoornen.
