Welkom bij
Moderne landbouw
!
Wanneer je een wandeling maakt door het authentieke Roemeense platteland, je ziet mensen van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat op hun velden werken. Je zult ze handmatig rijen maïs en bonen zien wieden, je zult ze voorzichtig aardappelen zien planten, kool, uien, wortels, of bieten op sommige percelen, terwijl ze over andere delen klaver en luzerne zaaien als veevoer. Elke centimeter van hun land wordt gebruikt voor het produceren van voedsel voor hun families en hun dieren.
Dit zijn zelfvoorzienende boeren. Hun land is hun grootste schat en ze geven er meer om dan om hun eigen gezondheid. vaak buiten werken onder de brandende zomerzon om de beste oogst te garanderen, hooi op te stapelen dat rijk is aan weidebloemen van hun hoogwaardige graslanden, of de hele dag in de regen doorbrengen om de grond voor het volgende seizoen voor te bereiden.
Deze mensen hebben een unieke relatie met het land. Hun families bewerken al generaties lang hetzelfde land en de eerste les die ze hebben geleerd was om het te doen duurzaam . Anders, hun oogst zou mislukken. Ze zouden in de winter honger lijden. Ze zouden hun kinderen en dieren moeten zien lijden.
Hoewel het duidelijk is dat niet iedereen een zelfvoorzienende boer kan worden en de landbouw steeds meer voedsel moet leveren aan de groeiende bevolking tegen lage prijzen, het is ook duidelijk dat dit niet kan worden bereikt op de zeer industriële en schadelijke manier die het de afgelopen decennia heeft gedaan. We hebben steeds meer bewijs dat dit op veel plaatsen heeft geleid tot bodemdegradatie en milieuvervuiling die de gezondheid van veel mensen schaadt, zelfs ver weg van de getroffen gebieden.
Deze keer, wanneer we worden uitgedaagd door het veranderende klimaat, vraagt om een slimmere benadering van de landbouw. Een aanpak voor de duurzaamheid van onze voedselproductiesystemen op de lange termijn.
Een duurzaam voedselsysteem is een systeem dat geen chemicaliën nodig heeft, bespaart energie en water, legt de nadruk op lokale productie, vermindert de input en gebruikt de middelen ter plaatse efficiënter, waardeert biodiversiteit en ecologie, en werkt binnen onze wereldwijde beperkingen op het gebied van natuurlijke hulpbronnen.
Om de landbouw echt duurzaam te maken, het moet de volgende principes bevatten:
In tegenstelling tot intensieve landbouw, duurzame landbouw heeft een groot potentieel voor het milieu en voor het behoud van natuurlijke hulpbronnen. Het doet dit door natuurlijke cycli te volgen, nutriënten en water recyclen, zonder overmatig gebruik van landbouwchemicaliën.
Duurzame landbouw streeft ernaar het milieu te helpen door:
Ons welzijn is nauw verbonden met de gezondheid van de omgeving waarin we leven. Aangezien duurzame landbouwmethoden een positieve invloed hebben op het milieu, ze dragen ook bij aan onze kwaliteit van leven.
Ten eerste, en vooral, duurzame landbouw produceert veilig voedsel met een hoge voedingswaarde. De kwaliteit van voedsel is nu belangrijker dan ooit tevoren. Talloze onderzoeken hebben uitgewezen dat de voedingswaarde van granen en fruit met groenten steeds verder afneemt. Wetenschappers zijn van mening dat populaire gewassen met een hoge opbrengst vaak een slechter vermogen hebben om voedingsstoffen uit de bodem op te nemen vanwege hun zwakkere wortelstelsel. wat kan resulteren in de lagere voedingswaarde van de eindproducten [2].
En negatieve effecten van verhoogde pesticidenniveaus in voedsel dat is geproduceerd op intensief bebouwde gronden, hoeven niet eens te worden genoemd. Iedereen is het er waarschijnlijk over eens dat minder pesticiden en andere chemicaliën die worden gebruikt om voedsel te verbouwen alleen maar beter voor ons is.
Voedseldiversiteit is ook veel groter van duurzame boerderijen, omdat ze niet alleen gericht zijn op het produceren van marktgewassen zoals maïs of tarwe. In plaats daarvan, ze telen vaak lokale variëteiten in sterk gediversifieerde landbouwsystemen.
Maar dat is niet alles. Er zijn meer voordelen aan duurzame landbouw in termen van het bieden van economische kansen aan plattelandsgemeenschappen, zoals het geven van banen aan jongeren en het ondersteunen van de sociaaleconomische ontwikkeling van plattelandsgebieden. Tegelijkertijd, duurzame voedselproductie is beter aanpasbaar aan klimaatverandering en helpt de veerkracht van ecosystemen te versterken [3]. Beide kenmerken zijn uiterst belangrijk voor het bouwen van een succesvol voedselproductiesysteem dat toekomstige uitdagingen aankan.
#1 Permacultuur
Permacultuur is een ontwerpsysteem dat principes uit de natuur toepast op de ontwikkeling van menselijke nederzettingen, waardoor de mensheid in harmonie kan leven met de natuurlijke wereld. Permacultuurprincipes en -ethiek kunnen op bijna elk levensgebied worden toegepast, inclusief lokale economieën, energiesystemen, watervoorziening, huisvestingssystemen, en voedselproductie.
Fundamenteel voor het produceren van voedsel door middel van permacultuur is intentie, ontwerp, en “Slimmer werken, niet harder” afval te bannen en efficiënte systemen te creëren.
Bijzondere nadruk ligt op het gebruik van meerjarige gewassen zoals fruitbomen, notenbomen, en struiken die allemaal samen functioneren in een ontworpen systeem dat nabootst hoe planten in een natuurlijk ecosysteem zouden functioneren.
Permacultuur ontwerptechnieken omvatten kruidenspiralen, de bedden van de hugelkulturtuin, sleutelgat en mandala-tuinen, blad mulchen, graan verbouwen zonder grondbewerking, elke plant heeft meerdere doelen, en het creëren van wadi's op contour om het water hoog in het landschap te houden.
Biodynamics omvat ecologische en holistische kweekpraktijken die gebaseerd zijn op de filosofie van 'antroposofie'. Boeren worden aangemoedigd om hun boerderij te beheren als één levend organisme waar gekweekte soorten met elkaar verweven zijn en elkaars gezondheid ondersteunen.
Dit omvat het fokken van dieren op een boerderij op een manier die ze helpen de bodemvruchtbaarheid aan te vullen en de plantengroei te verbeteren. Een van de bouwpijlers van biodynamica is een hoge biodiversiteit van planten, dieren en nuttige insecten. Het doel is het creëren van een veerkrachtig ecosysteem dat ons en andere levende organismen ten goede komt.
Biodynamics benadrukt het belang van het verminderen van het gebruik van externe inputs (zoals het importeren van bodemvruchtbaarheid) door het genereren van de noodzakelijke gezondheid en bodemvruchtbaarheid voor voedselproductie ter plaatse. Dit wordt bereikt door de implementatie van praktijken zoals composteren, toepassing van dierlijke mest van landbouwhuisdieren, dekkingsteelt of roterende aanvullende gewassen.
Het hecht ook veel belang aan het werken met het natuurlijke fenomeen van de kosmos en zijn invloeden op de heide van de bodem, planten, en dieren tijdens verschillende maan- en zonnecycli.
Biodynamische praktijken kunnen worden toegepast op boerderijen die een verscheidenheid aan producten verbouwen, tuinen, wijngaarden, en andere vormen van landbouw.
Deze innovatieve landbouwtechnieken omvatten het kweken van planten zonder aarde, het voeden van de planten door middel van gespecialiseerde voedingsstoffen die aan het water worden toegevoegd.
In hydrocultuur systemen, gewassen worden geteeld met de wortels direct in een minerale oplossing of met de wortels in een inert medium zoals grind of perliet.
Aquaponics combineert het kweken van waterdieren (zoals vissen) met het kweken van hydrocultuurgewassen. In aquaponic-systemen, het water dat het afvalmateriaal van de aquacultuurvissen bevat, wordt gebruikt om de hydrocultuurplanten te voeden. Nadat het water door de planten is gebruikt, het water wordt vervolgens teruggevoerd naar het systeem om door de vissen opnieuw te worden gebruikt.
Zowel hydrocultuur als aquaponic systemen zijn verkrijgbaar in verschillende schalen, van kleine systemen voor thuisgebruik tot systemen op commerciële schaal.
De noodzaak om ons voedselsysteem te lokaliseren vereist dat we voedsel veel dichter bij huis verbouwen, ook in steden. Aangezien wordt voorspeld dat het grootste deel van de wereldbevolking in de toekomst in steden zal wonen, er is een geweldige kans voor stadslandbouw om in de toekomst een significant positief effect te hebben als het gaat om de manier waarop we ons voedsel over de hele wereld produceren.
Vandaag, in steden worden al veel innovatieve en duurzame teelttechnieken toegepast, inclusief achtertuin boerderijen en tuinen, gemeenschappelijke tuinen, boerderijen op het dak, het verbouwen van gewassen in stedelijke kassen, binnen hydrocultuur landbouwbedrijven, en misschien ooit zelfs voedsel verbouwen in stadsboerderijtorens.
Agrobosbouw omvat de groei van bomen en struiken tussen gewassen of grasland. Agroforestry-systemen kunnen zowel landbouw- als bosbouwpraktijken combineren voor langdurige, productief, en divers landgebruik indien duurzaam benaderd.
In boslandbouwsystemen, bomen creëren een gunstig microklimaat dat een gunstige temperatuur en bodemvochtigheid handhaaft, terwijl de gewassen worden beschermd tegen wind of zware regen. Bomen hebben nog een andere belangrijke rol. Ze stabiliseren de bodem, de afvoer van nutriënten minimaliseren en de bodemstructuur verbeteren. Dit is de reden waarom agroforestry een van de krachtige instrumenten is geworden van boeren in droge gebieden met bodems die vatbaar zijn voor woestijnvorming.
Naast het bevorderen van een gezonde groei van voedselgewassen en het in stand houden van de bodemvruchtbaarheid, bomen in dit landbouwsysteem leveren hout en fruit als extra bron van inkomsten voor boeren. Bij deze systemen mogelijkheden voor productdiversificatie zijn talrijk. Boeren kunnen zelfs zo ver gaan dat ze een heel eetbaar bos laten groeien.
Gevormd naar natuurlijke bosecosystemen, voedselbossen (ook bekend als "bostuinen") zijn ontworpen permacultuursystemen die bestaan uit een meerlagig eetbaar "bos". Zo'n "bos" bestaat bijna volledig uit meerjarige voedselplanten, inclusief een bladerdak van hoge en dwergfruit- en notenbomen, een laag fruitstruiken, lagen van overblijvende kruiden, champignons en groenten op de begane grond, klimplanten, en wortelgroenten onder de grond.
Voedselbossystemen zijn zeer productief, zowel door de diversiteit aan planten die er groeien, en alle fabrieken binnen het systeem die profiteren van elke bestaande niche binnen het systeem.
Beide technieken proberen natuurlijke principes na te bootsen om de beste opbrengsten te behalen.
Polyculturele landbouw omvat het kweken van meerdere soorten gewassen in één gebied. Deze soorten zijn vaak complementair aan elkaar en zijn gericht op het produceren van een grotere diversiteit aan producten op één perceel terwijl de beschikbare middelen volledig worden benut. Hoge biodiversiteit maakt het systeem beter bestand tegen weersschommelingen, bevordert een evenwichtige voeding en past natuurlijke mechanismen toe om de bodemvruchtbaarheid te behouden.
Gewasrotatie is gebaseerd op het telen van een reeks verschillende soorten gewassen in hetzelfde gebied in opeenvolgende seizoenen. De geplande rotatie kan variëren van een groeiseizoen tot enkele jaren of zelfs langere perioden. Het is een van de meest effectieve landbouwbestrijdingsstrategieën die wordt gebruikt om het verlies van bodemvruchtbaarheid te voorkomen.
Door de gewassen te diversifiëren die worden verbouwd op een stuk land in polyculturen en door de gewassen die worden verbouwd te roteren, boeren kunnen de kans op ziektes en plagen aanzienlijk verkleinen. Het is omdat hun ontwikkelingscycli worden onderbroken door het veranderen van gewassen. Deze praktijken leiden ook tot een vermindering van de noodzaak om kunstmest en pesticiden toe te passen.
Vandaag, door de industrialisering van het mondiale voedselsysteem, slechts enkele variëteiten van onze voedselplanten worden commercieel gekweekt. Deze situatie is ontstaan om te voldoen aan de vraag van de markt naar de levensvatbaarheid van producten om lange afstanden af te leggen en voor lange tijd te worden opgeslagen.
In de afgelopen 100 jaar, de wereld heeft bijna 90 procent van de fruit- en groentezadenrassen verloren die ooit beschikbaar waren [4].Deze verminderde genetische variëteit in onze soorten voedselgewassen vermindert de kans van die soorten om zich aan te passen aan veranderingen in het klimaat, ziekten, en plaagomstandigheden in het milieu [4].
Er is momenteel een grote behoefte aan het telen van erfstukken en oudere variëteiten van gewassen om de biodiversiteit van zaden te behouden. Als tuinders en boeren niet doorgaan met het kweken van erfstukken en andere oudere soorten planten en hun zaden bewaren, veel van de overgebleven variëteiten van onze voedselplanten kunnen voor altijd verloren gaan voor de wereld.
Het verliezen van traditionele variëteiten kan worden vergeleken met het verliezen van een belangrijke bron van genetische informatie en een deel van ons voorouderlijk erfgoed, omdat deze planten zich precies hebben aangepast om het meeste uit de lokale omstandigheden te halen. Generaties van onze voorouders hebben tientallen jaren besteed aan het selecteren van alleen de beste zaden die het meest voedzame en gearomatiseerde voedsel hebben opgeleverd. Hun kwaliteit is vaak opperste, en het is nogal verkwistend om ze te laten verdwijnen.
Het waren deze variëteiten die onze voorouders hebben gevoed, en daarom, bijgedragen aan wie we nu zijn. Ze verdienen het om te worden bewaard omdat hun unieke eigenschappen ons kunnen helpen bij het ontwikkelen van toekomstige klimaatbestendige rassen die onze kinderen zullen voeden.
Duurzame veehouderij is mogelijk en beter voor iedereen. Niet alleen dat het goed is voor het milieu en onze voedingsbehoeften, het is ook goed voor de dieren. Dieren die in de wei of in hun favoriete omgeving worden grootgebracht, leven onder minder stress, dichter bij hun natuurlijke manier van leven. Ze kunnen bevredigende sociale interacties hebben met andere dieren en zich gedragen op een manier die voor hen natuurlijk is (rollen in de modder, kies planten die ze willen eten, naast elkaar rusten, Speel).
Dieren laten grazen en in de wei leven is veel gezonder voor dieren dan het voeren van gesloten dieren. Je zult zelfs merken dat deze dieren schoner zijn, beter ruiken en die merkwaardige vonk in hun ogen hebben. Hun gezondheid en geluk weerspiegelen zich in de kwaliteit van de producten die we van hen krijgen. Lekkerder vlees, gelere eieren, melk rijker aan mineralen en vitamines.
Aangezien dieren en graslanden zijn geëvolueerd in een wederzijds voordelige relatie, vee grazen en andere pastorale systemen verrijken het land op meerdere manieren. Mest brengt voedingsstoffen terug in de bodem, voltooiing van de natuurlijke voedingscyclus. Bodems worden belucht door de hoefwerking van dieren en een grotere diversiteit aan planten floreert omdat dieren dominante soorten onderdrukken, biedt kansen voor een verscheidenheid aan zeldzamere planten.
Grassen groeien ook sterker wortelgestel en overvloedige bosjes na begrazing en vertrapt onder de hoeven. Dit helpt erosie te voorkomen, bodem opbouwen door de rijke groei van diverse weidegrassen, sekwestreren van koolstofemissies in de bodem uit de atmosfeer, en behoud van graslandhabitats die vele andere soorten dieren in het wild en insecten kunnen herbergen [5].
Een van de belangrijkste doelstellingen van duurzame landbouwpraktijken is het voorkomen van het gebruik van synthetische pesticiden en andere chemicaliën die plagen en ziekteverwekkers moeten onderdrukken. Het toepassen van steeds grotere hoeveelheden chemicaliën om voedsel te verbouwen maakt geen deel uit van de langetermijnoplossing en is ook niet goed voor onze gezondheid. Boeren van duurzame boerderijen, daarom, zoek naar oplossingen in de natuur en probeer omstandigheden te creëren die ongedierte niet begunstigen.
Ze bereiken dit door de reeks praktijken die de natuurlijke veerkracht van gewassen versterken en praktijken die plaagcycli doorbreken.
Grotere diversiteit aan gewassen, intercropping en vruchtwisseling behoren tot de methoden die succesvol zijn gebleken. De sleutel tot hun succes ligt in het verspreiden van favoriete voedselbronnen van ongedierte door gewassen te mengen waar ze niet de voorkeur aan geven. Aanvullend, diverse gewassen trekken diverse insecten aan en sommige zijn natuurlijke vijanden van ongedierte, helpen hun populaties binnen de perken te houden, dus nabootsen hoe het echte ecosysteem zichzelf in evenwicht houdt.
Boeren kunnen ook populaties nuttige insecten (zoals lieveheersbeestjes, netvleugeligen, en vliegparasieten), evenals andere organismen (zoals vogels en vleermuizen) aanmoedigen die zullen dienen als roofdieren van gewasetende plaaginsecten.
Boeren en andere telers kunnen de groei van onkruid drastisch verminderen en bodemvocht besparen door de grond rond hun planten te bedekken door middel van mulchen en bodembedekkers.
Door onkruidgroei op natuurlijke wijze te onderdrukken, deze praktijken sterk verminderen, of in sommige gevallen zelfs elimineren, de noodzaak om herbiciden toe te passen om onkruid te doden. En de meest hardnekkige onkruiden die van tijd tot tijd verschijnen, kunnen gemakkelijk met de hand worden bestreden omdat hun aantal tot een minimum wordt beperkt.
We kunnen zien dat deze praktijk op grote schaal wordt toegepast op aardbeienvelden waar planten een grotere afstand tussen de planten moeten hebben, wat de kans zou geven voor onkruid om het over te nemen. Een laag beschermend materiaal op de grond zorgt er zelfs voor dat aardbeien niet te snel gaan rotten, omdat ze tijdens het rijpen niet direct op de harde grond liggen. Ten slotte, zoals hun naam suggereert "aardbeien, ” mensen weten al generaties lang over de voordelen van het kweken van deze lekkere vruchten, omringd door de strobodem.
Organisch mulchmateriaal zoals, bijvoorbeeld, houtsnippers, Stro of gemaaid gras verbetert ook het vasthouden van voedingsstoffen in de bodem en stimuleert de activiteit van bodemmicro-organismen die helpen bij het creëren van een gezonde, luchtige bodemstructuur. Hierdoor is er minder grondbewerking nodig omdat de bodem minder verdicht is [6].
