Welkom bij
Moderne landbouw
!
Moderne landbouwpraktijken - of landbouw zoals we die nu kennen - hebben altijd rond water gedraaid. Het zorgt ervoor dat er genoeg, maar niet te veel of te weinig water is; ervoor zorgen dat u op het juiste moment irriteert; en omgaan met overstromingen, droogtes en stormen. Water is een belangrijk onderdeel van de landbouwpuzzel.
Dat komt deels omdat veel van de landbouwpraktijken die tegenwoordig worden gebruikt, zich hebben ontwikkeld sinds het oude Mesopotamische tijdperk, met betrekking tot het hedendaagse Irak, Syrië, Turkije en Iran, waar relatief droge gronden gebruikelijk zijn. "Daar komen onze granen vandaan, onze tarwe, deze planten die fundamenteel zijn voor wat wij beschouwen als landbouw", zegt Rafael Ziegler, een professor in de afdeling management van HEC Montréal. Dat soort landbouw vereist droge grond, dus om dergelijke granen in bijvoorbeeld Noord-Duitsland te verbouwen, moet je de inheemse moerassen en moerassen droogleggen.
Maar wat als we dat niet deden? Wat als we in plaats daarvan zouden beginnen met de natte, moerassige grond en vanaf daar gewoon verder gingen? Dat denken is de basis van natte landbouw, een vakgebied dat nog in opkomst is. Een van de fundamentele onderzoekspapers dateert pas uit 2007, hoewel verdere studies sindsdien het onderzoek hebben uitgebreid.
Ook wel bekend als paludicultuur (van palus , het Latijnse woord voor moeras), is natte landbouw het gebruik van veengebieden voor het verbouwen van gewassen, terwijl tegelijkertijd de veengebieden kritisch worden onderhouden en behouden. "Het is een beetje een paradigmaverschuiving, omdat je een grote [body of] kennis nodig hebt. En de technieken die voor droge bodems worden gebruikt, werken niet voor natte omstandigheden”, zegt Ziegler, die samen met collega’s Magali Simard en Rahma Eldeeb heeft benadrukt hoe het focussen op natte landbouw een essentieel onderdeel kan zijn van het behalen van onze klimaatdoelen.
De wijdverbreide implementatie van natte landbouw is tot nu toe onontgonnen gebleven. Toch is het potentieel aanwezig.
Natuurlijke veengebieden komen over de hele wereld voor. Welke soorten gewassen zouden kunnen werken op van nature natte bodems? Waar zouden we ze voor kunnen gebruiken? "Het kunnen lisdodde en riet zijn die groeien, en ze kunnen zeer interessante eigenschappen hebben voor bouwmateriaal of isolatie of zelfs als biomateriaal", zegt Ziegler. “In Midden-Europa heb je de zwarte els, een boom die graag onder natte omstandigheden groeit. Dus dat is hout, dat kan ook. Je hebt veenmos, dat is een mos. Dat is een heel krachtig groeimedium voor de tuinbouw.”
Veengebieden dienen ook bredere milieudoelen. Ten eerste zijn ze geweldig in het vasthouden van water. "Door de klimaatverandering hebben we zwaardere regens en meer droogtes", zegt Ziegler. Veengebieden werken als een spons, ze zuigen in wezen veel water op en geven het langzaam af. “Het is een beetje zoals verzekeren. Het vermindert de overstromingspulsen en helpt in tijden van droogte.”
Het zijn ook geweldige koolstofputten. Hoewel veengebieden slechts ongeveer drie procent van het aardoppervlak beslaan, bevatten ze een volledig derde van de koolstof in terrestrische ecosystemen. Zich inzetten voor het behoud van veengebieden - en zelfs het opnieuw nat maken van eerder drooggelegde gebieden - zou daarom een grote stap kunnen zijn in de richting van het behalen van onze koolstofemissiedoelstellingen.
Ze kunnen zelfs helpen bij het blussen van bosbranden. Ziegler wijst op de veengebieden in Indonesië, waar een verlangen naar palmolie de producenten ertoe aanzette om veengebieden te ontginnen en in plaats daarvan plaats te maken voor palmbossen, die toen extreem brandgevoelig werden. In de afgelopen vijf jaar zijn tienduizenden vierkante kilometers oerwoud in het gebied in vlammen opgegaan. "En deze branden zijn extreem moeilijk te blussen, omdat deze turf ondergronds is", zegt hij. "Dus je kunt heel lange, beschermde branden hebben die kilometers duren, en je weet niet eens waar ze zullen stoppen."
Met onze eeuwenlange focus op droge gronden, zegt Ziegler dat een verschuiving naar natte landbouw niet van de ene op de andere dag zal plaatsvinden. Het is een lang proces, dat tientallen jaren kan duren, vooral als telers zich concentreren op het opnieuw bevochtigen van eerder gedraineerde gebieden om ze terug te brengen naar hun oorspronkelijke moerassige zelf. Het kost tijd om dat biomateriaal te laten vergaan en af te breken, waardoor de juiste omstandigheden ontstaan voor veengronden om te bloeien.
Het zou ook steun van vele kanten nodig hebben:boeren en telers, maar ook technici en monteurs en biologen, samen met regeringen. “Als je natte grond hebt, heb je verschillende soorten tractoren nodig, toch? Omdat ze moeten drijven”, legt Ziegler uit. Dit soort problemen illustreren een grotere puzzel die samenwerking vereist om samen op te lossen.
Samen met zijn collega's voerde Ziegler een internationaal onderzoek uit naar de toekomst van de paludicultuur. Ze ontdekten dat een meerderheid van de respondenten enthousiast was over paludicultuur en ze verwachten dat het veld in het komende decennium zal toenemen, maar er zijn obstakels, zoals een gebrek aan economische hulp. Maar met een groeiende belangstelling voor de praktijk zou dat kunnen veranderen. Dit betekent dat een voorheen ondergewaardeerde vorm van landbouw eindelijk eens in de schijnwerpers zou kunnen komen te staan.
