Landelijke romantiek uit Down Under

Rachael Treasure schakelt gemakkelijk over van praten over haar nieuw gepubliceerde parodie op "50 Shades of Grey" ("It's full on, het is erg onbeleefd, Ik zal het je nu vertellen!” ) om hartstochtelijk over landbouw te praten. Treasure is de grondlegger van een Australische uitgeverij-sensatie, een heel subgenre van boeken genaamd 'Rural Romance'. Haar boek uit 2002 “Jillaroo, ” beschrijft de strijd van een jonge boerin die worstelt met werk, familie, en liefde. Het was een schot in de roos, het beklimmen van de bestsellerlijst en het verkopen van meer dan 150, 000 exemplaren in Duitsland en Engeland, evenals Australië. Vanaf dat moment, grote uitgevers in heel Australië hebben Rural Romance-collecties aan hun lijst toegevoegd. Een deel van de aantrekkingskracht van het genre is authenticiteit; de boeken zijn vaak geschreven door vrouwen die, zoals schat, zijn boeren. Treasure werkt samen met de Universiteit van Tasmanië om van haar 20 hectare grote boerderij een uitstalraam te maken voor duurzame methoden om de Australische bodem nieuw leven in te blazen.

Rachel Treasure en haar paard, Dromen.

Hoe ben je ertoe gekomen om "Jillaroo" te schrijven?

Ik had de landbouwschool verlaten, Ik werkte in een scheerschuur in de outback en ik had echt honger naar landelijke, hedendaagse verhalen. En er was weinig te vinden. Er waren autobiografieën, en historische inhoud, maar niets dat mij persoonlijk aansprak als jonge vrouw. Dus na enige tijd als journalist, Ik besloot dat het tijd was om een ​​roman te schrijven. Jillaroo werd van honderden manuscripten opgepikt en ik had binnen tien dagen een contract.

Ik heb "Jillaroo" niet geschreven als een landelijke romance. Ik schreef het als een zeer luide megafoon namens andere plattelandsvrouwen. Ze zijn brutaal, ze zijn aantrekkelijk, ze zijn slim. En ze willen het beste voor hun land en hun omgeving en gezinnen.

Wat vind je ervan om een ​​romanschrijver genoemd te worden?

Als mensen mijn werk als romantiek willen bestempelen, dat is prima. Ik heb zojuist een verzameling korte verhalen uitgebracht genaamd '50 balen hooi'. Het katapulteerde me in een heel nieuw genre dat we 'agriculture' of 'agriculture erotica' noemen. Mensen kunnen mijn boeken lezen en kijken naar de romantiek, of ze kunnen kijken naar de meerlagige verhaallijnen die over de mensheid en zelfs bodemkunde gaan.

Lezen boeren uw boeken?

Absoluut. Je moet landgenoten hebben. Mensen die landbouw leven en ademen, zijn mijn kerngroep lezers. Ik schrijf vanuit de cultuur, want ik leef het elke dag. Mijn lezers bestaan ​​grotendeels uit die mensen. Echter, Ik verkoop enorme hoeveelheden in de stad omdat mensen hunkeren naar de cultuur en gemeenschap die het leven op het platteland geeft.

Vinden Australiërs boeren sexy?

Ja. Vast en zeker. Dit is het mooie van schrijver zijn. Ik kan het idee van bodemkunde in een sexy Wrangler-jeans verpakken. Ik denk dat country sexy is in Australië zoals het is in Amerika.

De "Boerenvrouw" begint met Rebecca Saunders, het personage uit "Jillaroo", door een vriend meegenomen worden naar een Tupperware-feestje in de Bush. Maar het is eigenlijk geen Tupperware-feestje, het is een seksspeeltjesfeestje. Zo wordt de lezer meteen in deze grappige wereld geleid met grappige vrouwen die niet geïnteresseerd zijn in winkelen, schoenen, en glamour - ze houden van hun honden, bodem, en eten voor hun kinderen. Ze drinken rum terwijl ze op weg zijn naar een speelgoedfeestje voor volwassenen.

Terwijl ik serieus praat over voedselproductie, zo krijg ik de lezers binnen.

Hoe ziet een dag op de boerderij eruit?

ik ben een alleenstaande moeder, dus ik krijg de kinderen op de schoolbus. En elke moeder weet dat dit een uitdaging is, waar ter wereld je ook bent. Ik run mijn Kelpies, Australische werkhonden, Ik verzorg mijn kippen, mijn moestuin, en dan, soms, Ik maak een wandeling door de weilanden en beoordeel welke paddocks aan het herstellen zijn en doe wat fotografisch werk om alle interessante dingen die ik opmerk over de regeneratie van het terrein vast te leggen. Ik zal mijn paarden ronddraaien, omdat zij degenen zijn die het harde werk doen, en dan kom ik binnen en begin ik aan mijn schrijfdag.

Ik leef een heel vredig en rijk leven, maar niet in de zin dat ik luxe materiële bezittingen heb, maar ik heb een prachtig landschap dat me rijk en geïnspireerd houdt.

Dit interview is bewerkt en ingekort.