Welkom bij
Moderne landbouw
!
Matt Poore gebruikt meer dan zijn hoofd bij het toewijzen van voer voor de volgende weidegang. Hij gebruikt ook zijn voeten, of meer specifiek zijn stappen.
De bekende dierwetenschapper van de North Carolina State University en voorzitter van de Alliance for Grassland Renewal heeft ook een koeienkalfbedrijf in Halifax County, Virginia, waar hij routinematig vee verplaatst naar nieuwe paddocks die worden begrensd door tijdelijke polydraad.
"Het meest kritieke aspect van adaptief begrazingsbeheer is om te focussen op korte graasperiodes met een hoge dierdichtheid en het voer vervolgens een lange rustperiode toe te staan", meent Poore. "Als planten na begrazing mogen rusten, kunnen ze hun koolhydraatvoorraad en fotosynthese in resterende groene bladeren gebruiken om snel weer aan te groeien, ervan uitgaande dat de grazende dieren er niet zijn om de nieuwe groei af te remmen voordat het echt een begin kan maken."
Weidetoewijzing is een functie van beschikbaar voer, gewenst voerresidu, het aantal en type dieren dat wordt geweid en voeropname.
Poore legt uit dat een percentage van het lichaamsgewicht wordt gebruikt om de dieropname te schatten, waarbij de meeste veegroepen tussen de 2% en 2,5% van hun lichaamsgewicht consumeren. Bijvoorbeeld, 20 stuks vee van 1000 pond die 2,5% van hun lichaamsgewicht eten, hebben elke dag 500 pond droge stof nodig.
"Als we goede individuele dierprestaties willen, zou een bezettingsgraad van 75% ons doel kunnen zijn, wat betekent dat we de dieren 667 pond beschikbaar voer moeten bieden", legt Poore uit. "Als het weiland geschat wordt op 2.000 pond per hectare beschikbaar voer, dan moeten we 1/3 van een hectare toewijzen."
Een eenvoudigere manier
Conventionele theorie dicteert dat de lay-out van weidegronden moet worden gedaan in eenheden van vierkante voet, gebruikmakend van de basiskennis dat er 43.560 vierkante voet per acre is. Dus als 1/3 van een hectare ons doel is, hebben we 14.375 vierkante voet nodig. Ervan uitgaande dat de breedte van het weiland 225 voet is, dicteert wat elementaire wiskunde dat de andere dimensie 64 voet (14.375 ÷ 225 =64) moet zijn, of ongeveer 21 stappen van 3 voet.
Het omgaan met al deze stappen van 3 voet deed Poore denken dat hij de wiskunde kon vereenvoudigen door in vierkante meters te werken. Hij stelde vast dat er 4.840 vierkante meter in een acre was. Iets kleinere getallen maakten berekeningen gemakkelijker in zijn hoofd en maakten uiteindelijk de noodzaak van een zakrekenmachine overbodig. Zijn 1/3 van een acre werd 1.613 vierkante meter in plaats van 14.375 vierkante voet.
"Een extra complicatie voor mij is dat, naarmate ik ouder wordt, een tempo van 3 voet moeilijker te bereiken is zonder echt uit te rekken", geeft Poore toe. "Nogmaals, in een moment van inzicht, realiseerde ik me dat het niet uitmaakte hoe lang mijn tempo was, als het maar consistent was, en ik wist hoeveel van mijn kwadratische passen in een acre waren."
Met een comfortabeler tempo van 32 inch stelde hij vast dat er 5.400 "Poore squared paces" in een hectare waren. Dit is een getal dat deelbaar is door 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9 en 10, waardoor hoofdberekeningen nog eenvoudiger worden.
Poore herinnert weidebeheerders eraan dat de schatting van de hoeveelheid toe te wijzen grasland slechts een uitgangspunt is; het moet worden aangepast als de dieren worden verplaatst.
"Als dieren consequent minder krijgen dan ze nodig hebben met minder restmateriaal dan je had gepland, zullen de opname en prestaties van dieren afnemen en zullen de planten te kort worden begraasd", zegt Poore. “Als je meer geeft dan ze nodig hebben, zullen de prestaties van het dier goed zijn, maar je laat meer over dan je van plan was. Bij elke verplaatsing moet de grazer de eerdere toewijzing kritisch evalueren en bijsturen naar boven of naar beneden.”
