Door Lori Fontanes – Als er één ding is waar de meeste watervogelexperts het over eens zijn als ze het hebben over het grootbrengen van eendjes en hoe je eendjes kunt introduceren bij oudere eenden, dan is het misschien dit:AIEEEEEEEEEEEE!

Nee wacht. Eigenlijk ben ik dat gewoon, krijsend als een banshee en jagend op wat gisteren nog leek op kleine pluisbolletjes die gemakkelijk in een kleine kartonnen mailer passen. En nu, ja, aan het geluid van dat gekrijs, ik gok dat dag 14 van wat zo'n complexe diplomatiedans bleek te zijn, ik in aanmerking kom voor de volgende open stoel bij de VN.

Dames en heren, de gewaardeerde vertegenwoordiger van Duckovia!

Juist, dus er zijn veel redenen waarom mijn achtertuin afgelopen zomer de set van een Marx Brothers-film is geworden. Ik leg ze allemaal uit en misschien kun je me helpen erachter te komen waar ik ging, een overtreding.

Het begon eind april toen we blijkbaar besloten dat we te veel slaap kregen, en we misten de geneugten van het opruimen van web-footed jongeren. Tijd om weer eendjes groot te brengen! Even (oké, haastig) surfen op het web over kopen Ducks en ik bestelden nog drie kippen, net als Puff, onze kalme en majestueuze Buff Orpington. Het leek een redelijke keuze aangezien Puff, onze eerste en enige Buff, de meest verstandige, slimste en stilste tuinvogel was. Ik bedoel, hoe fout kan het zijn?

Ha!

Oké. Dus laten we teruggaan naar dat hele meet-‘n-greet-gedoe voor watervogels. De meeste online zoekopdrachten naar informatie over eenden en hoe je eenden in je achtertuin grootbrengt, leveren behoorlijk enge verhalen op over buitensporig kippenpikken en dan bedoel ik niet de echtelijke soort. Oudere vogels kunnen heel moeilijk zijn voor pluimvee-tykes en alle websites over het grootbrengen van eendjes raden aan om ze gescheiden te houden totdat de nieuwe kinderen voor zichzelf kunnen zorgen. Natuurlijk wil je de jongen ook niet in één keer de kudde opdringen. Maar hoe kon ik een stel free-rangers zover krijgen dat ze drie glurende nieuwelingen die in het klavertje rondscharrelden, konden zien, maar niet lastigvallen?

In eerste instantie overwoog ik een videofeed van garage-naar-tuin, maar mijn man zou zijn flatscreen waarschijnlijk niet willen opgeven in het belang van eendendiplomatie. In plaats daarvan greep ik de eerder in de mottenballen gestopte startpen, maakte hem schoon en zette hem naast de sjieke nieuwe. De nieuwe waar de volwassen eenden helemaal alleen van genoten.

Voeg hier onheilspellende muziek in.

Ondertussen zijn we op Poultry Ranch heel langzaam begonnen met de introductie van eend. Toen het eenmaal zacht genoeg werd voor de baby's om buiten te zijn, stopte ik ze in een herbestemde kattendraagtas en plaatste deze naast de pen van de volwassenen. De Cayuga's en de Welsh Harlequin wierpen één blik en draaiden minachtende staart, maar kijk, Puff leek een genetische connectie te onderscheiden en staarde naar de schattige gluurders met wat zou kunnen worden opgevat als echte moederlijke bezorgdheid. De eendjes van hun kant leken dezelfde interesse te delen en terwijl ze opgroeiden, verkondigden ze dat elke keer als de Grote Meisjes kwamen luidkeels.

"Wacht op ons!" piepten ze, "wil je spelen?"

Natuurlijk negeerden de volwassenen ze gewoon.

Weken gingen voorbij en uiteindelijk bereikten de nieuwelingen de kritieke mijlpaal die hun intrede in de tienertijd aankondigt:The Quack. Voor het geval je het nog niet wist, eenden beginnen niet met het vermogen om als een eend te klinken. De jongen piepen en de eendjes piepen harder, maar er ontstaat een echte kwakzalver en dat levert de eigenaar van de eend wat tijd op in de decibelafdeling.

En hier begon mijn plan in duigen te vallen.

Als het kwaken eenmaal begint, houdt het kwaken of zelfs mogelijk kwaken nooit echt op. Vastbesloten om het lawaai laag te houden en onze buren tevreden te houden, merkte ik dat ik constant tussen hokken rende, eenden uitliet, dan eendjes, dan eenden, dan eendjes. Kijk, ik ben niet echt een diplomaat, maar ik denk dat de situatie vroeg om een ​​eenmalige oplossing.

Tijd om de niet-meer-kleintjes te laten onderhandelen over hun eigen vredesverdrag.

Ik verdrong mijn slepende twijfels, wachtte even toen Puff &Co. toevallig in de buurt was en klapte toen de deur van de junior-pen naar beneden. Het duurde even voordat de baby Buffs hun opening zagen, maar al snel waggelden ze de vrijheid in en...

Bam! De strijd was aan de gang.

Maar wacht, niet de strijd waarvan ik dacht dat ze zouden strijden. Dat klopt, niet alleen gingen de grote eenden niet achter de kleine eenden aan, de kleine eenden deden al het achtervolgen en bleven dit enkele weken doen. De volgende 15 dagen speelde ik pluimveescheidsrechter en probeerde ik de Teenage Mutant Ninja Ducklings zover te krijgen om zich te settelen en videogames te spelen of zoiets.

Om de achtervolging in te zetten, kostte het elke dag uren en jaren van mijn leven, maar de twee kudden werden uiteindelijk één. Vandaag ben ik de trotse eigenaar van zeven voornamelijk ruige eenden die in gevederde harmonie leven met slechts af en toe een moment van gespannen gekwaak.

Als ik er nu achter kan komen wie de worst-en-jelly bean-pizza blijft bestellen. Veel succes met het grootbrengen van je eigen eendjes!

Van gazon in de buitenwijken tot hoeve in de achtertuin... met eenden. Een dagboek van Lori Fontanes op http://whattheducks.com