Een hoopvolle boomgaard

We hebben dit jaar een boomgaard geplant als aanvulling op een bestaande appelboom die we twee jaar geleden hebben neergezet. Het is klein, slechts vier bomen in totaal, maar het is nog steeds een boomgaard, een hoopvolle boomgaard.

Ik weet zeker dat je je afvraagt, wat maakt het eigenlijk zo hoopvol?

Laten we eerlijk zijn; je hebt hoop nodig om iets te planten. Er kunnen zoveel dingen fout gaan en er moeten nog zoveel andere goed gaan, wat de kansen vergroot die geen enkele gokker ooit zou riskeren. Maar dat houdt ons niet tegen, toch? We planten weg, visioenen van blozende appels en boterperen vullen onze verbeelding terwijl we graven en water geven.

Niemand denkt aan herten, of konijnen, droogte, ziektes of zakwormen. We hebben zeker nooit overwogen dat de wilde kalkoen zijn intrek zou nemen in onze ontwikkeling. Achteraf gezien had de boomkwekerij ernaast ons daar waarschijnlijk een idee van moeten geven.

Onze boomgaard is echter op meer specifieke manieren hoopvol. Elk van de vier kleine bomen belichaamt een verhaal van hoop.

De oudere appelboom, een Ditlow's Hard Winter, was twee keer bijna uitgestorven. Het origineel, een onbekende geënte boom in de boomgaard van Ditlow, ging verloren aan een bulldozer van een ontwikkelaar in het jaar dat ik hem mocht bemonsteren. Een jaar later schonk een vriend me wat telghout van een boom met meerdere variëteiten met een tak van Hard Winter. Vijf jaar later bloeide mijn boom voor het eerst - voordat hij knapte in een buitenissige Halloween-sneeuwstorm. Met een gebroken hart verzamelde ik telghout en probeerde het opnieuw. Dit jaar heeft de nieuwe Harde Winter zijn eerste bloesems getoond. Voor zover ik weet, is het de laatste strenge winter ter wereld.

Vorig jaar is de tweede appel geënt. Afgelopen zomer is er ergens een hap uit een kant van het zweepje van een boom gebeten; de wond genas en de boom bleef groeien. Dit voorjaar zagen de knoppen er gezond uit, de bast vers, dus hebben we hem aan de boomgaard toegevoegd, ook al was het laat voor het breken van de knop. Het heeft nooit de rustperiode verbroken.

De overige twee bomen zijn beide peren, telgen van een oude boom die nog steeds worstelt op de boerderij van mijn vader. Papa denkt dat het een 'watermeloen' wordt genoemd, maar de beschrijving van 'watermeloen' komt niet overeen. Trouwens, in zijn tijd was het een torenhoge standaard die op zijn eigen wortels groeide, zonder bewijs van een entvereniging. Ik vermoed dat het een zaailing is, uniek en onvervangbaar. Het fruit dat het gaf was aan de kleine kant, rond, groen en knapperig, meer als zoete groene appels dan als peer. De boom leeft nog, een schaduw van zijn vroegere glorie, maar hij draagt ​​al lang geen vrucht meer.

Ik heb een aantal jaren geprobeerd nieuwe bomen te enten zonder enig geluk. Twee jaar geleden ging een vriend van mij de uitdaging aan; hij gaf me vorig jaar twee kostbare boompjes en hernieuwde hoop. Ik hoop dat 'Elwood's Watermelon', genoemd naar mijn vader, zal blijven groeien en fruit in onze kleine boomgaard.

Het duurde niet lang nadat de boomgaard in de buurt was voor die wilde kalkoen die ik eerder noemde om ons een bezoek te brengen en alle bladeren van een van de 'Elwood's Watermelon'-bomen te verwijderen. Als ik eraan had gedacht om hardware-doekafschermingen om elk van hen te installeren, zou deze catastrofe zijn vermeden. Een dag te laat en een dollar tekort, alle vier de bomen zijn nu in gaas gewikkeld. Maanden later klampt het boompje zich nog steeds vast aan het leven. Hopelijk zal het gedijen. Hopelijk.

Als dat niet het geval is, heb ik een onderstam ontkiemd met Seckel, of honingpeer. Vanmorgen heb ik vijf appelonderstammen met Paradise uitgebloeid, ter vervanging van de mislukte appel. Ik zal pas volgend voorjaar weten of een van de knoppen succesvol was. Veel tuinieren, en vooral fruitteelt, is geduld en wachten. Het is ook een kwestie van mislukkingen ter harte nemen en ze ofwel omzetten in successen ofwel ervan leren voordat je iets nieuws probeert.

Ik realiseer me dat het niet echt logisch is om een ​​boomgaard te planten, vooral niet met een commerciële boomgaard op drie kilometer van het huis. Maar dan heeft hoop meestal niet zoveel zin, toch? Het hoeft niet logisch te zijn. Wat is het leven zonder een beetje hoop?