De zaak voor eetbare openbare ruimtes in steden

Sinds de pandemie toesloeg, hebben we het tuinieren in huis een vlucht zien nemen, als een populaire manier om de tijd te doden en meer zelfvoorzienend te worden.

Steeds meer mensen verbouwen groenten en fruit in hun achtertuin of op de vensterbanken van hun appartement. Maar Jozua Zeunert, een geregistreerd landschapsarchitect en docent aan de University of New South Wales Sydney in Australië, is van mening dat deze stedelijke voedselproductie niet beperkt moet blijven tot wat binnen vier muren privé wordt verbouwd.

Gemeenschappelijke tuinen of boomgaarden zouden onze openbare parken moeten vullen, daken en stadspleinen, zegt Zeunert. Hij heeft verschillende boeken geschreven over de behoefte aan eetbare openbare ruimtes in steden en waarom voedsel centraal moet staan ​​in landschapsontwerp.

Vanuit zijn thuiskantoor in Adelaide, Australië, hij sprak met Moderne boer over de voordelen van deze aanpak noemt hij esthetisch foodscape-ontwerp en wat steden ervan weerhoudt om meer van dit soort ruimtes te creëren.

Moderne boer:je hebt deze term bedacht, “esthetische foodscape, ” als een manier om eetbare openbare ruimtes uit te leggen. Kunt u deze term uitpakken en uitleggen waar deze vandaan komt?

Joshua Zeunert:Onze openbare ruimtes komen voort uit dit Britse idee van decoratief, die we kunnen herleiden tot dit negentiende-eeuwse idee van een herenpark of landhuizen. Openbare parken en openbare ruimtes zetten die traditie voort en maken grotendeels gebruik van sierplanten. Het verschuift het idee dat plantensoorten in de openbare ruimte niet productief zouden moeten zijn. Het daagt ook het idee uit dat eetbare soorten of productieve ruimtes niet mooi kunnen zijn.

En ik weet dat we het hier over esthetiek hebben, maar esthetiek is veel meer dan het visuele. Het mooie van het verbouwen van voedsel is het soort visceraal, hand onder de vingernagels aspect ervan. De voordelen van verbondenheid met de natuur zijn veel groter als we die stap verder gaan dan een wandeling in het park.

MF : Zijn er leiders in esthetische foodscapes of specifieke plaatsen waar we dit idee echt van de grond hebben gekregen?

JZ:Een die in me opkomt is Chateau de Villandry in Frankrijk. Het is een historisch voorbeeld, geen eigentijdse, maar het bestaat nog steeds. We zien ook voorbeelden in veel mediterrane landen waar ze fruitbomen gebruiken in de hoofdstraat van een stad of een plein of een klein stedelijk openbaar park.

Veel universiteitscampussen hebben het omarmd. Ik weet dat UC Davis hier een soort van standvastig in is. Er is ook een geweldige universiteitscampus in China [Shenyang Architectural University] met rijstvelden en voor zover ik weet is dit iets dat al sinds het begin van de jaren 2000 aan de gang is. We krijgen wel eigentijdse voorbeelden, zoals pop-uptuinen, maar ze zijn vaak vluchtig.

MF:Wat zijn de barrières die het maken van permanente eetbare openbare ruimtes in de weg staan?

JZ:Autoriteiten zijn vaak een beetje huiverig om zich in te zetten omdat ze risico's of meer onderhoud zien die eraan verbonden zijn.

We zijn ook veel tuinbouwkennis kwijtgeraakt, misschien ongeveer een halve eeuw geleden of meer. We moeten ons als landschapsarchitecten [ombouwen] met telers of tuinders. Mensen komen vaak bij het bouwen van deze ruimtes vanuit een ontwerpperspectief en ze hebben niet de landbouwexpertise of de groeiende expertise voor het gegeven gebied. Dan kun je maar zoveel terugkrijgen. Het gaat erom mensen met complementaire vaardigheden samen te brengen, zodat mislukkingen niet gebeuren.

De Australische landschapsarchitect Joshua Zeunert heeft meerdere boeken geschreven over de behoefte aan eetbare openbare ruimtes in steden. Foto met dank aan Joshua Zeunert.

MF:Daar was een studie een paar jaar geleden uitgevoerd, waaruit bleek dat 51 landen over de hele wereld niet de openbare ruimte hadden om te verbouwen wat zou voldoen aan de dagelijkse voedingsaanbeveling (300 gram per persoon) van verse groenten. Is het mogelijk om deze uitdaging te overwinnen?

JZ:  In Australië, als we nieuwe ontwikkelingen hebben, er is over het algemeen een percentage land dat moet worden afgestaan ​​​​als openbare ruimte. Landen die dat soort mechanisme niet hebben, moeten vechten om dat park of dat openbare plein te krijgen en vervolgens pleiten voor wat ze in die ruimte willen.

Studies wereldwijd wijzen uit dat parken en openbare ruimtes zich in hogere sociaaleconomische gebieden bevinden. En het zijn over het algemeen de lagere sociaaleconomische gebieden die eetbare openbare ruimtes hebben als meer een behoefte als levensonderhoud dan dit mooie ding om naar te kijken of doorheen te wandelen. Er zijn grote structurele, maatschappelijke vraagstukken die super belangrijk zijn. Het probeert meer eetbare soorten te krijgen op een manier die voordelen oplevert voor zoveel mogelijk mensen.

MF:Zijn eetbare openbare ruimtes nu bijzonder belangrijk in het midden van een pandemie?

JZ:Dit onderwerp pleit ik nu al meer dan 10 jaar. Maar de laatste tijd heeft het wat meer belangstelling gekregen met kale planken, winkels en kinderdagverblijven waren uitverkocht met alles wat maar vaag eetbaar was. Ik denk dat het gewoon belangrijk is voor onze veerkracht. Meer openbare ruimtes eetbaar maken, het aantal gazons verminderen en er eetbare ruimtes van maken, zodat wanneer er een schok komt, de impact is minder groot.

MF:Denk je dat steden alleen kunnen vertrouwen op esthetische voedsellandschappen of stadslandbouw in het algemeen om de bevolking in stand te houden?

JZ:Zeker niet, maar het kan helpen. In een stedelijke context, het is belangrijk om soorten te matchen die een goed rendement kunnen opleveren, maar het zijn andere voordelen waar we ons op moeten concentreren. Dit gaat meer over het opnieuw verbinden van mensen met waar hun voedsel vandaan komt en het leren hoe moeilijk het is om voedsel te verbouwen of de sociale voordelen die hiermee gepaard gaan, zoals mensen die met elkaar omgaan.

Ik heb cijfers gezien die zeggen dat slechts één procent van de Amerikaanse bevolking zich bezighoudt met landbouw. Het is [het] hetzelfde of vergelijkbaar in het VK en in Australië, dus het gaat erom dat meer mensen op zijn minst bewust worden van deze dingen en wat vaardigheden als ze in deze ruimtes groeien. Ik kan niets anders zien dan daarvan profiteren.