Welkom bij
Moderne landbouw
!
Verdriet is dit voorjaar overal om ons heen terwijl de pandemie van het coronavirus voortduurt. Mijn vader stierf op 7 april en ik kon tijdens zijn ziekte niet bij hem of mijn moeder zijn vanwege reisbeperkingen. Praten met anderen die verdriet begrijpen is belangrijk in deze droevige tijden.
Twee mensen die levenservaring hebben met rouwen zijn de varkensdierenartsen uit Minnesota, Tom Wetzell (uiterst rechts) en Gordon Spronk (midden).
Drie jaar geleden, op 2 mei, 2017, Wetzell reed in een gehuurde SUV in Tsjechië, op weg naar een veterinaire varkensconferentie. In de SUV met hem waren zijn vrouw, Pam; Spronk en zijn vrouw, deb; Bob Morrison (linksboven afgebeeld), een professor in de diergeneeskunde aan de Universiteit van Minnesota; en Morrisons vrouw, Jeanie.
De SUV gaf geen voorrang en werd aangereden door een vrachtwagen. Bob Morrison, Deb Spronk, en Pam Wetzell werden gedood. Jeanie Morrison raakte zwaargewond. Tom Wetzell en Gordon Spronk hadden lichte verwondingen.
Destijds, Wetzell werkte voor het diergezondheidsbedrijf Boehringer Ingelheim Vetmedica. Hij werkt nu als consultant voor de varkensindustrie in Cleveland, Minnesota. Spronk is voorzitter van de raad van bestuur van Pipestone Holdings, Pijpsteen, Minnesota. Ik sprak met hen over verdriet.
TW: Ik ben alleen ervaringsdeskundige in rouwverwerking. Ik heb veel geprobeerd om het te begrijpen door mijn levensomstandigheden.
GS: Dat ongeluk was een verschrikkelijke tragedie en mensen blijven rouwen. Verdriet wordt slecht begrepen, slecht onderwezen, en onderschat in zijn impact in de hedendaagse cultuur. De meeste mensen willen er niet over praten. Je doet je lezers goed door open en op een persoonlijke manier over dit onderwerp te praten.
Rouw gaat in de eerste plaats over verlies. In de landbouw kunnen we dagelijks verlies ervaren:verlies van een seizoen, herfst oogst, lente planten, tijd, vrienden, verhoudingen, land, en geld. Maar we nemen misschien niet de tijd of gelegenheid om studenten van verdriet te worden. Bob [Morrison] wil dat we leren over verdriet, omdat hij levenslang leren op alle gebieden van het leven onderwees.
TW: Zoek iemand met wie je kunt delen, open zijn met, en transparant met. Dat is zo belangrijk. Je moet iemand hebben waar je je hart voor kunt openen, wat uitdagend is. Vind mensen die je kunt vertrouwen, wie zal vertrouwelijk zijn, bereid om te luisteren, en heb niet zozeer sympathie als wel empathie. Er is een enorm verschil tussen die twee woorden.
GS: Ik begon met het bijhouden van een dagboek. Ik vind schrijven het meest nuttig. Ik schrijf gewoon wat er in me opkomt. Het is goed om je gemoedstoestand te herzien terwijl de seizoenen van rouw veranderen. Je moet het intellectuele van het emotionele scheiden van het spirituele. Je gevoelens zijn misschien niet de juiste reactie als het je ziel is die gekneusd is. Toen ik tot het besef kwam dat mijn ziel oud is en genezing nodig heeft, werd me een pad geboden.
TW: De vijf fasen gebeuren niet in volgorde. De woede kan voor ontkenning komen. En er zijn meer dan die vijf fasen. Sommige gevoelens komen heen en weer. Een van de eerste rouwmechanismen die ik had was shock, totaal ongeloof dat dit zou kunnen gebeuren.
Woede is soms een onderdeel van mijn rouw geweest. Er is niets mis met boos zijn; het is hoe je omgaat met je woede. Mijn woede is op God gericht. Nog, Ik kan nog steeds met Hem spreken en weet dat Hij het begrijpt, dat Hij bereid is te luisteren. Het vermogen hebben om je woede te uiten, teleurstelling, en verdriet is zo belangrijk.
GS: De schok voor mij was dat de vijf fasen je laten hangen en geen antwoord bieden op de waarheid van de eeuwigheid. Hoewel we het erover eens zijn dat de vijf fasen de juiste emotionele reactie op een verlies kunnen zijn, de podia zwijgen over wat ook waarheid is:ooit zal ik ook sterven. Welke fase is dat?
TW: Genezing is een gestage, langzaam proces. Ik heb dit twee keer meegemaakt. Ik verloor mijn eerste vrouw toen ik 44 was aan eierstokkanker. Onze kinderen zaten allemaal op de middelbare school. Eerdere ervaringen met rouw en verdriet maken het niet per se makkelijker om er weer doorheen te gaan, maar het maakt het zeker gemakkelijker te begrijpen. We kunnen nog steeds vreugde en zin in ons leven vinden, een toekomst, ondanks ons verdriet.
TW: Dat is voor mij een groot deel Ja. Vergeving is een groot probleem. Ik heb die vergeving gevoeld. Gordon heeft alle reden om boos te blijven, en vanaf de eerste dag is er niets van dat met hem, gewoon totale vergeving en naast me lopen. Een deel van rouwen is terugkijken en jezelf afvragen, wat had ik anders kunnen doen? Ik probeer te leven zonder spijt.
TW: Zo erg zelfs dat ik er emotioneel van word. Ik kan me niet voorstellen hoe dat rouwproces eruit zou zien zonder een gemeenschap om je heen. Toen dat ongeluk gebeurde, mijn collega's zochten contact met mij, bezorgd om mij, met mij mee rouwen. Dat was enorm. Mijn kerkfamilie is een geweldige bron van troost geweest. Er is een ander niveau van begrip dat een gemeenschap van gelovigen heeft over rouwen. We treuren met een hoop die zeker is. Dat is iets wat we begrijpen als een gemeenschap van gelovigen die me door veel van mijn donkere dagen heeft geleid.
GS: Ik treur met hoop. Ja, Ik verloor mijn echtgenoot, maar Deb is in de realiteit van de eeuwigheid. Als je gelooft in die eeuwigheid en het pad naar die eeuwigheid, dan zal ik me op een dag bij haar voegen. In het op geloof gebaseerde systeem waarin ik geloof, we zijn ook geroepen om te rouwen. “ Zalig zijn zij die treuren, want zij zullen getroost worden.” Ik ben gaan begrijpen dat verdriet net zo normaal is in ons leven als leven en dood.
Tijdens deze pandemie, onze plaatselijke kerk in Pipestone is online, net als vele anderen, zodat we een virtuele kerkdienst kunnen houden en toch gemeenschap hebben. De gemeenschap waartoe we geroepen zijn, is om elkaar aan te moedigen. Dat moet je nog doen. En landelijke landbouwgemeenschappen hebben een lange geschiedenis van dit gedrag.
TW: Zeg niet dat iemand anders het erger heeft. Zeg niet dat alles uitpakt voor het welzijn van God of dat dit allemaal deel uitmaakt van Zijn plan. Het beste is om er gewoon voor ze te zijn. U hoeft niets te zeggen. Gewoon er zijn en laten zien dat je om je geeft, is zo belangrijk. Een goede manier om met mensen om te gaan, is hen te vragen hoe ze zich vandaag voelen. Als ze opengaan, laat ze verder praten. Gewoon hen vertellen dat je om hen geeft, is iets enorms.
TW: Er is het verlengde effect. Veel mensen nemen direct contact op nadat er iets is gebeurd. Na de eerste week of twee begint het te vertragen. Een deel van rouwen is dat je je realiseert dat je wereld is gestopt en de rest van de wereld is teruggegaan naar een mijl per minuut. Je voelt je daar totaal buitengesloten.
Blijf gedurende lange tijd contact opnemen met mensen van wie u weet dat ze moeilijke tijden hebben doorgemaakt. Ik heb mensen die me een briefje sturen of me bellen op de verjaardag van het ongeval. Ze maken er een punt van om in die tijd contact te zoeken, omdat ze weten dat het een belangrijke dag voor mij wordt. Dat is een groot probleem. Wees heel opzettelijk. De mensen die me tijdens mijn leven het meest door het rouwen hebben geholpen, zijn de mensen die er heel bewust mee omgaan. Ze maken er echt een prioriteit van om contact met me op te nemen en naast me te staan in verdriet.
Alle levensgebeurtenissen die plaatsvinden nadat je iemand hebt verloren, kunnen een uitdaging zijn. Je blijft denken, 'Oh, Ik wou dat ze hier voor zouden zijn.'
GS: Verdriet kan leiden tot eenzaamheid, maar ik ben me dit gaan realiseren als een geschenk. Spirituele groei vraagt ook om eenzaamheid, of je het leuk vindt of niet. Met het plotselinge overlijden van Deb, Ik koos ervoor om op deze eenzaamheid te reageren om spirituele ontwikkeling mogelijk te maken. Dit begon heel eenvoudig terwijl ik probeerde te begrijpen wat er net was gebeurd. Een spirituele mentor maakte de onvoorzichtige opmerking, "Gordon, uw lichaam is gewond (door het ongeval) en zal binnen enkele weken genezen. Maar je ziel is diep gekneusd (van het verlies van Deb, Bob, en Pim). Zorg ervoor dat je zowel je ziel als je lichaam geneest.” Dat begon mijn reis om mijn ziel te herstellen.
Een les die ik meteen tegenkwam, was de waarheid dat dit de moeilijkste reis is:de reis naar binnen. Ik leerde dat ik een arme student was met betrekking tot mijn ziel. Ik erken deze moeilijkheid, en koos ervoor om te leren van anderen die ook op dit pad zijn geweest, zowel uit oude boeken als hedendaagse mentoren die dit pad hebben afgelegd. Dus je ziet, zelfs bij rouw en dood, de les die Bob mij leerde (levenslang leren) werd toegepast. Bedankt, Bob.
TW: Het potentieel is daar dat het je werk kan vernietigen, omdat je deze periode doormaakt waarin je niet op het normale niveau functioneert. Dat is bij mij beide keren gebeurd. Gelukkig, beide bedrijven waarmee ik werkte, gaven me alle tijd die ik nodig had om me op mijn gemak te voelen om weer met producenten en dierenartsen samen te werken.
Het kost je een tijd om op het punt te komen waarop je hetzelfde kunt doen. Dat is een groot deel van verdriet. Je focus wordt echt moeilijk voor een bepaalde tijd. Je hebt van die korte perioden waarin je je kunt concentreren en dan ben je ineens weer weg. Werkgevers moeten enige genade toestaan voor die onmiddellijke rouwperiode om te genezen voordat de verwachting is dat u terugkeert naar een soort van normaal werkleven.
GS: Erken eerst dat er een verschil is tussen eenzaamheid (stilte) en eenzaamheid. Eenzaamheid kan eigenlijk nuttig zijn, omdat het focus brengt. Dagelijks, het is gemakkelijk om druk te zijn met werk, en vertrouwen op een grote uitgebreide familiekring. We reisden en gingen samen op vakantie vóór de pandemie. Nu hebben we elke vrijdagavond een Zoom-call met 25 mensen aan de lijn. Ik heb geweldige steun van de familie, maar laten we dit niet vergoelijken - vanavond alleen naar huis gaan naar een leeg huis - dat is niet leuk.
Mijn vrouw en ik zijn gezegend met bijna 40 jaar huwelijk, dus ik mis de peccadillos van het leven. Deb is hier niet om mijn kleren te wassen, dus bij mijn eerste poging deed ik al mijn kleren in de droger in plaats van in de wasmachine. Mijn dochters vinden het geweldig om me er regelmatig aan te herinneren dat ik de vuile kleren in het juiste apparaat moet doen. Nu is mijn doel weg:ik werd elke ochtend wakker en ging voor Deb werken. Ik kleedde me netjes aan en zorgde voor mezelf voor Deb. Ik werkte hard en wilde elke dag naar huis voor Deb. Als Deb weg is, wat is mijn nieuwe doelwit?
Vrouwen kunnen de dood van een echtgenoot misschien beter verwerken dan mannen. Dat is slechts mijn observatie. Mannen hebben de gewoonte om zo hulpeloos te zijn. De meeste mannen zijn misschien sociaal onbekwaam genoeg om eenzaam te worden. Deb en ik moesten er altijd om lachen. Ze zei dat ik het geen twee dagen alleen zou volhouden. Ze concludeerde dat het prima zou zijn om voor kleinkinderen te zorgen.
Pipestone werkte samen met de American Association of Swine Veterinarians Foundation om in 2019 een school in India te bouwen ter ere van Bob, Pam, en Deb. Jullie hebben allebei de school bezocht in februari. Dat moet hartverwarmend zijn geweest.
GS: Een deel van dat rouwproces was voor ons iets doen om Bob professioneel te eren. We verloren een belangrijke stem in de veterinaire sector voor varkens en een vriend. Bob zou trots zijn dat we jonge kinderen opleiden in zijn basisles van levenslang leren.
TW: Het respect dat Gordon en ik hadden voor Bob als mentor, naast een goede vriend te zijn, was onovertroffen. Er was niemand in de branche waar ik meer respect voor had dan hij. We reisden allemaal samen naar varkensvleesbijeenkomsten over de hele wereld. De fellowship was vrij uniek.
TW: Als ik anderen aanspreek, zorg voor anderen, en anderen dienen tijdens mijn rouwperiode, de last van mijn hart is weggenomen. Wanneer we ons op andere mensen gaan concentreren in plaats van op onszelf, dat is een groot probleem. Verdriet kan ons maken tot een meer van wat God ons heeft bedoeld te zijn. We worden getroost in onze tijden van beproeving door God, zodat we een troost kunnen zijn voor anderen die voor dezelfde uitdaging staan.
TW: De intense druk, ongerustheid, en de angst waarmee we nu worden geconfronteerd, is zeker een reden tot verdriet. Angst en angst kunnen leiden tot verdriet. Angst is een echte vijand die we het hoofd moeten bieden. We moeten een manier vinden om daar doorheen te lopen. Ik heb het bij mensen gevoeld. Ze gaan in een schelp vanwege de angst en angst waarmee ze nu worden geconfronteerd.
GS: Is het verdriet of angst die mensen voelen tijdens deze pandemie? Er is een verschil. Ik voel meer angst. Boeren weten hoe ze kalm moeten blijven. Het kan een sneeuwstorm zijn, een ziekte, of een brand. Het leven gaat verder. Dierenzorg stopt niet omdat iemand de nationale noodtoestand heeft uitgeroepen. Die levenscyclus moet doorgaan.
Met de pandemie, u kunt het verlies van het leven als normaal rouwen. Als je geen hoop hebt, je gaat anders rouwen. Ik denk dat dat de reden is waarom je een deel van de angst in de huidige cultuur ziet, vooral als je afhankelijk bent van sociale media. Het is een zeer belangrijke les om het verschil te leren tussen hoop gebaseerd op de realiteit en hoop gebaseerd op verlangen.
TW: Het gebrek aan sociale interactie is erg moeilijk. Mensen zijn bedoeld om in een gemeenschap te zijn, elkaar aanraken, omhels elkaar, elkaar kussen, interactie. Social distancing veroorzaakt een bepaald niveau van rouw vanwege dat onvermogen om dat te kunnen doen.
Mensen proberen verdriet buiten te sluiten. Het is normaal om te proberen het te vermijden. Dat kan niet. Als je geen interactie kunt hebben met andere mensen, het wordt moeilijker. Dat zal een hele uitdaging zijn voor iedereen die met situaties in zijn leven wordt geconfronteerd, zoals begrafenissen, waar ze mensen om zich heen nodig hebben. Gedurende deze periode, sociale media is een zegen. We hebben Zoom kunnen gebruiken, Google Hangouts, en Facebook Live om met elkaar te communiceren.
GS: Allereerst, gecondoleerd met het verlies van je vader. Je bent nu in je eigen seizoen van verdriet. Moge je wijsheid en kennis vinden in dit seizoen. Aanvullend, bedankt dat je de tijd hebt genomen om over dit belangrijke onderwerp te schrijven in dit pandemische seizoen dat we allemaal delen.
Hoewel we hier doorheen zullen komen, misschien willen we iedereen aanmoedigen om aandacht te schenken aan de lessen die we in dit seizoen moeten leren. Verdriet heeft lessen. Misschien wil je een levenslange student worden. Leer meer te weten te komen over de waarheid en kennis die voor ons beschikbaar is.
In een seizoen van verdriet, het triviale valt weg als de bladeren van een boom, alleen het belangrijke en eeuwige overlatend:je ziel. tot slot, Ik hoop en bid voor jou en al je lezers dat ze meedogenloos het belangrijkste in het leven nastreven:de realiteit van de eeuwigheid en het herstel van je ziel.
