Welkom bij
Moderne landbouw
!
The Last Frontier, de 49e staat, het land van de middernachtzon, oftewel Alaska. De staat waar velen van dromen om te bezoeken en slechts weinigen doen dat ook echt.
Alaska is de thuisbasis van enkele van 's werelds mooiste natuurlijke wonderen:de arctische en bijbehorende toendra, de hoogste berg van Noord-Amerika (Denali), megafauna variërend van muskusos tot ijsberen, gletsjers die aanleiding geven tot koude, snelle rivieren en goud. Het land van uitersten, zullen sommigen misschien zeggen, en met die uitersten zijn er verborgen schatten en verrassingen in overvloed.
Een van deze verrassingen is de enorme overvloed en verscheidenheid aan bessen in de zomer en herfst.
Alaska is de thuisbasis van ongeveer 50 verschillende soorten bessen, waarvan de meeste eetbaar zijn, hoewel niet zo veel verrukkelijk zijn. Eeuwenlang hebben de inheemse bevolking van Alaska, samen met vele diersoorten, geleefd van deze bessen, door jam, gelei, siropen, chutneys en sauzen te maken, of ze gewoon rauw te eten. Veel van deze bessen zijn te vinden in het noordwesten van de Stille Oceaan in het algemeen, en sommige zelfs verspreid over het continent.
Dit artikel behandelt 15 soorten bessen die overvloedig groeien in Alaska.
Deze bes, die gewoonlijk wordt beschreven als vergelijkbaar met appel, is misschien meer een verworven smaak. Uit mijn ervaring (en die om mij heen) geven sommige van deze bessen een appelsmaak af, maar als ze dat doen, is het meer een gefermenteerde appeltaart.
Aan elke plantenstengel groeit één bes, en deze groeit recht omhoog boven de bladeren en presenteert zich voor iedereen die langskomt. Het is gemakkelijk te herkennen, zelfs zonder de bessen, omdat de bladeren een uitgesproken, geribbeld aderuiterlijk hebben en nogal schurfachtig (zoals schuurpapier) van structuur zijn. De enige bes waarmee dit kan worden verward, zijn zalmbessen. Zalmbessen komen ook voor in Alaska en er is mij verteld dat ze heerlijk smaken, hoewel ik nog niet het genoegen heb gehad ze te proberen.
Het zou een uitdaging zijn om te zeggen welke bessen het meest voorkomen in Alaska. In termen van pure aanwezigheid zou ik durven gokken dat bosbessen dicht bij nummer één op die lijst staan. Deze bessen hebben een onderscheidend uiterlijk alleen al op basis van hun gebladerte. De bladeren groeien tegenover elkaar, en vaak in paren van 2 tot 3 die parallel groeien. Als de bessen beginnen te groeien, zien ze eruit als bergbraambessen en groeien recht boven de bladeren. In tegenstelling tot bergbraambessen groeien bosbessen in een bos (vandaar de naam). Ze zijn rood met een witte binnenkant.
Bosbessen hebben een lichtzoete smaak, maar zijn meer melig dan wat dan ook. In de herfst veranderen de bladeren van groen naar rood naar dieppaars en kleuren ze het landschap met prachtige kleuren. De rode bessen vullen de paarse bladeren aan.
Zoals de naam soapberry al aangeeft, is deze plant niet bijzonder lekker, en in feite beschouwen de meeste inwoners van Alaska het als oneetbaar. Sommigen eten de bessen echter nadat ze ze zorgvuldig hebben bereid als jam of saus. Deze plant is inderdaad behoorlijk bitter en doet voor mij denken aan nagellakremover. Het werd gebruikt als hulpmiddel om zeep te maken met de bessen en wortels. Sommigen gebruikten de rode bessen ook om kleurstoffen te maken. Ik heb deze plant vaak gebruikt om vrienden voor de gek te houden en hem te laten eten, hoewel ik er altijd voor zorgde dat er nog een heerlijke bes beschikbaar was, zodat ze daarna hun gehemelte konden reinigen.
Deze bes heeft ook een melige consistentie en is nogal smaakloos, dus misschien heb je niet veel zin om de bessen te eten. Sommigen beschouwden ze als oneetbaar en aten ze alleen in tijden van hongersnood. Anderen aten ze regelmatig als onderdeel van hun dieet. Zoals de naam al aangeeft, zijn ze zilver van uiterlijk en esthetisch. Sommige inheemse groepen gebruikten deze plant om zware rook te creëren.
Ik vind deze bessen heerlijk! In tegenstelling tot de highbush cranberry waar je straks over leest, smaakt deze naar een klassieke cranberry. Zelfs de bessen die over zijn van vorig seizoen zijn lekker. De schil houdt vast en het geeft een zoete en scherpe smaak.
Over het algemeen groeit deze plant in matten op de grond en is hij bijna overal in Alaska te vinden. Bessen van het nieuwe seizoen rijpen pas na de eerste harde vorst. Ze zijn meer een bes voor koud weer.
Deze bes heeft verschillende namen, zoals je kunt zien, en is zeer algemeen. Tegen het einde van de herfst zie je deze felrode bessen (meestal vergezeld van felrode bladeren) uitbundig groeien. De smaak lijkt, net als bij bergbraambessen, wisselvallig. Sommige zijn best lekker, hoewel misschien een beetje zuur, terwijl andere bitter zijn en je mond een zuur gevoel geven. De smakelijke hebben meestal een beetje pit, maar zijn over het algemeen zoet.
Van deze bessen wordt vaak jam en gelei gemaakt, omdat ze van nature pectine bevatten. Voor degenen die niet bekend zijn, pectine is een verdikkingsmiddel dat wordt toegevoegd aan jam en gelei. Bij deze bessen hoef je niets toe te voegen.
Kraaibessen zijn een uitstekende bron van vitamine C en worden vaak toegevoegd aan bosbessenzakjes als vulmiddel. Kraaibessen hebben een dikke, leerachtige schil, maar zitten boordevol sap. Elke hap is als het eten van een spuiter-snoepje, terwijl het sap in je mond "stroomt". Het beste gedeelte? Ze hebben een lichtzoete smaak waardoor ze heerlijk zijn om te eten. Het sapgedeelte is echter van korte duur en de dikke leerachtige schil neemt het grootste deel van je tijd in beslag als je erop kauwt. Daarom worden ze meestal toegevoegd aan bosbessenzakjes.
Kraaibessen groeien overvloedig in Alaska en zijn gemakkelijk te oogsten. Als je met je hand langs de stengel van bessen gaat, breken ze af. Er komt niet veel bij kijken, zoals bij de meeste bessen die je oogst. Deze techniek maakt het gemakkelijk om snel grote hoeveelheden te oogsten.
Misschien wel de meest opvallende bes van Alaska, bosbessen groeien in grote hoeveelheden in de hele staat, inclusief de poolcirkel en hoogalpiene omgevingen.
Aangezien we allemaal redelijk bekend zijn met bosbessen, valt hier niet veel over te vertellen.
Deze bessen zijn rozerood van uiterlijk en erg rond. Het algemene groeikenmerk van de plant is laaggroeiend en matvormend. Het ligt dicht bij het groeipatroon van bosbessen en de twee planten zijn gemakkelijk te verwarren. Kinnikinnick-bladeren zijn groter en ovaalvormig, terwijl bosbessensapbladeren kleiner, leerachtig, over het algemeen rond de randen gekruld en kleine zwarte stippen op de bleke onderkant hebben. Als u het verschil kent, zult u de twee niet verwarren.
De bessen zijn over het algemeen smaakloos en melig. Ze werden (en worden nog steeds) gebruikt als traditionele voedselbron voor veel Alaskanen. De bessen worden over het algemeen gebruikt om conserven te maken in plaats van rauw gegeten vanwege hun consistentie en smaak.
Misschien zijn velen van jullie al bekend met rozenbottels. Als je dat niet bent, voel je dan niet slecht. Ik wist pas dit jaar dat een rozenplant eetbare delen vormde - wat een geweldige verrassing. Sindsdien heb ik geleerd dat sommige soorten rozen niet echt lekker zijn, en sommige soorten zo zoet als snoep. De stekelige roos die in Alaska groeit, is een zoete variëteit. Rozenbottels zijn klaar als ze verschrompeld en papperig zijn en praktisch van de rozenplant vallen.
Dit is niet zozeer een "kauw" -soort bes, maar een bes waar je op zuigt. Het is louche, dus als je erop kauwt, blijven de zaadjes tussen je tanden zitten. Velen maken jam en siropen van rozenbottels.
Dit is misschien wel mijn favoriete bes uit Alaska. Gedraaide steel lijkt op mini-rode paprika's, maar smaakt naar komkommers, en de bessen zijn heerlijk en verfrissend. Ik heb gemerkt dat deze plant beperkt lijkt te zijn tot groeien in hoger gelegen gebieden. Dit betekent dat je tijdens een lange wandeling de neiging hebt om het naar de top te vinden. Het is een perfecte snack onderweg.
Er is een reden voor de naam 'gedraaide steel'. Deze plant heeft de neiging om te groeien op een stengel die draait en draait. Dit kenmerk, samen met de parallelle nerven en bladeren met klemmen, maakt het gemakkelijk te identificeren.
Zoals je ziet, zijn er in Alaska veel bessen vernoemd naar dieren. Beredruif is groter dan de meeste bessen. Ze hebben een lichtzoete smaak, maar zijn verder meestal gewoon sappig. Ze zien er donkerrood tot zwart uit en in de loop van het seizoen verkleuren de bladeren van groen naar donker, scharlakenrood. De bessen zitten meestal aan de onderkant van de bladeren. Uit mijn observaties lijkt deze plant van hellingen te houden, en in de herfst zullen de zijkanten van bergen en heuvels dieprood worden vanwege de enorme overvloed aan deze kleine groeiende forbs. Het is prachtig.
Geloof me, ik weet dat de naam van deze bes niet geweldig is, maar de smaak en algehele esthetische aantrekkingskracht zijn uniek. Deze plant groeit in verschillende kleuren, van groene bladeren tot paars. Opvallend aan deze plant is dat hij gele nerven op groene bladeren krijgt. Wanneer de bessen beginnen te verschijnen, zien ze er feloranje (en Halloween-achtig) uit en staan ze in schril contrast met de bladeren.
De smaak van deze plant is misschien niet zo lekker als het uiterlijk. Het heeft de neiging om onsmakelijk te zijn of als groente te smaken. Het is niet zoet zoals veel bessen, het is zelfs meer hartig van smaak als je een goede vindt.
Deze bes lijkt (een beetje) op elandbes, maar er zijn belangrijke verschillen in uiterlijk. Ten eerste hebben de bladeren van baneberries meerdere blaadjes per stengel, in plaats van twee bladeren die tegenover elkaar groeien zoals elandbessen. De bessen groeien ook anders. Terwijl elandbessen de neiging hebben om in hangende trossen te groeien, groeien baneberries op een rechtopstaande stengel. Baneberries zijn ook groter en steviger dan mooseberries.
Waarom ga ik in op de verschillen tussen de twee? Dat komt omdat baneberries zijn zeer giftig, en 5 tot 7 ingeslikte bessen zijn genoeg om een kind te doden.
Het leren herkennen van bessen is absoluut noodzakelijk om uw persoonlijke veiligheid te waarborgen. Als je niet zeker weet of je een bes correct identificeert, eet hem dan niet. Wees altijd zeker van uw identificatie voordat u het zelf probeert of aan anderen aanbiedt.
Het is uiterst belangrijk om te weten welke bessen giftig en oneetbaar zijn. Als u weet welke bessen en planten giftig zijn, krijgt u de middelen om de soorten die veilig zijn om te eten goed te identificeren. Doe zoals altijd je onderzoek.
Een paar laatste waarschuwingen:zoals met alle bessen, kan consumptie van overmatige hoeveelheden maagklachten en diarree veroorzaken. Dit geldt voor bijna alle voedingsmiddelen, maar het moet worden opgemerkt. Natuurlijk, als je een nieuwe bes probeert, eet er dan een (of de helft van een) en wacht 15 tot 30 minuten voordat je een andere eet om er zeker van te zijn dat je niet allergisch bent. Veiligheid voorop!
