Welkom bij
Moderne landbouw
!
Eerst dachten we dat onze eend misschien haar poot had bezeerd toen we niet keken.
Acht maanden oud en vol energie, Puff, een schattige Buff Orpington, leek het nooit erg te vinden als mijn middelbare scholier haar ronddroeg of haar in het hok plofte. Dat moet toen het gebeurde, zei ik tegen de dierenarts, maar de dokter vond dat we toch testen moesten doen. Voor het geval dat. Het is waar dat onze duivin al een paar weken niet meer haar gebruikelijke parmantige zelf was. Haar veren zagen er verfomfaaid uit en haar ogen waren niet zo helder. Toentertijd een beginnende eend-eigenaar, ik had niet veel vergelijkingsmateriaal, maar, nieuw of niet, ik had deze vogel van 2 dagen oud grootgebracht en ze leek echt niet te kloppen. Geen reden om een dierenarts te bellen, totdat ze mank begon te lopen.
Het lab heeft een bloedonderzoek gedaan naar de gebruikelijke tekenen van infectie. We dachten dat het misschien een bug of zelfs een vitaminetekort was. We waren verkeerd. Het was loodvergiftiging.
Helaas zijn we allemaal bekend met de gevolgen van vervuiling door zware metalen op steden als Flint, Michigan en Boyle Heights, Californië, maar in werkelijkheid bevat elk bewoond gebied van de Verenigde Staten waarschijnlijk ten minste sporen van deze en andere verontreinigingen .
Eeuwenlang heeft de wereld vele miljoenen ponden synthetische chemicaliën geproduceerd, die aanzienlijke schadelijke gevolgen hebben voor onze lucht, water en bovengrond. Van de tienduizenden verbindingen die sinds de Tweede Wereldoorlog op de markt zijn gebracht, zijn die met zware metalen bijzonder alomtegenwoordig en hebben ze enkele van de meest verontrustende effecten veroorzaakt.
On Earth . van de Natural Resources Defense Council magazine meldt dat er in de 20e eeuw naar schatting zeven miljoen ton lood in benzine werd verbrand voordat het in 1996 werd verboden. Naast die giftige belasting werden loodhoudende verven meer dan een eeuw gebruikt voordat de verkoop in 1978 stopte. Omdat het vele jaren duurde om bestaande voorraden te verminderen, is het waarschijnlijk dat gebouwen die vóór het midden van de jaren 80 of zelfs later zijn gebouwd, oude vervuiling hebben, zowel van binnen als van buiten. Als u een ouder huis heeft of een huis waar vroeger een ouder gebouw stond, heeft u mogelijk nog lood in de nabijgelegen grond. Dit geldt ook voor grond in de buurt van drukke wegen.
Is dit ook zo op het platteland? Het korte antwoord is:het hangt ervan af. Hoewel landbouwgrond meestal verre van de grootste bronnen van puntvervuiling is, kunnen er, als een schuur of kippenhok ooit loodverf had (of als er iets met loodverf op die plek stond), nog steeds deeltjes en spanen in de omringende grond zitten. Een verhaal in de New York Times citeerde een onderzoek naar lood in kippeneieren van een kleine kudde in Iowa. In dit specifieke geval had het pluimvee verfspaanders van een boerderij ingeslikt en werden de dieren vervolgens naar de Iowa State University in Ames gebracht voor analyse. Na onderzoek van bloed-, ei- en weefselmonsters kwamen de onderzoekers tot de conclusie dat kippen en hun eieren met "aanzienlijke" hoeveelheden lood "een potentieel gevaar voor de menselijke gezondheid vormen, vooral voor jonge kinderen".
En het probleem gaat verder dan verf en benzine. De Iowa-studie vermeldt ook andere potentiële bronnen van zware metalen, waaronder alledaagse producten zoals zinkers voor vissen, autobatterijen en zelfs gordijngewichten. Pesticiden zoals sommige op cadmium gebaseerde fungiciden die vroeger op golfbanen en gazons werden gebruikt, evenals sprays gemaakt van loodarsenaat dat ooit in boomgaarden werd gebruikt of natriumarsenaat op aardappelen, kunnen ook potentiële risico's op lange termijn opleveren. Veel van deze producten zijn tientallen jaren geleden van de beurs gehaald, dus waarom maken we ons vandaag nog zorgen?
Velen van ons gaan ervan uit dat door deze alomtegenwoordige producten bloot te stellen aan water, lucht of zonlicht, ze na verloop van tijd uiteindelijk onschadelijk zullen worden gemaakt. Helaas is dit niet altijd het geval. Sommige synthetische verbindingen vallen uiteen in nog hardnekkigere of gevaarlijkere metabolieten, en zware metalen, zoals lood, arseen en cadmium, kunnen niet verder worden afgebroken omdat ze zich al in hun elementaire vorm bevinden. Hoewel ze van nature voorkomen, kwamen de meeste van deze metalen in verschillende chemische combinaties naar onze achtertuin. Die verbindingen kunnen afbreken, waarbij soms giftige residuen in het milieu terechtkomen.
Vooral lood vormt een enorme gezondheidsuitdaging voor zowel mens als vee. Zoals ik uit mijn eigen ervaring met watervogels kan bevestigen, is het metaal gevaarlijk voor pluimvee, en de onderzoekers van de staat Iowa beschrijven het niet alleen in de eieren van een vogel, maar ook in haar bloed, vlees en botten.
Vogels worden vaak aangetrokken door glimmende voorwerpen, die ze soms binnenkrijgen tijdens het foerageren. Als die voorwerpen lood bevatten en vast komen te zitten in de inwendige organen, kan het element uitlogen en systemische schade aanrichten. Natuurlijk bevatten bodems vaak veel minder zichtbare stukken die ondanks hun grootte niet minder problematisch zijn. Deze kleine deeltjes kunnen worden opgenomen in de wortels van planten, waaronder enkele die we kweken voor voedsel.
Zoals bij veel dingen die verband houden met toxiciteit, is er veel variatie in de manier waarop individuele levende organismen worden aangetast, inclusief planten. Met middelen zoals herbiciden, die zijn ontworpen om schade toe te brengen, is het toxische effect gemakkelijk te zien. Maar zware metalen onthullen hun aanwezigheid niet altijd op voor de hand liggende manieren. Lood kan, net als cadmium, fytotoxisch zijn (giftig voor planten), maar de mate van opname hangt af van factoren zoals de totale hoeveelheid van het element, de pH van de bodem en het gehalte aan fosfor en organisch materiaal, die allemaal van invloed kunnen zijn op de biologische beschikbaarheid van de verontreinigende stof. De Healthy Soils, Healthy Communities-richtlijnen van het New York State Department of Health en Cornell University wijzen erop dat sommige "metalen de gezondheid of groei van de plant niet kunnen schaden, zelfs niet als ze een zorg voor de menselijke gezondheid kunnen zijn." Hierdoor is de aanwezigheid van een zwaar metaal in een groeimedium niet altijd visueel waarneembaar in de plant. Een stevige plant kan daarom valse zekerheid geven aan een teler die symptomen zou kunnen verwachten van hun besmette gewassen.
Zo kweekte ik vorig jaar sierpompoen op een proefperceel gemaakt van een stuk voormalig gazon. Het vorige seizoen was ik begonnen met het voorbereiden van de site door groentecompost op de voorbereide grond te gooien. Een deel van de compost bevatte overtollige druiventomaten en knoflook uit onze moestuin, die vervolgens de volgende zomer krachtige vrijwilligers werden. Er waren geen tekenen van fytotoxiciteit in de tomaten, knoflook of pompoen, maar rekening houdend met de mogelijke aanwezigheid van lood, aten we niets van de producten. Later nam ik een grondmonster onder het bed en vond een hotspot waar de loodwaarden hoog waren, lager dan in stedelijke gebieden, maar nog steeds boven de aanbevolen waarden. Om het nog ingewikkelder te maken, een monster genomen op anderhalve meter afstand, gemeten onder de mediaanniveaus van de staat New York. Een eerder geteste plek 15 voet in de andere richting en onder een verhoogd bed vertoonde helemaal geen lood.
Het is misschien deze heterogeniteit die bodemonderzoek zo uitdagend maakt. Ik beschrijf het proces als denken over je tuin of boerderij als een whodunit waarbij de boer de detective moet spelen. Zij of hij moet proberen te achterhalen wat er is gebeurd en waar, meestal zonder betrouwbare getuigen om te ondervragen.
Als de voormalige eigenaar van het pand met lood bedekte penselen in het gazon had gewassen of als ze een paar appelbomen hadden besproeid met zware metalen pesticiden, is er mogelijk geen uiterlijke indicatie van deze gevaren. Als je je grond test en goede resultaten krijgt, geweldig. Als u echter niet test, weet u misschien nooit wat er werkelijk aan de hand is in uw planten, uw dieren en mogelijk uzelf. Zoals Jonathan Russell-Anelli van Cornell University onlangs zei tijdens een OFA-workshop over het beheer van stedelijke bodems:"De veronderstelling is dat het verontreinigd is, niet dat het schoon is."
Zelfs in voorstedelijke en landelijke gebieden is dit geen slecht advies.
Naast variabele concentraties in de bodem zijn er ook verschillen in loodopname afhankelijk van het type plant. Bladgroenten en wortelgroenten zoals wortelen, bieten en aardappelen worden het vaakst genoemd als te vermijden gewassen in aangetaste bodems. Bovendien toonde een onderzoek uit 2014 in Environmental Pollution aan dat kruiden de hoogste concentratie lood bevatten, meer dan de andere geteste groenten of wortelgewassen. Daarentegen is aangetoond dat vruchtdragende planten minder geneigd zijn om lood over te brengen naar eetbare delen van de plant. Deze groep omvat boomvruchten maar ook planten zoals tomaten en paprika's.
Om het nog ingewikkelder te maken, kan het opnameprofiel van planten met andere metalen anders zijn dan die met lood. Volgens een vorig jaar gepubliceerd onderzoek in Water, Air &Soil Pollution had sla bijvoorbeeld het sterkste vermogen om As [arsenicum] te accumuleren, zelfs meer dan lood. Factoren zoals de bron van het metaal (pesticiden vs. mijnbouw), pH en kleigehaltes lijken een rol te spelen.
Zoals ik al zei, het is erg ingewikkeld.
Houd er ook rekening mee dat, zelfs als u uw gewas heeft geïsoleerd door containers of verhoogde bedden te gebruiken, gronddeeltjes bij hevige regenval op planten kunnen spatten of in stof van voetverkeer of wind kunnen terechtkomen. U moet nog steeds de buitenste bladeren verwijderen, grondig wassen en wortelgroenten schillen. Mulch of bedek ook alle kale grond, inclusief paden. Deze strategieën worden "Best Management Practices" of simpelweg "best practices" genoemd (zie kader) en zijn ontwikkeld door wetenschappers en volksgezondheidsinstellingen als richtlijnen voor het omgaan met problematische bodems.
Experts benadrukken vaak dat het de bodem zelf is die de zorg is, zelfs meer dan de opname door de plant. Ervan uitgaande dat u de juiste gewassen kiest en ze op de juiste plaatsen kweekt, moet u toch voorkomen dat u besmette deeltjes inslikt of inademt wanneer u in de grond werkt. Een factsheet van het Environmental Sciences Analytical Center van Brooklyn College benadrukt dat het is "wat je met de bodem doet" dat "het risico bepaalt". Breng het niet op je kleding en schoenen in huis en was je handen grondig, vooral onder je nagels.
Ondanks deze voorzorgsmaatregelen zijn er grenzen. Sommige grond wordt beschouwd als gewoon te vervuild om zelfs vruchtgroenten te verbouwen. De richtwaarden variëren, maar ik volg de aanbevelingen van Brooklyn College en de University of Connecticut Soil Nutrient Analysis Laboratory, die bijvoorbeeld aangeven dat grond met een hoog loodgehalte (meer dan 400 ppm) helemaal niet mag worden gebruikt voor het kweken van voedselplanten.
Door goede keuzes te maken bij het selecteren van planten en het volgen van best practices, kan de blootstelling van uw gezin aan zware metalen worden geminimaliseerd, maar het is niet zo eenvoudig als u ook vee houdt. In een van die ironieën van het leven in de 21e eeuw kan pluimvee met vrije uitloop vatbaarder zijn voor toxische blootstelling dan vogels in kooien.
Dit is geen goedkeuring van batterijsystemen, maar een wake-up call voor degenen onder ons die onze eenden en kippen laten rondlopen. Als de bodem besmet is, kunnen vogels verontreiniging opnemen wanneer ze graven of stofbaden of kleinere organismen consumeren die erin leven. In het belang van onze watervogels doen we ons best om de bodem te beheren, maar het is onmogelijk om de meisjes ervan te weerhouden te doen wat de natuur hen heeft geprogrammeerd. Je kunt planten (meestal), eenden (enigszins) beheersen, maar als het gaat om wormen en geleedpotigen, helemaal niet. De levende wezens die lood binnenkrijgen en door de ondergrond reizen, zijn gewoon niet te bevatten.
En dus, het is een hele opleiding geweest. Tegenwoordig worden Puff en haar kuddegenoten regelmatig bloedonderzoek gedaan en indien nodig chelatietherapie gegeven voor blootstelling aan lood. Hoewel hun eieren over het algemeen binnen veilige grenzen worden getest, aarzel ik om ze te eten omdat het moeilijk is om de exacte niveaus in een bepaald ei op een bepaalde dag te kennen. Gelukkig rekenen we niet op onze kippen voor vlees. Net als een ongewenste gast kan lood het bloed verlaten, maar blijven hangen in de weefsels en botten van een dier. En dat, ik denk dat we het er allemaal over eens zijn, is niet het beste recept voor een goed diner.
Toen we voor het eerst besloten om voedsel te verbouwen op ons terrein, wist ik dat ik de grond wilde testen, maar ik had veel vragen. Waar moeten we op testen? Waar en hoe moeten we testen? Waar nemen we de monsters?
Ik begon rond te kijken en ontdekte dat veel laboratoria alleen zijn opgezet voor institutionele en commerciële tests. Ons plaatselijke voorlichtingsbureau bood voedingsevaluatie aan, maar wilde ons niet vertellen hoe we op verontreinigingen moesten testen. Uiteindelijk vertelde een biologische tuinarchitect me dat ik het centrum voor bodemonderzoek aan het Brooklyn College moest proberen. Deze faciliteit biedt betaalbare en gebruiksvriendelijke diensten voor residentiële en gemeenschappelijke tuiniers in de omgeving van New York City.
Na die eerste ronde begon ik met Dr. Joshua Cheng, voorzitter van het Department of Earth and Environmental Science, een partnerorganisatie van het NYC Urban Soils Institute, aan een langetermijnonderzoek naar loodverontreiniging in bodems in voorsteden. In vier jaar bodem-, plant- en eionderzoek heb ik veel geleerd over wat, hoe en waar ik monsters moet laten testen.
Bodemonderzoek is een beetje slordig, maar zelfs als je sinds de middelbare school niet meer naar een periodiek systeem hebt gekeken, wanhoop niet! Elk lab heeft zijn eigen indieningsprocedure met een lijst van tests zoals deze:
• pH • Bodemklasse • Oplosbare zouten • Organisch gehalte • NPK • Basische loodtest (Pb) • Zware metalen — lood (Pb), chroom (Cr), arseen (As), cadmium (Cd), nikkel (Ni), kobalt (Co), koper (Cu), zink (Zn) en kwik (Hg) • Grote en kleine nutriënten • Deeltjesanalyse
Veel lokale uitbreidingskantoren zullen zware metalen testen uitvoeren of kunnen u doorverwijzen naar een laboratorium dat dat kan. Als dat niet het geval is, probeer dan uw staatsafdeling voor milieubehoud voor een verwijzing. Een lokale of staatsfaciliteit heeft waarschijnlijk het beste inzicht in de bodem van de regio (d.w.z. sommige gebieden hebben hogere niveaus van natuurlijk voorkomende elementen dan andere).
Als u bovendien iets weet over de geschiedenis van uw eigendom dat erop wijst dat er mogelijk verouderde resten zijn, kunt u daar ook specifiek op testen. Houd er rekening mee dat testen op chemische verbindingen duurder is en moeilijk te verkrijgen kan zijn.
Afhankelijk van de faciliteit kunt u enigszins afwijkende interpretatierichtlijnen krijgen, maar de resultaten moeten worden geleverd met een gids en bron. Hoe dan ook, het is een goede vraag om het testcentrum te vragen voordat u uw grondmonsters indient. Hier zijn een paar andere goede plaatsen om te beginnen:
New York State Department of Health/Cornell University — "Uw testresultaten begrijpen:metalen in tuinbodems en groenten" www.cwmi.css.cornell.edu/UnderstandingTestResultsMetalsSoilsVeg.pdf
Brooklyn College/NYC Urban Soils Institute — "Hoe de cijfers te lezen:zware metalen in tuinbodems" www.brooklyn.cuny.edu/web/aca_centers_esac/110901_Soil_HeavyMetalInterpretations_March10.pdf
Uitbreiding Universiteit van Vermont — “Interpretatie van de resultaten van bodemonderzoek voor zware metalen” www.uvm.edu/vtvegandberry/factsheets/interpreting_heavy_metals_soil_tests.pdf
De interpretatierichtlijnen van de University of Connecticut Cooperative Extension leggen uit dat "er geen federale norm voor bodemlood is vastgesteld voor bodems waar groenten zullen worden verbouwd."
Zonder deze norm verschillen de richtlijnen tussen staten en instellingen over welke acties u moet ondernemen. De onderstaande grafiek bevat aanbevelingen van de University of Connecticut Cooperative Extension* en het Environmental Sciences Analytical Center van Brooklyn College.
Hier zijn enkele beste managementpraktijken bij het omgaan met problematische bodems:
• Gebruik verhoogde bedden of andere containers. Zorg ervoor dat je ze vult met schone grond en toevoegingen van vertrouwde bronnen.
• Vermijd planten in onder druk behandeld of eerder geverfd hout, bielzen, telefoonpalen of banden, aangezien deze materialen verontreinigingen in de grond kunnen brengen.
• Plaats uw teeltgebied uit de buurt van wegen en gebouwen met verslechterende geverfde oppervlakken.
• Zorg voor een gezonde bodem met de juiste voedingsstoffen, met het juiste fosforgehalte en een pH tussen 6,5 en 7.
• Minimaliseer de toegang tot kale grond. Bedek plantgrond met mulch om te beschermen tegen spatten en wind. Houd looppaden ook bedekt.
• Was de handen goed en overweeg het gebruik van handschoenen. Zorg ervoor dat er geen aarde in huis komt op gereedschap, kleding en schoenen.
• Planten goed wassen, buitenste bladeren verwijderen en wortelgroenten schillen.
• Let goed op kinderen in de tuin.
Bronnen:Environmental Sciences Analytical Center at Brooklyn College, New York State Department of Health/Cornell University, University of Connecticut Cooperative Extension, University of Vermont Extension.
Lori Fontanes is een freelance schrijver die in New York woont. Ze schrijft regelmatig een humorcolumn voor Achtertuin pluimvee.
Oorspronkelijk gepubliceerd in het juni/juli 2016 nummer van Backyard Poultry en regelmatig gecontroleerd op juistheid.
.
